Bizim hikayemiz içimizden biri öldüğünde başlayacak. Ben Hakan Yılmaz. Öyle soyadıma bakmayın; çokta güzel yıkılışlarım olmuştur bu dünyada. Sağlam darbeler yedim çocuk yaşımda. Kanımın, yaralarımın arasında büyüdüm ben.
Bir mahalle var içinde bir ç...
~Bölümün geldiğini görünce ilk ne dediniz? Yorumu buraya bırakınn 😂
Ne kadar süre burada; Hakan'ın göğsünde kalmıştım hiç bilmiyorum ama saçlarımın arasındaki parmakları beni bir sarhoşa döndürmüştü. Sokağın başında Kenan abiyi görmemle birlikte sıcak ve yumuşak olan bedenden ayrılmam bir oldu. Koşarak geliyordu. Yalnız değildi; Murat abi ve Kadir abi hemen arkasındaydı.
Kalkacağım sırada Hakan elimi geniş eliyle yakalayıp sıkıca kavradı. Yanından uzaklaşmama izin vermedi. Şaşkınlıkla bu hiç alışık olmadığım hareketine dikkat kesildim; gözleri kapalıydı. Sayıklıyordu ama ne dediği anlaşılmıyordu. Kendinden geçmişti ama ne yaptığını iyi biliyor gibiydi.
Gözlerini ağır bir şekilde açtı. Bana son kez bakarmışçasına baktı. Gözlerini bir kere kırptıktan sonra dudakları konuşmak için aralandı. "Yanımda dur. Daha gitme Azey, biliyorsun kal demeyi bilmem ben." Gözlerini yere eğerken Kenan abi çoktan yanımıza gelmişti bile.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Abi." dedi meraklı ve bir o kadar da korkulu bir sesle. Bedenini elleriyle yokladı ve sonunda yaranın nerede olduğunu buldu. Üzerine bastırdığım ceketi kaldırdığımda yarayı gördü; derin bir nefes aldı, kasılan bedenler gevşedi.
Murat abi çatlamış bir duvara yaslandı. "Anlaşıldı." derken Kenan abiye bakıp kaşlarını kaldırdı. Sanki burada neler dönüyor en başından beri biliyormuş gibi. Kenan abi yüzü buruşurken gözleri Hakan'ın yaralı koluna takıldı.
"Sakat oğlum bu ya!" dedikten sonra yere oturup başını kollarının arasına gömdükten sonra aralıksız gülmeye başladı.
Kadir abinin yüzündeki endişe kaybolurken yerini öfkeye bıraktı ama ciddi bir öfke değildi bu. "Yok yok." dedi bal rengi gözleri kısılırken, "Bu manyağın bayrak sallayanı." Dişlerini sıkıp parmağını salladı.
Kenan abi başını kaldırıp gülüşünü durdurmaya çalıştı. "Tutun la şunu kaldıralım." derken yüzündeki gülümseme hala yerinde duruyordu. Yardıma Murat abi geldi; müsaade istercesine gözlerime bakındıktan sonra omzuma dokundu.
Kalkmaya çalıştım fakat buna Hakan'ın eli engel oluyordu. Sıkıca tutmuş bırakmıyordu. Parmaklarını gevşetmesi için utançla başımı ona doğru eğdim. "Hakan?" dememe rağmen bırakmamıştı.
"Tamam kardeşim sorun değil." dedi. "Yavaşça kaldıralım ki canı yanmasın." diyerek yaralı kolunu gözleriyle gösterdi.
Olumlu bir şekilde başımı sallamakla yetindim. Titreyen koluma aldırış etmeden beline yerleştirdim, ayağa kaldırdığımızda ise başı omzuma düştü. Ağırlığı bana yüklenmişti, tam o sırada bir araba önümüzde duruverdi.
