Song: Something Big!
"Παύλο..." πήγα να του πω
"...Χρειάζεσαι μια αγκαλίτσα! Ναι, το ξέρω! Έλα εδώ καρδιά μου!"με διέκοψε
"Μα π-πώς ήξερες ότι αυτό θα έλεγα;"
"Μελίνα σε ξέρω από τη μέρα που γεννήθηκες δεν μπορείς να μου κρυφτείς! Ξέρεις ότι σε ξέρω καλύτερα από τον καθένα! Νομίζεις ότι δεν ξέρω πότε θες μια αγκαλιά για να ηρεμήσεις; Έλα εδώ τώρα!"
Σηκώθηκα και ξάπλωσα δίπλα του! Από την μέσα πλευρά όπως πάντα! Πάντα ανησυχούσε μήπως πέσω από κάτω! Με πήρε στην αγκαλιά του και μου χάιδευε τα μαλλιά! Πόσο μου αρέσει όταν το κάνει αυτό!
"Παύλο τι θα κάνουμε τώρα;"διέκοψα τη σιωπή
"Ότι έπρεπε να είχαμε κάνει πολύ καιρό πριν!"
"Δηλαδή;"
"Δηλαδή...δεν ξέρω για εσένα αλλά εγώ...το πήρα απόφαση! Χωρίζω! Άμεσα!Αύριο είναι Κυριακή άρα την Δευτέρα γιατί θέλω αύριο να μείνω μακριά της!"
"Αυτό ακριβώς σκέφτηκα και εγώ! Ότι αύριο τουλάχιστον δεν θέλω να τον δω, να τον ακούσω, τίποτα απολύτως!"
"Πρέπει να κοιμηθείς τώρα όμως εντάξει;"
"Εντάξει!"
"Παύλο..."
"Πες μου!"
"Συνέχισε να μου χαϊδεύεις τα μαλλιά! Μου αρέσει!"του είπα χαμογελώντας και έκλεισα τα μάτια μου
Μου έδωσε ένα φιλί στα μαλλιά, ακούμπησε το κεφάλι του απαλά στο δικό μου και τον ένιωσα να χαμογελάει μέσα από τα μαλλιά μου! Συνέχισε να μου χαϊδεύει τα μαλλιά και τελικά με πήρε ο ύπνος!
Ένιωσα τα δάχτυλα κάποιου να χαϊδεύουν την σπονδυλική μου στήλη. Δεν άνοιξα τα μάτια μου ακόμα. Απλά χαμογέλασα στην αίσθηση. Ένιωσα τα δάχτυλα να μεγαλώνουν την διαδρομή. Ξεκινούσαν πλέον από πιο πάνω έως πιο χαμηλά. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα ανατρίχιασα. Έβγαλα έναν αναστεναγμό. Νόμιζα στην αρχή ότι ήταν όνειρο! Έπειτα ακολούθησε άλλος ένας και τότε ήταν που συνειδητοποίησα τι είχα μόλις κάνει. Άνοιξα απότομα τα μάτια μου και γούρλωσαν. Αμέσως το χάδι σταμάτησε και ένας ψίθυρος ακούστηκε.
"Όχι πάλι βρε Μελινάκι...πφφ!"
"Π-Παύλο...ε-εγώ...δ-δεν... ήθελα να...αυτό...απλά... μου...μου ξέφυγε! Χίλια συγγνώμη! Δεν ξέρω τι έχω πάθει!"λέω και γυρίζω προς το μέρος του
Τοποθετώ το χέρι μου στο μέτωπό μου και τον κοιτάω με απορία όταν αντιλαμβάνομαι ότι δεν βγάζει μιλιά από το στόμα του. Τότε όμως με κοιτάει και εκείνος. Καταλαβαίνει ότι είμαι αρκετά μπερδεμένη και ως εξήγηση μου δείχνει με το βλέμμα του προς τα κάτω χαμηλά. Τα μάτια μου γουρλώνουν και γίνομαι κατακόκκινη.
Για να καταλάβετε πόσο κόκκινη εννοώ θα δώσω και ένα πολύ ωραίο παράδειγμα. Κόκκινη όπως όταν γράφεις στις εξετάσεις, πας να πάρεις ένα στυλό από την κασετίνα σου και ο επιτηρητής νομίζει ότι έχεις κρυμμένο σκονάκι και σου παίρνει την κόλλα βάζοντας ένα ωραιότατο x και εσύ γίνεσαι κατακόκκινος από τον θυμό σου. Μόνο που τώρα εγώ δεν ήμουν κόκκινη από τον θυμό αλλά από την ντροπή μου.
Αμέσως πανικοβλήθηκα και γύρισα κατευθείαν πάλι πλάτη κοιτώντας τον όμορφο γαλάζιο τοίχο.
"Μελίνα συγγνώμη απλά...να τώρα τελευταία δ-δεν ξέρω κάτι έχω πάθει και δεν μπορώ να το ελέγξω...συγγνώμη αλήθεια!"
"Δ-Δεν πειράζει! Μην ανησυχείς εξάλλου και εγώ ακριβώς το ίδιο έχω πάθει δεν χρειάζεται να απολογείσαι!"
-------------------------------------------------
Λοβς μου πώς σας φαίνεται μέχρι εδώ η ιστορία μου! Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω αν είναι πολύ καλή γιατί δεν βλέπω μεγάλη ανταπόκριση! Αλλά εσείς μπορείτε να το κρίνετε αυτό! Αφήστε ένα like or comment!❤
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
Just best friends? {Wattys2017}
Teen Fiction"Μελίνα περίμενε!" "Πες μου!" "Να...ξέρεις..." "Ξέρω...αυτό ήταν ένα λάθος και δεν ήξερες τι έκανες άρα να μην το πάρω σοβαρά..."τον διακόπτω "Για εσένα αυτό ήταν; Ένα λάθος;" Δεν πρέπει να μάθει ότι μου αρέσει. Θέλω να συνεχίσουμε να είμαστε κολλητ...
