AŞKIN İZLERİ

5.BÖLÜM _(AİLEM?!..) 2.PART

"Canım..Ne yapalım bugün bakalım?..
Abim nerede bu arada.."arkamdan duyduğum bir ses geldi. O anda donup kaldım öylece..Dönemiyorum arkamı ama biliyorum bu sesi.
Gözlerimi yumdum ve yaşlar aktı yüzüme.O benim herşeyim... Toprağım...Nasıl unuturum bu sesi..
Canımı...

"Buradayım babacım!..Cansu'yum,
gene babamın kucağına çıkmışsın bakıyorum..Bana yok mu yaa!..."
diyerek hızla yanımıza geldi.

Gözlerimde yaşlar,zor tuttum kendimi bağırıp da sesimi duyurmamak için..

"Gey şende otuy canışı..Babamın kojaman kujayı vay şenide şıyay akıyyım!.."

Benim yanımdan geçerken bir an bana döner gibi olsada sonra hızla babamın kucağında yerini aldı.
Gördüğüm bu sahneyle birlikte dizlerimin bağı çözüldü. Yanımda koltuğa zorla tutundum.Karşımda öyle tatlı,yakışıklı ve herşey gibi duruyordu ki..Hiç unutmadığım yüzünü görmek birde babam ve benim küçüklüğüm ile olan şu anki tablosu öyle bakılası ki..
Ama bu tabloda bir eksik vardı.

"Bakıyorum da yine pabucum damda!..."

Annem!...Bu ses yuva,güven ve sevgi  kokuyordu.Aynı önümdeki tablodakiler gibi...Anneme dönüp baktım hemen..Aynıydı hiç değişmemiş..Hiç yaşlanmamış ve aynı
güzellik, aynı ışık yayan gülümseme..
Ve sitem ederken bile muziplikle parlayan benimkinin bir eşi olan hayat kaynağı masmavi gözler...

"Gel canım!..Bizde bugün ne yapalım diye konuşuyorduk!"dedi babam.
Can yaram...Hayat ağacım...

"Lunaparka gidelim mi baba?Çok eğlenceli hem..."

"Eyet eyet Yunapayka!.."dedi benim küçüklüğüm ellerini çırparak sevinçle

"Tamam o zaman karar verildi.
Lunaparka gidiliyor!..."diyerek toprak gözlerindeki ışıltıyla anneme göz kırptı.Sonrada dönüp sevgiyle bize baktı.Çığlıklar eşliğinde hazırlanışlarını izledim.Bir yandan onları gördüğüme sevinirken diğer yandan da ağlamak geliyordu içimden
Hemde haykırırak...Elimden kayıp giden mutluluğum.. çocukluğum vardı benim...
Hazırlanıp dışarı çıkıyorlar bende peşlerinden.Arabaya biniyorlar.
Nasıl bilmiyorum ama arabada bile yanlarındayım.
Abim ve küçüklüğümün arasında oturuyorum.İkiside hisseder gibi arada bir bana bakıp gülüyorlar.İçim gidiyor onların bu hallerine.
Lunaparka gidiyoruz birlikte..Beni bir mıknatıs çekiyor sanki onların yanından ayrılmayın diye.Sanki onlarla geçirdiğim son anların tadını çıkartmak ister gibi hisset diyor!..
Birşeyler var etrafta biz izleyenler hissediyorum.Bütün gün Lunaparkta
eğlendikten sonra yemek yiyip eve geçiyoruz.Ama içim hâlâ huzursuz..
aynı o günkü gibi..Takip ediliyoruz sanki..Kötü birşeyler olacağını hissediyorum.Araba duruyor ama hissetmiş gibi bir süre inmiyorlar önce..Sonra hareket edip tam ineceklerken benim küçüklüğüm ile aynı anda bağırıyoruz.

"HAYIR!!!"

"HAYIY!!"Ben gitmek iştemiyiyom!.."

Ağlıyoruz ikimizde..Abim de benle küçüklüğümü kollarına çekip sımsıkı sarılıyor.Ve benim içim titriyor o anda.Minicik kollarında tüm yalnızlıklarım üşüdü.Sımsıkı sarılıp öptü yanaklarımdan son olduğunu hisseder gibi.

"Benim güzel Cansu'yum neyden korktun sen?.."dedi güven kokan sesiyle.

"Oymaj giymeyeyim oyaya abi!Noyuy!..Annemin,Babajım çok koykuyoyum!!"

Hava karardığından  sanıyorlar ama hissediyorum.O karanlığın içine gizlenmiş  bizi izleyen gözleri...
Babam arkasını dönüyor ve uzanıp kendine çekip sarıyor beni..

"Yavrum yapma böyle..evimiz orası niye girmeyelim?..Dışarıda kalamayız değil mi canım?.." diyerek gözlerime bakıp saçlarını okşadı.Onun şefkâtindeki sıcaklığı kalbimde hissettim.Aynı o zaman olduğu gibi...