Blood Promise - Empire of chaos and knowledge: boek 1

🌿ℋ5

De hoeven van mijn merrie en de ros van Dannyl klikten op het steen onder ons en klonken over de uitgestrekte, stenen gebergte heen.

'Davina?' Hoorde ik in mijn hoofd. Een andere bijwerking van de krachten van Sarénia was het kunnen communiceren met dieren. De eerste keer dat Wendel, een oude postduif, me kwaad toesprak omdat de magiërs hem te veel lieten vliegen schrok ik me dood. Ik wist niet wat me overkwam en dacht dat ik gek werd totdat heer Holister me een dagboek gaf met een prachtige robijn op de voorkant. Hij vertelde me dat hij het tijdens een van zijn reizen had meegekregen van een goede vriendin van hem.

Het was het eeuwen oude vermiste grimoire van Sarénia die alleen een erfgename met de zelfde gaves als Sarénia kon openen. In de grimoire schreef ze al haar gedachtes en problemen op, welke krachten ze had en hoe ze er mee om ging. Ook stonden er vele handige spreuken in die ik toen der tijd allemaal bestudeerd en uitgeoefend had die me nu goed te pas kwamen zoals het schild die me warm en droog hield wanneer het koud was buiten. Ik keek naar de merrie onder me en antwoordde.

'Ja Luna?' Het paard onder me gaf een harde zucht en keek op naar de lucht.

'Je gaat toch wel schutting zoeken wanneer de storm begint? Ik wil dat je niks overkomt,' vroeg ze bezorgd. Ik streek met mijn hand door haar manen.

'Maak je geen zorgen. Dannyl en ik zullen snel zijn,' dacht ik terug. Ik haalde mijn muren weer op zodat niemand me meer kon bereiken via gedachtegang.

'Wie is die informant waar je het over had?' Vroeg ik aan Dannyl die stilletjes naast me reed. Hij keek op van een rol perkament die hij in zijn handen had.

'Farell Agnes. Sommige magiërs beweren dat hij meer over de Vikings weet aangezien zijn verleden,' riep hij over de wind uit.

Er waren geruchten rond gegaan dat Farell ooit het rijk van de Vikings is betreden en hij er zelfs een tijd gewoond had. Toen hij terug keerde was de man erg teruggetrokken in zijn kleine bibliotheek, dat ergens aan de rand van de stad gelegen was, aangezien de andere magiërs om hem heen niks meer met de man te maken wilden hebben.

Langzaam voelde ik de eerste regendruppels al op mijn handen vallen. Ik haalde mijn schild weer tevoorschijn zodat ik droog bleef. Dannyl daarentegen liet zijn blote armen nat regen. Het enige wat hem nog droog hielt was zijn broek, leren handschoentjes en de lange bruine jas zonder mouwen, maar die wel een capuchon had. Al had hij hem pas opgezet nadat hij al nat geregend was. Zijn altijd glanzende, blonde haren plakte nu in natte stoken op zijn voorhoofd. Het gouden kettinkje met een kruisvormig bedeltje om zijn nek deed me glimlachen.

Ik wist dat hij altijd voor het slapen gaan een schietgebedje aan de goden deed. Het gaf me een fijn gevoel om te weten dat nog niet alles en iedereen in deze wereld in de duisternis is verstikt.

Na een klein half uurtje kwamen we mij de randstad aan. We reden langzaam door de straten. Bewoners weken uit elkaar zodat we erlangs konden. De magiërs bleven aan de zijkanten van de weg staan terwijl ik hun beleefd toe knikte.

Ik keek links van me en zag een klein jongetje rond de zeven vanaf een afstandje mee rennen om Dannyl en mij te kunnen zien. Toen hij zag dat ik naar hem keek stopte hij langzaam met rennen en keek me met een onzekere glimlach aan.

Ik gaf hem een kleine glimlach en knipoogde naar hem voordat ik weer voor me keek.

Wanneer het harder begon te regen werd het stil op de straten. Iedereen had zich terug getrokken in hun huizen. Aangekomen bij een stal stapte ik van Luna af en liep met haar de stallen in.

Ik plaatste haar in één van de grootste stallen en verwijderde de teugels van haar hoofd. Ik hing ze op aan een haak en besloot de zadel laten zitten zodat we sneller konden vertrekken wanneer we terug kwamen.