Love will remember

Μέρος 28ο

Χρήστος

Μιλάω με τη Λυδία στο τηλέφωνο όταν ακούω ξαφνικά φωνές. Μπορώ να διακρίνω ξεκάθαρα τη Λυδία να φωνάζει βοήθεια. Αν αυτό το καθίκι της κάνει κακό, υπόσχομαι ότι θα τον σκοτώσω αλήθεια....

Μπαίνω στο αυτοκίνητο όσο πιο γρήγορα μπορώ. Αλήθεια, δεν θυμάμαι να έχω ξανατρέξει με τόσο μεγάλη ταχύτητα στη ζωή μου, αλλά αυτή τη στιγμή είναι τρομερά επείγον. Ξανατηλεφωνώ στη Λυδία, αλλά κανείς δεν σηκώνει το τηλέφωνο. Τώρα δεν φοβάμαι μόνο για εκείνη αλλά και για τον Αντώνη.

Φτάνω εγκαίρως, ελπίζω τουλάχιστον, στο σπίτι, και χτυπάω δυνατά την πόρτα. Τόσο δυνατά που νιώθω ότι θα σπάσει. 

Για καλή μου τύχη, την πόρτα ανοίγει μια από τις υπηρέτριες. Φαίνεται τρομερά αναστατωμένη.

''τρέξτε κύριε Χρήστο, ο κύριος Σωτήρης χτυπάει την κυρία Λυδία με όλη του τη δύναμη. Δεν μπόρεσα να τον σταματήσω. Αλλά έχω καλέσει την αστυνομία, όπου να ναι έρχονται..''

Θεέ μου....

Ανεβαίνω γρήγορα τις σκάλες. Οι φωνές της Λυδίας μού προκαλούν πόνο στο στομάχι. Δεν αντέχω ούτε στη σκέψη ότι αυτός ο καραγκιόζης τη χτυπάει. Αυτό ήταν, θα τον σκοτώσω...

Εισβάλλω στο μπάνιο όπου βρίσκονται. Τρέχω όσο μπορώ και με μανία τον σπρώχνω στο πάτωμα. Έπειτα του ρίχνω δυνατές κλωτσιές στο στομάχι, χωρίς σταματημό. Παλεύουμε για αρκετή ώρα, όταν το βλέμμα μου επικεντρώνεται για λίγο στη Λυδία. Μας κοιτάζει τρέμοντας, ενώ τα χείλη της είναι ματωμένα. Η όψη της Λυδίας σ'αυτή την κατάσταση είναι αρκετή για να με κάνει να θέλω μανιωδώς να τον σκοτώσω. Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που θέλω πραγματικά να σκοτώσω άνθρωπο.

Αρπάζω ένα κηροπήγιο που βρίσκω πεσμένο στο πάτωμα, και είμαι έτοιμος να τον χτυπήσω στο κεφάλι αλλά τελευταία στιγμή δειλιάζω. Όχι, δεν θα γίνω δολοφόνος για χάρη ενός αλήτη όπως αυτός.

''όχι Χρήστο, άστο κάτω το κηροπήγιο σε παρακαλώ..'' η φωνή της Λυδίας με επαναφέρει στην πραγματικότητα. Δεν είμαι δολοφόνος εγώ, όχι....

Ο Σωτήρης πέφτει αιμόφυρτος στο πάτωμα από τα γρονθοκοπήματά μου και εγώ αμέσως σπεύδω προς τη μεριά της Λυδίας. Την αγκαλιάζω όσο πιο σφιχτά μπορώ και τη φιλάω στο μέτωπο.

''όλα πέρασαν νεράιδα, μη φοβάσαι...''

''αφού ήρθες εσύ εδώ, δεν φοβάμαι..''λέει με σιγουριά.

Ο ήχος του περιπολικού έξω από το σπίτι μού υπενθυμίζει πως τελικά κάποιες φορές ίσως υπάρχει δικαιοσύνη. Αυτός ο αλήτης θα πάθει επιτέλους αυτό που του αξίζει, θα σαπίσει στη φυλακή...βέβαια δεν φαίνεται να πιστεύει το ίδιο και η Λυδία...