Dans der Schaduwen

De zesde Stap

Lux staat met tranen in zijn ogen. Weg. Daar gaat zijn kans om wat te krijgen met Cal. Zijn kans. Hun kans om de tragedie te verbreken. De tragedie die al eeuwen lang speelt.
Hij snapt het wel. Ze hebben beide een rol in deze dans die ze moeten spelen. Maar hoe fijn zou het geweest zijn als ze er beide vanaf weken en gewoon gingen improviseren. Hun eigen dans maken. Om hun eigen stappen te zetten en niet in de voetstappen te lopen waarin al zoveel andere gelopen zijn en zo gefaald te hebben. Zelf te dansen op het toneel en hun eigen choreografie te bedenken. Maar nee. Gedoemd om te dansen tot in de eeuwigheid. En voor wat. Een stomme ruzie.
Een ruzie die de levens van zo veel kinderen al veranderd heeft. Afgenomen. En die kinderen, die werden maar bespeeld als marionetten. Vast aan de touwtjes die hun zogenaamde lot moeten voorstellen.
Iets wat Lux niet wilt. Hij wilt zichzelf blijven. De freak waar niemand mee omgaat. Want dat is hij. Hij is de onzekere, klunzige en bange nerd. Niet een danser.

'Het boeit me niet wat er tussen jullie bezig is en wat niet.' Begint Lux. 'Wat me wel boeit is dat jíj in míjn hoofd probeert te komen.'
Nog nooit is Lux zo voor zichzelf opgekomen. Maar hij is klaar mee. Klaar met andere mensen die zijn leven willen beïnvloeden. Eerst zijn ouders en nu deze gast. En dan doen alsof hij geen keus heeft.
Nee. Hij is er klaar mee.

'Ik moet er voor zorgen dat jij of ik onze rol speelt.' Is het simpele antwoord van de jongen. 'Nee.' Zegt Lux vastberaden.
'Nee?!' Paniek is nu te zien op het gezicht van de jongen. 'Wat nee. Je hebt een lot. Dat staat vast. Je zult dit moeten doen.' Probeert de jongen. 'Als mijn lot al vast staat. Dan maakt het toch niet uit wat ik doe.' De jongen voor hem is sprakeloos.
'Luister, ik denk dat je er wel klaar mee bent. Om de zoveel jaar weer hetzelfde lot te vervullen. En ik. Ik ben het beu dat mensen bepalen wat ik wel moet doen en wat niet. Dus als je mij nou mijn gang laat gaan. En misschien. Heel misschien loopt het anders dan de afgelopen keren. Misschien niet. Maar dan heb ik te minste wel mijn ding kunnen doen.'
'Je hebt meer lef dan ik dacht. Aan je zelfverzekerdheid moet je nog wel even werken. Maar de rest zit wel goed.' Een lach verschijnt op de jongen zijn gezicht. 'Ik laat je met rust en laat je je ding doen. Je moet weten dat ik altijd bij je zal zijn. Om je te helpen.' Lux zucht opgelucht.
' Maar je moet weten. Meerdere hebben dit geprobeerd en geen van alle hebben geslaagd om hun lot te ontlopen.' Zegt de jongen triest.
'Het verschil is alleen dat ik mijn lot niet probeer te ontlopen.' Zegt Lux vol zelfvertrouwen.

Cal heeft al deze tijd niks gezegd. En kijkt lichtelijk verbitterd naar het tafereel. Deze keuze heeft zij nooit gehad. Zij is haar hoofd meedogenloos binnengekropen. Zonder enige keuze. En Lux die helemaal niks er van af weet. Krijgt een vrijheid waar zij alleen maar van kan dromen. Haat borrelt in haar op. Voor hem maar ook voor Lux.
Ze staat op het punt om ze beide te slaan maar dan begint het licht te worden.
Ze wordt wakker.

Voor Lux zijn ogen begint het ook licht te worden. Maar voordat het licht zijn hele zichtveld in beslag neemt ziet hij de verbitterde blik van Cal. Een blik die allen mar hat uitstraalt.
Haar normaal grijze ogen lijken nu bijna zwart, alsof er een zware storm of orkaan aan zit te komen. Hij is daar zo op gefocust dat hij niet doorheeft dat de jongen nog wat zegt.
'Ik hoop het voor je.' En misschien was het ook maar beter dat Lux dat niet heeft gehoord want anders wat dat niet goed geweest voor zijn nieuwe zelfvertrouwen.

Met een kreun wordt Lux wakker. Meteen kijkt hij om zich heen. Hij ligt in een soort bosachtig iets. Met Cal liggend op zijn schoot en Scander slapend aan zijn voeten.
Een best schattig gezicht. Maar dan herinnert hij zich de bittere blik van Cal. En meteen verandert zijn stemming. Waarom zou je zou boos zijn.
Ze kunnen nu zelf bepalen wat ze doen. Zelf hun dans schrijven. Waarom kan ze daar nou niet blij mee zijn.
Dan hoeft zij har hoofd niet meer te delen met dat andere meisje. Er is nu toch alleen maar voordeel uit te halen. Of is hij nou gek.

'Ga van mijn veter af.' Sist Cal. Verschrikt kijkt Lux op. Hij was wel erg ver weg dan. Dan grinnikt hij. 'Sorry Cal,' Cal snuift. Lux haalt zijn been van Cal haar veter af. Die meteen opstaat en weg loopt.
Die is duidelijk nog boos.

Lux maakt dan ook Scander wakker.
'Scander. Scander. Moet je luisteren. Hij is weg.' Slaperig staart Scander hem aan. 'Wie is weg,' en dn geeuwt hij.
'De stem, hij heeft me laten gaan. Ik mag mijn eigen gang gaan. ' Meteen is Scander klaarwakker. 'Serieus. Oh dat is echt super fijn.' Scander trekt hem in een knuffel. 'Ik ben zo blij voor je!' Schreeuwt Scander in Lux zijn oor.

Een beetje bedroefd kijkt Lux Scander aan. 'Dan ben je de enige,' zegt Lux doelend naar de boze Cal.
Ze zit op een boomstam boos voor zich uit te staren.
'Ooh joh. Die trekt wel bij.' Zegt Scander alsof het niks is. Maar dat gevoel krijgt Lux niet. En hij zucht.
'Ik hoop het. ' 'Nou ik heb er vertrouwen in.'

Een trieste glimlach verschijnt op Lux zijn gezicht. Hij herinnert zich het gesprek nog goed. De woede waarmee Cal de woorden uitsprak tegen die jongen. Hij kent de jongen nog niet. Maar zelfs nu weet hij al dat hij die woede niet verdient had. Want wat kan er nou zo erg zijn dat dat soort razernij iemand kan opwekken.

Scander lijkt iets op te merken. Scander lijkt het altijd wel te merken wanner er iets niet goed is.
'Wat is er wel niet gebeurt daarnet. Hiervoor was het allemaal vrienden en zo. En nu, nu lijkt het wel alsof ze je levend kan opeten.' Lux vreest ook dat ze dat op dit moment ook aan het overwegen is. Snel schut hij die gedachte uit zijn hoofd en zucht dan.

'Ze heeft haar kijk op deze situatie duidelijk gemaakt.'

Het hoofdstuk waar jullie veeel te lang op hebben moeten wachten. HET SPIJT ME ZOO