Απώλεια {TYS17}

Κεφάλαιο 52

Μισούσε πια την Νεάπολη, μισούσε αυτή τη περιοχή που έφερνε μόνο κακές αναμνήσεις στο μυαλό της, πνιγόταν σ' ένα ασφυκτικό περιβάλλον χωρίς ελπίδα να καταφέρει να διαφύγει από αυτό. Να όμως, που τελικά είχε τα κότσια να το κάνει και το έσκασε από το σπίτι της!

Άραγε είχαν καταλάβει ότι έλειπε; Την έψαχναν; Μήπως θα πήγαιναν στην αστυνομία;

Στη σκέψη αυτή, η Ερωφίλη τυλίχτηκε περισσότερο στη ζακέτα της. Ήταν καλύτερο να πάει στη Λευκωσία ή έπρεπε να φύγει και από την Κύπρο; Στην πρωτεύουσα δεν την ήξερε κανείς, μα αν οι δικοί της δήλωναν την εξαφάνιση της, θα ήταν θέμα χρόνου να την βρουν. 

Εκείνη ήθελε απλά να εξαφανιστεί, να χαθεί από όλα. Όλα την πλήγωναν, της θύμιζαν αυτό που είχε περάσει, γιατί λοιπόν να καθόταν περισσότερο εκεί;

Βολεύτηκε στο κάθισμα και ακούμπησε πίσω την πλάτη της. Τώρα θα ξεκινούσαν για Λευκωσία, περίπου σε μια ώρα θα ήταν εκεί. Σχεδίαζε να μείνει σε ξενοδοχείο, μέχρι να βρει διαμέρισμα και να ψάξει αμέσως για δουλειά. Τα λεφτά που είχε μαζί της, έφταναν δεν έφταναν για μια μέρα, μ' αυτά θα πλήρωνε το ξενοδοχείο. 

Το λεωφορείο ξεκίνησε αφήνοντας πίσω του δρόμους, γνώριμα κτήρια, αδιάφορους περαστικούς, την θάλασσα της πόλης που τόσο είχε αγαπήσει. Χαμογέλασε με αισιοδοξία, καθώς ήξερε πως δεν θα ξαναδεί αυτή την απαίσια πόλη, που της είχε προκαλέσει τόσο πόνο, δεν θα γυρνούσε πίσω στην βίλα, σ' ένα μέρος ξένο πια για εκείνη.

Η διπλανή της, μια εύσωμη σαραντάρα που μασουλούσε πατατάκια με τρομερά εκνευριστικό τρόπο, της έριξε ένα λοξό βλέμμα.

-Κοπελιά, κάτι μου θυμίζεις εσύ.

-Ε... εγώ; Τι σας θυμίζω;

-Δεν ξέρω, αλλά είμαι σίγουρη ότι κάπου σ' έχω ξαναδεί!

-Όχι, μάλλον κάποιο λάθος κάνετε. Με μπερδεύετε με άλλη.

-Μάλλον, τι να πω; Αν και εγώ γενικά δεν μπερδεύομαι με φυσιογνωμίες. Πως σε λένε;

-Ε... Κωνσταντίνα!

-Εμένα Πελαγία. Μόνη σου ταξιδεύεις;

-Ναι.

-Και πόσο είσαι παρακαλώ;

-Δεκάξι., είπε η Ερωφίλη, με αρκετά πειστικό τρόπο

-Α, μικροδείχνεις κορίτσι μου. Μωρέ, δεν μπορεί, δεν γίνεται κάπου σε ξέρω, τέτοια ομοιότητα αποκλείεται να έχεις.