Preying Her

Chapter 27

+++++

Craig Jeferson

Bawat araw na lumipas ay pabigat ng pabigat ang dinadala ko sa aking dibdib. I feel like I carrying all the problems here in this world. I don't want this to myself. Nasu-suffocate ako.

Lahat ng tao sa paligid ko ay nagtataka sa ginagawa ko. Hindi lang kasi si Cadris ang iniiwasan ko, kundi pati mga kaibigan ko. Ayoko kasing pigilan nila ako sa magiging desisyon ko. Mas gugustuhin ko nalang na maging outcast hanggang sa makaalis ako para ng sa ganoon ay hindi mahirap gawin.

For the past years, they have been my good friends. Andiyan sila palagi sa tabi ko at hindi nila ako iniiwan. Kaya ang hirap sabihin sa kanila na aalis ako dahil paniguradong pipigilan nila ako. Lalo na siya, pipigilan niya ako at ang hirap umalis kapag may pumipigil sa'yo. Kaya mas mabuti na itong ginagawa ko para ng sa ganoon ay hindi mahirap umalis.

Hindi ko alam kung makakabalik pa'ko sa bansang kinalakihan ko. But if every things going to be fine, I'll be back here pero sana hindi pa huli ang lahat.

And now, all eyes on me while I am eating my lunch in the Cafeteria. I am with myself kasi iniiwasan ko ang mga kaibigan ko. Everytime they have time to talk to me, I made an excuse, an alibi for me to go.

This was a selfish act of mine but you can't blame me. I was used to be with them and if I tell them about my plan, they will definitely stop me at baka nga hindi na'ko sumama kay Mama. I don't want that to happen. Gusto kong sumama kay Mama kaya ginagawa ko ngayon ang paraan para mapadali ang pag-alis ko. Saka ko na iexplain kapag nasa Canada na'ko.

"Hexa..."

I stiffened when I heard Phayne's melancholic voice at the back of me. Hindi ko alam kung haharap ba ako o ano. I stay still at nakita ko nalang na nasa harapan ko na siya.

Iniwas ko ang paningin ko at pinagpatuloy ang pagkain. Pero sa bawat pagsubo ko ay bumabara lamang ito sa lalamunan ko. Ang hirap lunukin ng pagkaing hindi naman dapat pang kainin.

"May problema ba?"

Nanatili akong binge at hindi pinansin ang sinabi niya. Pinunasan ko ang bibig ko gamit ang tissue na kinuha ko sa bag. Akmang tatayo na sana ako nang pigilan niya ako. Napatingin ako sa kamay niyang nasa palapulsuhan ko.

"Hex naman!"

"May pupuntahan pa'ko," I coldly said.

Tinabig ko ang kamay niya at nagpatuloy sa paglalakad patungong exit. When I open the door, I was stunned when I saw their freaking face. I stepped back but I realize that I don't need that.

"Excuse me."

Ang hirap palang magsalita sa harapan nila but I am trying my very best not to stuttered in front of them.

Imbes na padaanin ako ay hinarangan lang nila ang daanang dinadaanan ko. Nagsimula ng bumuo ang kaba sa dibdib ko. Alam kong may pinaplano sila. Sa mga mata palang na nag-aakusa.

"Let's talk," Cadris voice filled my ear.

I was a little bit daze pero mabilis ko ring nabawi ang sarili ko. Tinulak ko siya palayo sa'kin.

"May pupuntahan pa'ko. Please, padaanin niyo ko."

"Lets.talk."

Nahigit ko ang hininga ko dahil sa malayelong boses nito. Kinalma ko ang sarili ko para makakuha ng lakas para makapagsalitang muli.

"Padaanin niyo ko."

Hinigit ni Cadris ang kamay ko at pwersahang kinaladkad sa lugar na hindi ko alam. Nakasunod lang ang mga kaibigan niya sa kanya, pati narin ang mga kaibigan ko.