Love will remember

Μέρος 3ο

-''Να να, διακρίνω τον λευκό πύργο. Να τος'' η Λυδία σκουντάει την Κατερίνα δίπλα της, μη μπορώντας να κρύψει τον ενθουσιασμό της..

-''Κάτσε μάτια μου να βγούμε από το λεωφορείο, να δούμε τι θα κάνουμε με αυτό το παλιοσχολείο που μπλέξαμε και μετά χαίρεσαι'' η Κατερίνα δεν φαίνεται το ίδιο ενθουσιασμένη..''απορώ με ποια κατακαημένη θα μας βάλουν να μοιραστούμε το ίδιο δωμάτιο.''

-Αχ μωρέ Κατερίνα, τι τα λέω σε σένα, αφού σε ξέρω.... 

''Παιδιά είμαι στην ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσω ότι φτάσαμε στη συμπρωτεύουσα της χώρας μας. Λοιπόν κατεβείτε ήσυχα να πάρετε τις βαλίτσες από κάτω. Σας το έχω πει χιλιάδες φορές αλλά σας το ξαναλέω. Όποιον βρω με τσιγάρο , ή γενικά όποιος κάνει φασαρία, έχει φύγει στο λεπτό. Σοβαρολογώ'' ο Κανελλόπουλος προειδοποιεί, ίσως για όγδοη φορά τα παιδιά και κατόπιν τους δίνει την άδεια να κατέβουν από το λεωφορείο.

''Επιτηρήτριες καθηγήτριες Αγγελοπούλου και Αλεξίου? Καταλάβατε μάγκες, ούτε μια τζούρα τσιγάρου δεν θα γευτούμε'' ο Αντώνης απευθύνεται στα αγόρια, ατυχεί βέβαια και η Λυδία τον ακούει.

-Τόνυ καπνίζεις? Από πότε?..

-Εεμμ όχι πολύ καιρό. Αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι είμαι ένα εξαιρετικό παιδί, εε Λυδιάκι μουυ? 

Γέλια ακούγονται από τα παιδιά αλλά ο Αντώνης επιλέγει να τα αγνοήσει..

-Αντώνη μία η ιδέα με τη δωροδοκία στο άλλο σχολείο, μία το κάπνισμα το οποίο σου είχα πει ότι με ενοχλεί..με την τρίτη καίγεσαι να ξέρεις.....

-''ΟΟΟΟΟ''ακούγεται από τους υπόλοιπους αλλά αμέσως επανέρχονται στην τάξη όταν η Αγγελοπούλου τους καλεί να μπουν στο ξενοδοχείο. 

Λυδία's pov

Αγνοώ τη φωνή του Αντώνη που επανειλημμένως τονίζει ότι δεν έχει φέρει τσιγάρα μαζί του και κατευθύνομαι μαζί με την Κατερίνα προς το ξενοδοχείο. Δεν θα τον αφήσω να μου χαλάσει τη διάθεση, τουλάχιστον όχι από την πρώτη μέρα. Διακρίνω μπροστά μου ένα τσούρμο παιδιών στην ηλικία μας να περιμένουν στη ρεσεψιόν και αυτόματα θυμάμαι το μπέρδεμα με ένα άλλο σχολείο. Γκαντεμιά! Στρέφω γύρω γύρω το κεφάλι μου, θαυμάζοντας την πολυτέλεια του ξενοδοχείου. Ανάλογα βέβαια ήταν και όλα τα άλλα ξενοδοχεία που έχω μείνει, μιας και η μητέρα μου επιλέγει πάντα ξενοδοχεία πέντε αστέρων για διανυκτέρευση, αλλά αυτή τη φορά είναι διαφορετικά. Τώρα είμαι με τους φίλους μου, χωρίς γονείς και χωρίς τη μητέρα μου πάνω από το κεφάλι μου να ελέγχει ό,τι και να κάνω. Κοιτάζω γύρω μου όταν το βλέμμα μου πέφτει σε ένα αγόρι μετρίου αναστήματος, με μελί μάτια και μαλλιά ίδιου χρώματος. Το βλέμμα μου μένει πάνω του παγωμένο για μερικά δευτερόλεπτα όταν η Κατερίνα με σκουντάει, ξυπνώντας με από το λήθαργο που μόλις έπεσα.