Ένας Αναρχικός 2{Καμέλια} #wattys2016

Κεφάλαιο 81

"Που θα μείνεις σήμερα;", τον ρώτησα. "Δεν υπάρχει χώρος στο δωμάτιο σου;",με κοιτούσε σαν κουτάβι. "Υπάρχει αλλά αν σε δει η γιαγιά μου την έβαψα"
"Δεν θα με δει. Τώρα που είναι;"
"Υποθέτω ότι με περιμένει για μεσημεριανό"
"Γαμώ. Θες να πάμε στο σπίτι του Μήτσου; Θα του πω να ξεκουμπιστεί",με κρατούσε από τη μέση έχοντας το σώμα μου κολλημένο στο δικό του και τα πρόσωπα μας ελάχιστα μακρυά.

"Καλά, πάμε",είπα κατευθείαν γιατί ποτέ δε μπορώ να αρνηθώ να περνάω χρόνο μαζί του. Αφού απομακρυνθήκαμε απ το σπίτι, πήρα τηλέφωνο τη γιαγιά και της είπα ότι θα πάω σε μια συμφοιτήτρια για μια εργασία. Πάλι ξεκινάνε τα ψέματα...

Μπήκαμε σε ένα λεωφορείο το οποίο ήταν ασφυκτικά γεμάτο. Ημουν κολλημένη πάνω του και στηριζόμουν από αυτόν. Ακουμπούσα το κεφάλι μου στο στέρνο του προσπαθώντας να αναπνεύσω με τόσο κόσμο. Εκείνος που και που με φιλούσε στο κεφάλι. Το συναίσθημα αυτό, να βρίσκομαι κολλημένη επάνω του μυρίζοντας την υπέροχη χαρακτηριστική μυρωδιά του, είναι ένα από τα καλύτερα. 

Κάποια στιγμή ένιωσα ένα άγγιγμα στον μοιρό μου. Νόμιζα πως ήταν ο Άλεξ αλλά όταν σήκωσα το κεφάλι μου, εκείνος κοιτούσε έναν τύπο από πίσω μου με βλέμμα που θα σκότωνε.
Ω,σκατά.

Ο Άλεξ με τραβάει στην άκρη και πριν καταλάβω καν τι γίνεται, το χέρι του συγκρούεται με δύναμη με το πρόσωπο του άντρα. Εκείνος έπεσε πάνω σε κάτι κυρίες που βρίσκονταν από πίσω του. "Καριόλη",είπε σιγανά ο Άλεξ καθώς γυρνούσε προς τα εμένα. Οι φλέβες στο λαιμό και στα χέρια του φαίνονταν έντονα. Παρατήρησα για λίγο τον τύπο που με χούφτωσε να κατεβαίνει από το λεωφορείο με αίμα στην μύτη.
"Αρχίσαμε πάλι;",του λέω σιγανά προσπαθώντας να αγνοήσω τα βλέμματα που μας κοιτούσαν έντονα. "Ο,τι είναι δικό μου είναι δικό μου", απάντησε.

"Δεν είμαι ιδιοκτησία σου, ούτε αντικείμενο. Ούτε είναι φυσιολογικό να πλακώνεις όποιον με αγγίζει, πιθανών καταλάθος",προσπαθώ να μην φωνάζω.
"Τι κατα λάθος γαμώ; σε χούφτωσε κανονικά ο τύπος. Εγώ φταίω; Θα κάθομαι να σε χουφτώνουν και δεν θα κάνω τίποτα νομίζεις;"
"Αυτή η αντίδραση είναι ακραία".
"Στ'αρχίδια μου",είπε και κοίταξε αλλού, κλείνοντας τη συζήτηση."Δες λίγο πως μας κοιτάζουν όλοι",ψυθίρισα. "Τι κοιτάτε γαμώ;",φώναξε ο Άλεξ κι όλοι πήραν αμέσως τα βλέμματα τους από πάνω μας. "Κάπου εδώ είναι",είπε και με τράβηξε απ το χέρι. Κατεβήκαμε απ το λεωφορείο και φτάσαμε σε μια άγνωστη για εμένα γειτονιά. Τον κοίταξα αυστηρά. "Θέλω να σταματήσεις να είσαι τόσο οξύθυμος",είπα όσο πιο ήρεμα μπορούσα. "Με ξέρεις Καμέλια. Είναι βασικό στοιχείο του χαρακτήρα μου",είπε χαμογελώντας ειρωνικά. Στριφογύρισα τα μάτια.