Απώλεια {TYS17}

Κεφάλαιο 46

Έπρεπε να το σκεφτεί καλά, γιατί πάντα ήταν στη μέση και η Ερωφίλη, η οποία τους χρειαζόταν πιο πολύ από ποτέ σε αυτή τη φάση της ζωής της. Πως παίρνεις μια απόφαση, ειδικά όταν πρόκειται για διαζύγιο, από τη στιγμή που έχεις ένα παιδί; Ένα παιδί ευάλωτο, κακοποιημένο σωματικά και πάνω απ' όλα ψυχικά.

-Βοήθεια! Βοήθεια, πνίγομαι!, ακούστηκε μια γυναικεία φωνή. Γύρισε ξανά πίσω και είδε την άγνωστη να βουλιάζει, να σηκώνει απελπισμένη τα χέρια της και να χτυπάει με μανία το νερό. Πιο πέρα, η πράσινη μπάλα παραδομένη στα κύματα, στην ορμή του ανέμου. Τον είχε δει. Την είχε δει.

Δεν το σκέφτηκε περισσότερο. Όπως ήταν με τα ρούχα, έπεσε στη θάλασσα. Μ' ένα μακροβούτι κατάφερε να τη φτάσει, καθώς η γυναίκα δεν βρισκόταν και πολύ βαθιά.

Την πλησίασε από πίσω και πέρασε το χέρι του πάνω από τον ώμο της, πιάνοντας την απ' την αντίθετη μασχάλη.

-Ηρέμησε, όλα είναι εντάξει. Θα σε βγάλω από εδώ!, φώναξε. Η άγνωστη γύρισε το κεφάλι της προς το μέρος του μισολιπόθυμη.

-Αγάπη μου; Κοριτσάκι μου, σήμερα γυρίζεις σπίτι. Σήμερα όλα θα είναι τέλεια, θα χαμογελάς μόνο. Πάντα θα χαμογελάς, από εδώ και πέρα! Σου το υπόσχεται η θεία αυτό.  

-Ήρθες για να δώσεις κατάθεση;

-Ναι.

-Ωραία. Εγώ, φεύγω, θα πάω να δω τι κάνει η Λήδα., απάντησε και πήγε να φύγει.

-Ρεβέκκα, στάσου! Μείνε μαζί της σε παρακαλώ, φοβάμαι ότι μπορεί να τρελαθεί κι εγώ πρέπει να πάω στη δουλειά. Μείνε να την προσέχεις.

-Θα το έκανα έτσι κι αλλιώς.

-Ευχαριστώ.

Η Ρεβέκκα... Θεέ μου ήταν αυτή! Θυμόταν τα λόγια της, το πρόσωπο της, όλα όσα είχε κάνει. Όπως γύρισε το κεφάλι της αυτή η άγνωστη, την είδε. Είχαν τα ίδια μάτια, τα ίδια χαρακτηριστικά...

-Αλέξανδρε;, είπε η Ρεβέκκα και τον κοίταξε με τα πράσινα μάτια της.

Όχι, όχι λάθος, αυτά τα μάτια που τον κοιτούσαν τώρα είχαν το χρώμα του ωκεανού, ένα πολύ σκούρο, βαθύ γαλάζιο.

Κούνησε απότομα το κεφάλι του για να συνέλθει. Αυτή δεν ήταν η Ρεβέκκα αλλά μια άλλη, που της έμοιαζε αρκετά. Μια πανέμορφη γυναίκα με ίδια χαρακτηριστικά προσώπου, ίδιο σωματότυπο, ίδια μαλλιά. Μέχρι και η φωνή έμοιαζε κάπως.

Την τράβηξε προς τα έξω, σε ύπτια θέση, με το πρόσωπο της να κοιτάει τον ουρανό. Είχε λιποθυμήσει από το σοκ και είχε μεταμορφωθεί σε άψυχο, βαρύ σώμα. Τον τραβούσε προς τα κάτω, ενώ εκείνος με όση δύναμη του απέμενε, προσπαθούσε να τη βγάλει έξω. Όταν τελικά το κατάφερε με χίλια ζόρια, την σήκωσε στην αγκαλιά του και την άφησε στην άμμο.

Πρώτα ελέγχουμε αν αναπνέει. Έσκυψε πάνω από το στήθος της. Εντάξει αυτό.

Πήρε το χέρι της στο δικό του και έλεγξε τον σφυγμό. Όλα μια χαρά. Κατέληξε στο συμπέρασμα πως η άγνωστη δεν είχε πιεί πολύ νερό, απλά είχε λιποθυμήσει από το σοκ που έπαθε. Άρχισε να της τρίβει χέρια και πόδια, μέχρι που την είδε δειλά δειλά να συνέρχεται.  Τι καλά.

-Ε... τι... τι έγινε;, τον ρώτησε.

-Πνιγόσουν και σε έβγαλα έξω. Ευτυχώς δεν ήπιες πάρα πολύ νερό απ' ότι φαίνεται. Πάλι καλά.

-Ευχαριστώ. Φύσηξε πολύ και ο αέρας μου πήρε τη μπάλα μου. Πήγα να την πιάσω, όμως έπεσα στα βαθιά. Δεν ξέρω καλό κολύμπι, φοβήθηκα.

-Το κατάλαβα. Εντάξει, όλα είναι καλά τώρα, είσαι μια χαρά. Μπορείς να σηκωθείς;

Εκείνη απλά ανασηκώθηκε. Μήπως ζαλιζόταν;

-Ανακατεύομαι, δεν ξέρω τι έχω πάθει. Αν σηκωθώ, νομίζω ότι θα πέσω αμέσως κάτω.

-Θες λίγο νερό;

-Ναι, έχω στα πράγματα μου, στη τσάντα μου δες.

Ο Αλέξανδρος πήγε και γύρισε μ' ένα μπουκάλι νερό. Της το έδωσε.

-Σ' ευχαριστώ πολύ. Μ' έσωσες, πραγματικά είχα τρομάξει. Νόμιζα πως θα πνιγώ, πως θα πεθάνω, πως..., την άγνωστη την είχε πιάσει μια μικρή κρίση υστερίας.

-Δεν έγινε τίποτα, έκανα αυτό που έπρεπε. Δεν χρειάζεται να με ευχαριστείς.

-Μα πως; Αν δεν ήσουν εσύ... η Μήνα, θα 'χε πάει στα θυμαράκια τώρα! Μήνα με λένε, ξέχασα να συστηθώ. Τ' όνομα σου;

-Αλέξανδρος.

-Όμορφο όνομα. Σου ταιριάζει νομίζω.

-Ναι, ε;

-Ναι, πολύ. 

-...

-Αχ, πεινάω λίγο τώρα, ξέρεις με τη τρομάρα που πήρα., είπε η Μήνα και γέλασε.

-Λογικό. Θες να πάω πάλι στα πράγματα σου, να σου φέρω κάτι;

-Ε, έχω μια μπανάνα, στη ροζ τσάντα, αν δεν είναι κόπος...

-Κανένας κόπος. Έρχομαι.

Και κάπως έτσι ο Αλέξανδρος γνωρίστηκε με την ωραία Μήνα...