Tien mensen. Tien verschillende levens. Tien doden.
Wanneer we geboren worden, ligt er een veelbelovende toekomst voor ons open. Allen doen we ons uiterste best om van ons leven een feest te maken, tot dan uiteindelijk de allesomvattende leegte nad...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Naomi. Mijn meisje.
Ik probeer me te herinneren wat je altijd tegen me zei. Dat het leven niets anders is dan een film: een aaneenrijging van beelden, een samenspel van acteurs en actrices op een gigantische set vol rekwisieten en uiteindelijk - nadat het hoogtepunt gepasseerd is- stopt het alsof er daarna helemaal niets meer is.
Waarom is het leven niet af en toe wat meer zoals in de film? Waarom kon jouw film van het leven verdomme niet zoetsappig eindigen, als in ze leefden nog lang en gelukkig, precies zoals jij het altijd zo erg haatte?
Misschien is het niet waar wat ze zeggen. Wij zijn niet de regisseurs van ons leven, hoewel we onszelf allemaal wijsmaken dat we dat wel zijn. Wij zijn slechts de acteurs. Wij doen, maken, beleven wat ons is voorgeschreven en af en toe, in een moment van eigenwijsheid, wijken we af van het script omdat we denken dat dat beter is. Uiteindelijk is het echter de regisseur die beslist wat er gebeurt, ook al geeft die de acteur het gevoel dat het zijn eigen keuze was geweest.
Stomme regisseur.
Ik weet dat het dom klinkt, maar ik kan me niet van het gevoel ontdoen dat ik uitgekozen ben als de antagonist die heel dit verhaal heeft veroorzaakt. Had het een andere ontknoping gekend als ik je nooit had meegenomen naar de cinema op die regenachtige zaterdagnamiddagen, als ik je nooit mijn oude videocassettes had gegeven voor op je kamer of als ik je nooit had verteld hoe wonderlijk ik de filmwereld vond? Misschien wel. Misschien niet. Ik weet het niet.
Wat wil ik mijn lieve dochter toch zo graag weer op mijn schoot tillen, terwijl we samen onder een fleece dekentje voor de tiende keer naar een film van Charlie Chaplin kijken en jij kostelijk je veel te luide lach lacht om dezelfde scènes als altijd. Dan zouden we achteraf ieder shot becommentariëren en zou je moeder ons bestraffend aankijken omdat ik je eigenlijk meer buiten zou moeten laten spelen.
Je zag alles veel sneller dan ik. Je zag details die voor jou eigenlijk geen details waren. Hoe het camerastandpunt roteerde. Hoe de belichting plots anders werd. Hoe de achtergrondmuziek het tafereel sfeer gaf. Voor jou was film veel meer dan enkel een bezigheid wanneer je eigenlijk niets anders te doen had. Voor jou was film een universum op zich.
Het is ook een ideaal vluchtoord.
Toen je moeder en ik uit elkaar gingen, heb ik je daar eigenlijk nauwelijks wat tegenin zien brengen. Die avond waarop we je naar beneden hadden geroepen om je het nieuws te vertellen, dat het echt niet anders kon en dat we het echt geprobeerd hadden, hief je enkel je schouders op en vroeg je of je dan nu terug naar je kamer mocht - er stond een of andere film op.
Je was zo een gemakkelijk kind. Al zo vroeg was je zelfstandig; ik hoefde nauwelijks naar je om te kijken, want ik was er toch vrijwel zeker van dat het wel goed met je zou komen. Achteraf gezien was dat natuurlijk de foutste redenering die iedere vader of mens zich kon maken. Het is gemakzuchtig. Laf. Heus niet alles komt goed.
Stomme regisseur.
Ik weet dat men normaal gezien boodschappen van hoop uitspreekt op deze plekken, maar het zou verkeerd voelen om te beweren dat altijd alles rozengeur en maneschijn was en dat de mens kneedbaar is tot een irreële vorm van goedheid. Ik wil niet leven in de illusie dat perfectie een haalbaar begrip is. Soms moet je je er gewoon bij neerleggen dat het bestaan verdomd lelijk is en tegelijkertijd weer mooi.
Ach, ik wijk weer af. Wat ik eigenlijk wilde zeggen, lieve Naomi, is dat ik niet weet waarom dit zo is moeten lopen. Het kan snel keren. Weet alleen dat ik verdomd trots op je was. Ondanks alles. Misschien had ik dit veel vroeger moeten zeggen, maar je weet dat ik nooit goed ben geweest in het uiten van emoties. Waarschijnlijk heb je er nu niet veel meer aan, al hoop ik diep vanuit mijn binnenste dat je mijn woorden toch kan horen ergens daarboven - of waar je ook bent.
Op de middelbare school wilde je naar een kunstrichting. Hoewel ik liever wilde dat je een wetenschappelijkere richting deed, besefte ik dat je een passie niet kon tegenhouden en dat hier je toekomst lag. Ondertussen vond je je gading in het online plaatsen van allerhande filmpjes met het materiaal dat je had, toen er plots zoiets als YouTube begon te kiemen op het rijk bezaaide wereldwijde web.
Toen je afstudeerde, had je een kortfilm gedraaid voor je eindproject. We bekeken het samen en voor de eerste keer in mijn leven huilde ik in het bijzijn van jou. In minder dan een kwartier vertelde je een verhaal waarin je alle elementen uit de grote dagen van de cinema samenbracht tot een hommage aan de film. Het was intiem en confronterend en voor het eerst besefte ik dat je gezegend was met iets uitzonderlijks.
God, je won een Gouden Palm in Cannes.
Die ene langspeelfilm zat er aan te komen. Na al die kortfilms was het tijd om te bewijzen dat je schoonheid ook langer kon uitrekken. Dag en nacht heb je geschreven aan het scenario. Je slaagde erin doorgewinterde acteurs te strikken voor een film die zou gemaakt worden door jou, een groentje in de filmwereld.
Misschien is schoonheid simpelweg niet uitrekbaar.
Ik weet nog steeds niet wat er exact gebeurd is die ene dag. Je wilde het me niet vertellen. Alles wat ik wist, had ik uit de krant vernomen. Het was een van de laatste draaidagen en er zou een belangrijke scène opgenomen worden. Het draaischema moest plots stilgelegd worden; twee dagen later zou de hoofdacteur te horen krijgen dat hij levenslang verlamd zou zijn.
Je was er klaarblijkelijk zo door aangeslagen, dat je besloot de film niet af te maken. Je nam alle verantwoordelijkheid op jou. Precies zoals ik je kende. Ach, lieve dochter, waarom heb je het jezelf zo moeilijk gemaakt?
De ene dag krijg je een gouden beeldje overhandigd en de andere dag staat de deurwaarder in je huis om je inboedel af te pakken. Het leven is niet altijd eerlijk.
Ik wist dat je verrassend uit de hoek kon komen, lieve dochter, maar deze plottwist... die had zelfs ik niet zien aankomen. Jouw leven ontvouwde zich als een ouderwets toneelstuk: langzaam in de opbouw, versnelling in het midden, vonken vlak voor het einde en dan uiteindelijk, uit het niets, wanneer niemand het verwacht, het einde. De leegte.
Jouw film van het leven is nu afgelopen, maar jouw beelden zullen nog lang blijven nazinderen.
