Dans der Schaduwen

De Vierde Stap

Lux weet niet wat hij moet doen, met tranen in zijn ogen kijkt hij naar zijn ouders. Zijn hele wereld staat op zijn kop. Wat hij voelt is niet te beschrijven, allerlei gevoelens barsten los. Sommige herkent hij, andere heeft hij nog nooit eerder gevoeld. En het voelt verschrikkelijk, alsof zijn hart uit zijn borst is gerukt en daarna heel langzaam terug in is geplaatst. Alsof zijn moeder al die tijd een mes tegen zijn hart heeft gedrukt en nu na zo'n zestien jaar er in steekt.

En het doet pijn, extreem veel pijn. Hij kan wel schreeuwen, janken en zelfs vloekend. Maar geen van allen doet hij. Hij staart maar voor zich uit en zijn ogen staan gebroken, net zoals zijn hart. Toch vallen er na een paar secondes tranen op de grond, uit zijn ogen. Op de grond spatten ze uit een, net zoals zijn wereld. Kapot, verwoest en gebroken.

'Lux, kom hier,' zijn moeder opent haar armen om hem te knuffelen. Maar Lux maakt geen aanstalten om terug te knuffelen. Als zijn moeder dat merkt zet ze, nog steeds met open armen, een stap richting hem. Lux zet meteen daarna een stap naar achter.

Langzaam schudt Lux zijn hoofd, bang om zijn hoofdpijn erger te maken. Zachtjes, amper hoorbaar fluistert hij een woordje. Het woord dat hem niet gelukt was om tegen Scander te zeggen. Maar in tegenstelling tot toen, krijgt hij het wel over zijn lippen. En het gaat misschien voor zijn gevoel net te makkelijk.

'Nee,' fluistert hij. 'Nee, nee, nee en nog eens nee.' 'Kom op Luxie. Ik ben nog steeds je moeder. Vergeet dat niet.' Vol afschuw kijkt Lux naar de vrouw. ' Snap het dan, dat ben je niet, niet meer.' Verdrietig en toch nog een beetje verbaast kijkt Lux zijn moeder hem aan, alsof ze had verwacht dat Lux hem zo maar zou vergeven. Maar of Lux deze vrouw nog een keer als zijn moeder kan zien, is voor hem nog een groot raadsel.

'Wie is mijn moeder dan? En geef eerlijk antwoord, en geen idee accepteer ik niet.' Lieke kijkt naar de grond. Ongeduldig kijkt Lux naar haar maar ze lijkt niet van plan te zijn iets te zeggen. 'Dan niet. Dag Lieke. En vader heb jij nog iets te zeggen.' Pissend kijkt hij naar zijn vader. Hij heeft er de gehele tijd bij gestaan en niks gezegd. Zijn vader was dan sowieso al geen spraakzaam type maar dat hij zelfs in deze situatie geen enkel woord heeft gezegd, raakt hem meer dan hij had verwacht en dan hij had gehoopt. De band tussen zijn vader en moeder was nooit extreem goed geweest en er was iets mis mee waar Lux tot net niet op kwam. Maar nu weet hij het en zo valt alles op zijn plaats. En dat zijn ouders niet zijn echte ouders zijn doet hem pijn maar wat bijna net zo veel pijn doet, is de gedachte dat zijn echte ouders, die hem op de wereld hebben gezet, hem niet wouden.

Wat is er mis met hem. Is hij ziek, te lelijk, was zijn moeder te jong of zat ze in de gevangenis en wou ze hem zijn beste kans geven. En weer iets waar hij niet tegen kan. Zijn stapel groeit maar. Tot zijn grote spijt.

'Nee, dan niet. Ik ga naar buiten. Ik neem een sleutel mee dus wacht niet totdat ik thuis ben. En hoe laat ik thuis ben weet ik ook niet. Dus kom me niet zoeken. En mocht het extreem dringend zijn, stuur Scander maar.'

Met grote stappen beent Lux de kamer uit. Hard slaat hij de voordeur achter zich dicht. Zo hard dat de glazen die in de voordeur zitten nog een paar secondes na trillen.

'Kom op Peter! We moeten hem achter na.' Schreeuwt Lieke naar Peter. 'Lieke laat hem,' zo probeert Peter haar te kalmeren, maar het tegengestelde gebeurt. Lieke wordt nog hysterischer dan dat ze al was. Ook al was Lux niet haar eigen zoon, toch gaf ze meer om hem dan dat ze om Peter en zich zelf gaf. Dus dat Lux zei dat ze niet zijn moeder was, dat deed extreem veel pijn. Mentaal had ze zich op dit moment al jaren op voorbereid maar toen het er net op aan kwam, toen leken al die jaren gewoon uit haar geheugen te verdwijnen. Alsof ze er nooit zijn geweest en ze hoopt dat dat niet te merken is want straks komt ze nog over als een slechte moeder én dat wilt ze echt niet.