Moving Into the Monster's House

Chapter 12

"Ms. Olivia, okay lang po ba kung mauuna na po akong umuwi? Masama po talaga kasi 'yong pakiramdam ko," tanong ko sa bruha, not even minding the fact na nandoon pa rin si Dwight sa kwarto.

"Oh, sure. I'll let Courtney finish your job for you. Do you need a car to take you home?" tanong niya sa akin. I'm not sure if she's doing it because I wasn't feeling well or if it's because Dwight was there with us. Either way, I couldn't bring myself to accept her offer. Feeling ko kasi, may kapalit kapag tinanggap ko 'yong offer niya, e.

"I'll just bring her home. Let's go, G," sagot ni Dwight bago pa man ako makatanggi sa offer no'ng bruha.

Dwight held my hand as we went out of his mom's office. Pinag-uusapan na kami ng mga tao sa opisina pero wala pa rin siyang pakialam. Dere-deretso lang siya sa paglalakad hanggang sa makarating kami sa elevator lobby.

"G naman! Sabi ko sa 'yo, sasabihin mo sa akin kapag may problema ka, 'di ba? Bakit hindi mo naman sinabing pinahihirapan ka nila rito?"

"I told you, I can manage it. Ayaw ko namang maging dependent na lang sa 'yo palagi."

"Ganyan ba ang tingin mo sa nangyayari ngayon? Na kapag sinabi mo sa akin 'yong nangyayari sa 'yo, lalabas na sa akin ka na lang umaasa? G, sa dinami-rami ng nangyari sa atin noon, ganoon lang ba talaga ang tingin mo sa sinabi ko sa 'yo?" tanong ni Dwight sa akin. Ayaw man niyang ipahalata, pero alam kong nagulat at nasaktan siya dahil sa nasabi ko.

"Dwight, please. Gusto ko na talagang magpahinga. Mamaya na lang tayo mag-usap," mahina kong sagot sa kanya.

Napabuntonghininga na lang siya dahil sa sagot ko pero hindi na niya ako kinulit pa. Hinawakan na lang niya ang kamay ko habang naghihintay kami sa elevator.

Habang inaalala ko ang lahat ng mga salitang ibinato nina Dwight at Ms. Olivia sa isa't isa, hindi ko maiwasang ma-guilty dahil ako ang dahilan kung bakit lalo silang hindi nagkakaintindihan. May punto rin naman kasi si Ms. Olivia—kasalanan ko rin kung nangyayari ang lahat ng 'to. Wala na kaming ibang ginawa kung hindi magbangayan. Pero kailangan ko nang tigilan ang karereklamo at kasusumbong para sa kapakanan din ni Dwight. Ayaw ko nang magsimula ng iba pang gulo. Quotang-quota na ako.

Pagkagising ko, nakayakap pa rin sa akin si Dwight. Hindi ko na matandaan kung paano ako napunta rito sa kwarto. Ang alam ko lang, hinatid ako ni Dwight pauwi. Tatanggalin ko na sana 'yong pagkakayakap sa akin ni Dwight nang magising siya. Iminulat niya ang kanyang mga mata at nginitian ako nang tipid.

"Do you feel better now?" tanong niya sa akin.

"I think so pero hindi ko matandaan kung anong nangyari kanina," sagot ko at napangisi naman siya dahil doon.

"Sayang naman. Ang ingay-ingay mo pa naman kanina. Buti na lang wala si Mommy dito kasi kung hindi, baka kinatok na niya tayo kanina. I guess, nagpanggap na lang 'yong mga katulong na hindi ka nila naririnig no'ng sumisigaw ka o kaya no'ng umuungo–"

Tinakpan ko na agad 'yong bibig ni Dwight bago pa man niya matapos 'yong sinasabi niya. Nag-init agad ang pisngi ko dahil doon. Nung tiningnan ko ang sarili ko sa ilalim ng kumot, doon ko na natandaan ang lahat. Jusmiyo. Ano na naman ba 'tong napasok ko?!

"Hey, it's alright, G. What we did was pretty normal for a married couple," kalmadong sagot ni Dwight but for all I know, pinipigilan niya lang ang sarili niya na tumawa. Ugh. I hate myself!

"Tigilan mo nga ako, Dwight! Hindi ka nakatutulong!" singhal ko sa kanya. Jusmiyo. Hindi ko na yata siya kayang harapin ngayon.

"Shh now. No one's going to judge you, G. Hindi ko ba nasabi sa 'yo dati na soundproof 'tong kwarto ko? Niloloko lang naman kita no'ng sinabi kong narinig ka ng mga katulong, e."