Ένας Αναρχικός 2{Καμέλια} #wattys2016

Κεφάλαιο 86

Έκατσα να φάω και μέχρι το βράδυ συνέχισα να διαβάζω, μέχρι που ένα μηνυμά του με διέκοψε. *Φαντάζομαι διαβάζεις ασταμάτητα όλη μέρα, οπότε παράτα τα, ντύσου κι έρχομαι να σε παρω σε λίγο*, διαβάζω χαμογελώντας. Ο καλύτερος τρόπος να ηρεμήσω μετά από μια μέρα διαβάσματος, είναι να βρεθώ μαζί του. 

Αφήνω το βιβλίο στην άκρη και σηκώνομαι απ το γραφείο. Κάνω ένα γρήγορο ντουζ και ντύνομαι πρόχειρα. Ειδοποιώ την γιαγια πως φεύγω, εκείνος ήδη με περιμένει απέξω. 
"Που θέλεις να πάμε;",με ρωτάει όταν μπαίνω στο μαύρο corolla του.

"Δεν έχω πρόβλημα. Είναι κάπως αργά οπότε πάμε σε κάποιο μπαρ;",ρώτησα διστακτικά. Χαμογέλασε. "Όπου θέλει το μωρό μου",ξεκίνησε να οδηγάει. Σε 10 λεπτά φτάσαμε σε ένα μπαρ με λίγο κόσμο και χαμηλή μουσική.
Κάτσαμε σε ένα τραπέζι. "Θα ξεπεράσεις τον εαυτό σου πίνωντας αλκοόλ σήμερα;", ο Άλεξ με ειρωνέυτηκε γελώντας. "Ας σου κάνω την χάρη",απάντησα. Εκείνος φώναξε την κοπέλα: "Δύο τζόνι κόλα",είπε κι εγώ προσπαθούσα να καλύψω τον εκνευρισμό μου που εκείνη τον γλυκοκοιτούσε, αυτό συμβαίνει τόσο συχνά, ο Άλεξ είναι σντικειμενικά πολύ όμορφος αλλά τουλάχιστον ας είναι πιο διακριτικές. Ακόμα και στο facebook του στέλνουν μηνύματα.

Και πάνω που μιλούσα για κοπέλες, μια ψηλή γεμάτη μακιγιαζ και ανύπαρκτη φούστα, πλησίασε και ειπε με ενθουσιασμό: "Άλεξ!",γαμωτο που τον ξέρει;

Εκείνος με κοίταξε με μια αστεία έκφραση ενοχής κι έπειτα είπε ένα "Γειαα".
"Που χάθηκες βρε παλιόπαιδο; Ούτε ένα τηλέφωνο;",θα την χτυπήσω.
"Ε τι να κάνουμε, σοβαρεψα",απάντησε αυτος αδιάφορα κοιτώντας εμένα. Είμαι ευγνώμων που δεν κοιτάει το εκτεθειμένο στήθος της κοπελιάς.

"Σιγά, σοβαρευεις εσύ;",εκείνη συνέχιζε να τον κοιτάει με νόημα κι εγω συνέχιζα να εκνευρίζομαι.

"Ναι, να και η απόδειξη, απο εδώ η Καμέλια, η κοπέλα μου",ο Άλεξ με σύστησε μα εκείνη όπως ήταν αναμενόμενο δεν μου έδωσε το χέρι της.
"Καλά, ξέρω αυτά τα η κοπέλα μου,θα τα πούμε μετά", αποχώρησε αφήνοντας με με τα νεύρα πανω απ το κεφάλι, με αποτέλεσμα να κατεβάσω το ποτό μου μονορούφι και μετά να βηχω ασταμάτητα. Μπράβο μου.

"Με το μαλακό μωρό μου", είπε εκείνος γλυκά κρύβοντας το γέλιο του. Έκανα νόημα στην σερβιτόρα να φέρει άλλα δύο. Ο Άλεξ με παρατηρούσε γελώντας από μέσα του.
Πλησίασα διακριτικά κοντά του ώστε η τέλεια μυρωδιά του να ηρεμήσει το νευρικό μου σύστημα.

"Μη ρωτήσω από που την ξες",είπα όταν η πίεση μου κόντευε την φυσιολογική.
"Μη ρωτήσεις",πλησίασε και με φίλησε φανερά διασκεδάζοντας με το γεγονός πως ενοχλούμαι.