Απώλεια {TYS17}

Κεφάλαιο 37

-Μπορώ να την δω; Θέλω να την δω! 

-Σε λίγο κύριε. Ας την αφήσουμε πρώτα να ηρεμήσει, βρίσκεται ακόμα σε σοκ. Περιμένετε μέχρι το βράδυ, κάντε λίγο υπομονή. 

-Εντάξει. Πάντως, γιατρέ σ' ευχαριστώ πολύ, δεν έχω λόγια να σου πω. Νιώθω τόση ευγνωμοσύνη αυτή τη στιγμή...

-Μα δεν χρειάζεται να με ευχαριστείτε, δεν έκανα κάτι εγώ! Η γυναίκα σας τελικά είναι πολύ δυνατή, ήθελε να το παλέψει και τελικά αποδείχτηκε αληθινή μαχήτρια. Είστε πραγματικά πολύ τυχεροί.

Ο Αλέξανδρος δαγκώθηκε. Πόσο τυχεροί μπορεί να ήταν, αφού συνέβησαν όλα αυτά; Σύνολο, τρεις θανατοι, τρεις δικοί τους άνθρωποι, χάθηκαν και η κόρη τους πληγωμένη ακόμα από όλα όσα έγιναν. Πόσο τυχεροί ήταν άραγε;

Ο Ερνέστος κατέφτασε δίπλα του, με την αγωνία στα μάτια και τα ερωτηματικά στο βλέμμα.

-Πως... πως είναι; Τι έγινε; Συγγνώμη Αλέξανδρε, που άργησα τόσο πολύ, μα ήμουν κουρασμένος. Κοιμήθηκα..., είπε με ενοχή ο πεθερός του.

-Και πολύ καλά έκανες! Τόσες μέρες αυπνος, στο νοσοκομείο, πόσο ν' αντέξεις; Μην ανησυχείς, Ερνέστο η Λήδα συνήλθε. Σε λίγο θα μπορούμε, να την δούμε, να της μιλήσουμε.

-Ω Θεέ μου, ευτυχώς. Πραγματικά, ήταν αυτό που χρειαζόμουν, δεν θα το άντεχα αν έχανα και την κόρη μου, Αλέξανδρε. Όλα εκείνα που περνάμε, έχουν πέσει πολύ βαριά, σήμερα είναι και η κηδεία τους. Ναι, θα τις θάψουν δίπλα δίπλα, μάνα και κόρη. Πως θα το αντέξω αυτό μου λες; Όταν τα φέρετρα θα μπαίνουν στο χώμα..., ο Ερνέστος έκρυψε το πρόσωπο του στις παλάμες και άρχισε πάλι να κλαίει με αναφιλητά. Έκατσε σε μια από τις πλαστικές καρέκλες, χωρίς να τον νοιάζει, που οι νοσοκόμες μαζί με τους συγγενείς των ασθενών, τον κοιτούσαν παράξενα.

-Ερνέστο, σε νιώθω. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να χάνεις το παιδί σου και δεν ξέρω τι θα έκανα αν έχανα την Ερωφίλη μου ή τη Λήδα. Το πιο πιθανό θα ήταν να φούνταρα από κανέναν γκρεμό και θαυμάζω εσένα που παραμένεις δυνατός. Κουράγιο, να θυμάσαι αυτή τη λέξη.

-Μια λέξη είναι αυτή Αλέξανδρε. Και δεν είμαι δυνατός, έτσι φαίνομαι μα μέσα μου καταρρέω. Δεν ξέρεις πως είναι να χάνεις τους δικούς σου ανθρώπους, δεν ξέρεις πως είναι αυτό το συναίσθημα. Σου εύχομαι να μη το ζήσεις ποτέ, να μη βρεθείς ποτέ στη θέση μου. Νιώθω τόσο μεγάλο αυτό το κενό της απώλειας, νιώθω να χάνομαι μέσα στο κενό, να πέφτω σε κάτι που δεν έχει τέλος. Ότι χειρότερο για τον καθένα μας, αυτό...