The Prince Who Pricked His Finger On The Spindle of a Spinning Wheel (Prince#2)

Prologue

"Magsama kayong dalawa," ismid na sabi ni Triton. I stuck my tongue out to tease Triton.

"Fat cheeks, fat cheeks, fat cheeks, fat cheeks.." pang-aasar niya pa sa akin. Damn.

"Ahmed! Sawayin mo naman si Triton, It's not fat!" naiiyak na ako.

"Triton!" babala sa kanya ni Ahmed.

"What? Nagbibiro lang ako, asar talo ka talaga Euphiemia." Inirapan ko siya. Nakakainis talaga si Triton, mabuti pa si Ahmed.

"So, are you going to tour us Euphie?" tanong sa akin ni Ahmed.

"Huwag na natin isama si Triton, ayaw ko sa kanya." Natawa si Ahmed sa sinabi ko.

"Ayaw ko din sa fat cheeks." Napapadyak na ako sa pagkainis.

"Isa pa Triton! Isa pa!" itinaas na niya ang kanyang dalawang kamay.

"Sorry na, sorry na Euphie. Cute cheeks ka naman talaga." Nakailang irap na ba ako kay Triton?

"Let's go.." nang sabihin ko ito sabay silang tumawang dalawa. Pinag titripan yata ako ng dalawang ito.

"Tayo muna sa attic, nandoon ang lumang mga baril ni lolo."

"Cool!" sabay na sabi ni Triton at Ahmed.

Nang makarating kami sa attic ay agad kaming sinalubong ng alikabok.

"Baka asthmahin tayo dito," reklamo ni Triton na katabi ko na pala.

"Here, cover your nose." 

May inabot sa aking panyo si Triton. Napansin ko rin na may inaabot din sa akin si Ahmed.

"Thank you but I am fine." Ibinaba ko pareho ang kamay nilang dalawa. Dahil nakakita na ng mga lumang baril si Triton at Ahmed ay nagkahiwa hiwalay na kami.

Hinahanap ko ang photo album namin na matagal ko nang hinahanap. I want to see my mother's teenage picture again, together with Ahmed and Triton's mother.

"Euphie, what's this?" nilingon ko Triton na malapit na sa lumang tahian ni lola na matagal na nitong hindi ginagamit.

May takip itong kumot na puti na sobrang dumi na rin dahil sa tagal ng panahon. Nanlaki ang mata ko nang unti-unting ilalapat ni Triton ang kanyang daliri sa kung anong matulis na nasa ilalim ng maduming kumot.

No! Bakit niya pa kailangang gawin 'yon?! He's an idiot!

"Triton, no!" malakas na sigaw ko. 

Nagulat din si Ahmed sa sigaw ko pero huli na ang lahat. 

Tuluyan nang natusok na si Triton ng karayom. Hindi ko siya napigilan. Bakit may karayom pa ang lumang tahian ni lola?

"What the--" nawalan ng balanse si Triton habang nakatitig siya sa hintuturo niyang nagdudugo.

He did prick his finger! Yes, masasabi na hindi naman seryoso ang ganitong klase ng pagdudurugo lalo na kung sa daliri lamang. But in Triton's case, it was so different. He has a trauma of blood, to be specific blood on hands.

"Ginulat mo siya Euphie, you shouldn't have shouted." Naiiling na sabi ni Ahmed.

Agad akong napaluhod para madaluhan si Triton. No, I won't ever allow that traumatic memory triggered him again.

"Triton.." tulala na siya. 

Agad kong inagaw ang kanyang kamay at mabilis kong dinala sa mga labi ko ang daliri niya. I need to remove his blood.

"Euphie!" malakas na sigaw ni Triton. 

Hindi ko siya pinansin at mas binigyan ko ng atensyon ang dugong nasa daliri niya na kasalukuyan kong sinisipsip. Nang malasahan ko na wala na itong dugo ay saka ko binitawan ang daliri niya.

He looked shock, pale with his wide eyes on me. This was all because of me, dapat ay hindi ko na siya dinala ito. It might triggered his past.

Halos yakapin at itapon ko ang sarili ko sa kanya dahil sa matinding pag-aalala. 

"Wala na Triton, wala na. Are you okay?" hinawakan ko ang magkabilang pisngi niya habang nananatiling nanlalaki ang mata niya sa akin. 

Nagulat ako nang mabilis niyang tinabig ang mga kamay ko at nagmadali siyang tumayo.

"Oh god, her innocence is killing me." 

Sinabunutan niya pa ang kanyang sarili bago siya nagmadaling lumabas ng attic. Nangunot ang noo ko sa ikinilos niya, what's wrong with you Triton?

"What's the matter with him Ahmed?" nagtatakang tanong ko. Habang habol ang tingin ko sa kanya sa paglabas ng attic. 

I was just worried. Bakit ang suplado niya?

"Me too, I pricked my finger Euphie." 

Nang lingunin ko si Ahmed ay dumudugo na rin ang daliri nito.

"Wha—" siya na mismo ang naglagay ng daliri niya sa labi ko pero agad din niya itong inalis at ilang beses niyang ipinilig ang ulo niya.

"I have to go. Damn that spinning wheel." Basta na rin akong iniwan ni Ahmed.

What's wrong with them?

Simula nang araw na sabay na nagdugo ang daliri ng dalawang kababata ko, sa halip na may makatulog nang napakahabang panahon ay may kung anong gumising sa akin para mapansin ang mga bagay na hindi ko napapansin noon pa man.

My spinning wheel didn't plan to make me fall into a deep sleep, but to awaken me in the bittersweet reality of love.

--

VentreCanard