Tien mensen. Tien verschillende levens. Tien doden.
Wanneer we geboren worden, ligt er een veelbelovende toekomst voor ons open. Allen doen we ons uiterste best om van ons leven een feest te maken, tot dan uiteindelijk de allesomvattende leegte nad...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Patje.
Je weigerde altijd zo genoemd te worden, want een verkleinwoord was volgens jou altijd vreselijk misplaatst voor iemand die zulke grootse daden nastreefde. Zo zal ik je altijd blijven herinneren: als iemand die niet van omwegen hield, maar altijd recht op zijn doel wilde afstevenen met een alles overtreffende grandeur.
Zo was het al toen ik je voor de eerste keer ontmoette. Negen jaar was je toen. Natuurlijk had ik me heel goed geïnformeerd over je verhaal. Ik verwachtte een gebroken kind aan te treffen, iemand die verdwaald was in het leven en wie ik de nodige houvast zou schenken. Terstond wist ik dat jij helemaal geen houvast wilde. Je weigerde me zelfs de hand te schudden.
Je was op vakantie in Calabrië met je gezin en je grootouders, zoals dat jullie jaarlijke traditie was. Zoals elk jaar huurden jullie een appartementje in het historische centrum van een vissersstadje, keken jullie over de klippen bij zonsondergang, speelden jullie tot 's avonds laat tussen de lokale bevolking in de smalle straatjes. Het zou de zoveelste idyllische vakantie in de fotoboeken worden.
Helaas is dat fotoboek er nooit gekomen.
Acht punt vier op de schaal van Richter. Een stofwolk dreef over het stadje. Eeuwenoude huizen waren tot puin herleid. Paniek. Verbrijzelde botten in losgerukte ledematen. Snuffelhonden blaften bij de geur van dood mensenvlees.
De dagen kropen voorbij en we waren vijfhonderdvierenzeventig lijken verder. In Italië was er ondertussen een dag van nationale rouw afgekondigd en lokale televisiestations zonden benefietshows uit om geld in te zamelen voor de heropbouw van het stadje. Al die tijd zat jij onder een laag van stof en brokstukken.
Negen jaar oud was je. Negen jaar oud was je toen ze je acht dagen na de grootse Italiaanse natuurramp in vierhonderd jaar uit het puin haalden - levend! Omstaanders joelden van verbazing terwijl de broeders je relatief ongeschonden lichaam uit het puin droegen; je was dan wel vermagerd, bleek en slap, maar zag er nog akelig goed uit voor de toestanden die je had doorgemaakt. Zoals het een echte overlever betaamde, dronk je je eigen urine om in leven te blijven, verklaarde je later. Oftewel was het je goed ontwikkelde overlevingsinstinct, oftewel beschikte je over een uiterst bedrijvige engelbewaarder. Overal, nationaal en internationaal, kopten de kranten over het mirakelkind dat als één van de enigen levend uit de aardbeving kwam. Na acht dagen! Ik heb me zelfs laten vertellen dat enkele diepgelovige Italianen destijds dachten dat je een nieuwe Messias was!
Toch bleef je er altijd zo rustig onder. Je ouders, grootouders en je zusje hadden het niet overleefd; nooit heb ik je daarover een traan zien laten. Nooit gaf je me de indruk dat deze ingrijpende gebeurtenis je iets kon deren. Vooraf hadden ze me gewaarschuwd voor je situatie: je zou getraumatiseerd zijn, gebroken, geestelijk versplinterd. Ik had al vaker moeilijke kinderen opgevangen, maar jij was veruit de makkelijkste.
Je stoïcijnse kalmte baarde me toch wel wat zorgen. Ik was bang dat je alles opkropte vanbinnen en die bedaardheid niets anders was dan een façade, een harnas dat je innerlijke emoties beschermde. Je sprak nooit een woord over wat je had meegemaakt, die ene fatale zomerdag in Calabrië. Daarom ben ik wel tig keer met je naar een psycholoog geweest, maar tig keerde weigerde je te spreken.
Jij was dan ook geen man van woorden, Patrick, maar van daden. De daaropvolgende jaren heb ik je dan maar zo veel mogelijk je gang laten gaan, want dat was wat je wilde: je eigen ding doen. In je tienerjaren werd een groot deel van je kalmte dan ook vervangen door een brok weerbarstigheid. Je hield niet van studeren; stilzitten, dat was niets voor jou. Jij was altijd op zoek naar avontuur. Je wilde de weidse natuur in, haalde halsbrekende stunts uit. Ik heb vaak genoeg om je leven gevreesd, maar je engelbewaarder was duidelijk nog steeds niet met pensioen gegaan, want telkens kwam je er heelhuids uit.
Neem nu die ene keer dat je met je BMX op de rand van een brug begon te rijden, of toen je het plots in je hoofd haalde om van ons dak naar het dak van de buren te springen. Oh jongen, wat heb ik je toen vervloekt. Elke keer dat je op stap ging, hield ik mijn hart vast. Het liefst wilde ik je tegenhouden, maar ik wist dat dit bij jou niet werkte. Hoe vaker ik er opmerkingen over maakte, hoe gevaarlijker je toeren werden.
Op een gegeven moment kon ik het niet meer aanzien. Ik was je pleegmoeder en ik had beloofd goed voor je te zorgen, maar jij liet me niet toe dat te doen. Ik was er zeker van dat jij jezelf vroeg of laat de dood in zou jagen. We maakten veel ruzie. Op een gegeven moment moesten we zelfs onze deur laten herstellen, want na een van onze vele discussies met omslaande deuren tot gevolg, had je er een uit haar scharnieren getrokken.
Vanaf de dag dat je achttien werd en dus niet meer onder mijn voogdij stond, was je dan ook halsoverkop het huis uitgegaan. Je wilde me niet vertellen waar je naartoe ging, waar je ging wonen; je wilde alleen zijn. Plots was alle contact verdwenen, van de ene dag op de andere. Je hebt me toen veel pijn gedaan, Patrick.
Pas jaren later vernam ik voor het eerst weer iets over je. Ik sloeg de zondagskrant open en plots zag ik jouw naam in vetgedrukte letters bovenaan een artikel staan. Ik heb het tot op de dag van vandaag bewaard: MAN STEEKT AL KOORDDANSEND EN ZONDER BEVEILIGING DE GRAND CANYON OVER. Ik was verbaasd en tegelijkertijd helemaal niet. Ik las dat je intussen naar Amerika was verhuisd, dat je een baan had bij een chipsfabriek, dat je wel vaker van dit soort stunts uithaalde. Je was nog geen haar veranderd.
Ik had verwacht dat het daarbij zou stoppen, maar tot mijn grote verbazing bleven de artikels maar komen. En telkens werden de stunts extremer. Zoals ik je kende, wilde je je grenzen steeds blijven verleggen. In 2006 haalde je zelfs het Guinness Book of World Records van dat jaar! Altijd kwam je er vanaf met niet meer dan een schrammetje. De media verslonden je en jij, jij deed je reputatie van mirakelkind alleen maar eer aan.
Waar stopte het echter? Hoe ver kon je je eigen grens nog doortrekken? Iedereen heeft zijn grenzen, Patrick. Je werd hoogmoedig. Hoogmoed komt voor de val, ook bij jou.
Een paar weken geleden kreeg ik plots een kaartje van je. Er stond niet veel op, alleen dat je mij dankbaar was voor alles wat ik voor je had gedaan. Achteraf gezien had ik meer voor je willen doen. Had me toch verteld waarmee je bezig was. Al die keren dat ik mijn hart vasthield bij de kuren die je uithaalde, al die keren zag ik de dood op de loer. Oh jongen, dan nog slaag je er verdomme in om mij te verrassen!
Je waande je onsterfelijk. De waarheid is echter: ook jij bent niet onsterfelijk.
