Dans der Schaduwen

Proloog

Vroeger leefde het Licht vredig met het Duister samen. Het Licht had de Dag en het Duister de Nacht. Dit ging jarenlang zo door, totdat het Licht zich alleen begon te voelen. Hij wist van het Duister bestaan van het Duister. Want af en toe liet het Duister zich zien. Maar alleen als er de Zon op scheen.

Het licht raakte gefascineerd door het Duister. Het was zwart en donker, iets wat het Licht niet was.

Als het nacht was nam het Licht soms de gedaante van een Maan aan, om het Duister te kunnen bewonderen.

Maar het Duister was niet blij met de afwisselende komst van de Maan. De Maan gaf licht, niet zo fel als het Licht zelf. Maar genoeg licht om op sommige plekken het Duister te laten verdwijnen. Dit maakte het Duister woedend want ze dacht dat het een poging was om haar te verzwakken.

Om het licht terug te pakken zorgde het Duister ervoor dat elk voorwerp verbonden was aan het Duister. Als het Licht er op zou schijnen, zou zij er ook zijn. Ze noemde dit de Umbra.

Het Licht was er blij mee. Zo kon hij tijdens de Dag ook naar het Duister kijken.

Steeds meer begon het Licht als de Maan in de Nacht te verschijnen.

Het Duister wist zich geen raad en liet het toe.

Dit wekte de gedachte bij het Licht dat het Duister hem had geaccepteerd en dat zijn liefde voor haar ook wederzijds was. Maar integendeel, iedere Nacht dat de Maan verscheen, groeide haar haat voor het Licht.

Langzaam bedacht het Duister een idee. Ze zou een wezen creëren gelinkt aan het Duister maar instaat om in het licht te leven.

Het wezen werd een mens, een meisje. Met haar haren zo zwart als het Duister zelf en haar ogen zo grijs als de wolken die in de Nacht af en toe de Maan laten verdwijnen. Ze was een duistere schoonheid. Ze noemde haar dochter, het Kind van het Duister.

Het Licht zag het meisje als geschenk. Hij dacht dat het Duister het meisje had gemaakt als teken van vriendschap, dat een wezen zowel in de nacht als in de Dag kan leven. Dat er geen verschillen tussen hun zijn.

Daarom maakte het Licht met goede bedoelingen ook een wezen. Een jongen, met licht blonde haren, in het licht leek het net alsof zijn haar en het licht een waren en de ogen van de jongen waren blauw. Zo blauw als de lucht zonder wolken. Als je naar de jongen keek zag je hem stralen zoals het Licht en de Zon. En hij noemde zijn zoon, het Kind van het Licht.

De jongen en het meisje waren zowat elkaars tegenpolen. Iets wat zowel het Licht als het Duister hadden opgemerkt.

Het licht had hier wat op gevonden, hij verbond de zielen van de twee kinderen. het Kind van het Duister kon niet meer zonder het Kind van het Licht, dit gelden andersom ook.

Zo dacht het Licht dat hun liefde zou blijven bestaan.

Het Duister maakte in wanhopige pogingen nog meer mensen maar deze waren niet meer gelinkt aan haar.

Maar hoeveel ze er ook maakte, het Licht maakte er ook zoveel. En allemaal in koppels van twee verbonden aan elkaar.

Het Duister kon dit niet meer aan en stelde aan het Licht een gevecht voor. Een gevecht om hier vanaf te zijn. Een gevecht om leven en dood.

Als het Licht wint dan zal het Duister verdwijnen maar als het Duister wint dan zal het Licht verdwijnen.

Met een mooi verhaal er omheen begon het Duister voor het eerst in al die eeuwen tegen het Licht te praten.

Het Licht dat niet naar de inhoud heeft geluisterd omdat hij werd afgeleid door de heldere maar toch iets of wat duistere stem van het Duister stemde mee in. Eigenlijk niet wetend waar mee.

En zo begon het gevecht. Niet met zwaarden of met de hand. Het Duister en het Licht hadden een vaste vorm aan genomen als soort van personen. Maar het vechten was niet bruut, het was elegant en sierlijk als een dans. En eigenlijk was het dat ook.

De vormen circelden en  sprongen om elkaar heen. Af en toe kwam er een Duistere of Lichte straal, meestal Duister, die naar de ander uithaalde.

Soms raakte de stralen elkaar en dan kreeg je een explosie. Van licht gemengd met Duister en het was schitterend.

Op die momenten waren het Duister en Licht een. Maar dat was voor net een seconde.Daarna gingen ze weer verder met hun gespring, gedraai en hun uithalen. 

Het gevecht duurt al eeuwen en is nog niet gestopt maar af en toe nemen hun kinderen het over. Maar elke keer wint er geen.

En dit is de Dans der Schaduwen. De Dans die al eeuwen lang duurt.

Ik heb hier onderzoek naar gedaan en zestien jaar geleden zouden de zielen van de Kinderen van het Duister en Licht weer op de aarde zijn geland. En Ik waarschuw iedereen er zal een strijd komen. Hoed u. Voor dat het te laat is.

Bron: onbekend