A Trip Back in Time (Merlin Fanfictie)

6. Het Huis in de Rots

‘Zijn we er al bijna?’ Ze liepen met zijn drieën door een bos. Vandaag zou Manon haar eerste les krijgen van een magiër in het bos. Hoewel ze volgens Alexa haar krachten nooit kwaadaardig had gebruikt, moest ze toch onderduiken voor koning Uther. Hij was fel gekeerd tegen magie en had gedreigd het meisje te executeren. ‘Bijna,’ antwoordde Sam. Alexa had niet meegekund, ze moest nog wat dingen regelen. Manon struikelde over een uitstekende wortel en vloekte binnensmond. Dean keek lachend achterom. Sam was zo attent om haar overeind te helpen. Manon was volledig bedekt met modder, ze zuchtte. Sam moest nu ook lachen. ‘We zijn er,’ riep Dean, die inmiddels al een meter of twintig vooruit liep. Hij stond bovenaan een soort heuveltje. In een rots zat een houten deurtje. Het was precies zoals in een sprookje, maar dan was het zo’n huisje waarin de heks altijd woont. Het huisje ging wel mooi op in de omgeving. Het hele bos leek wel betoverd. De hoge bomen lieten weinig zonlicht toe, waardoor het bos door een aantal enkele zonnestralen werd verlicht. Op de bodem lag veel mos, ook was het er modderig. Als je niet uitkeek, gleed je zo uit en anders struikelde je wel over een tak of een boomwortel.

Dean klopte op de deur. ‘Wachtwoord?’ klonk een vrouwenstem aan de andere kant van het deurtje. ‘Cedo Nulli*,’ zei Sam. Het deurtje ging open. Een meisje met lang, zwart haar en een bleke huid stak haar hoofd naar buiten. ‘Oh, jij weer,’ zei ze tegen Dean. Manon keek Sam aan, die haar een betekenisvolle blik schonk. Ze beet op haar lip om haar lach in te houden. Het meisje hield de deur verder open. Ze moesten allemaal bukken om door de kleine deuropening naar binnen te kunnen. ‘Hai Manon,’ zei het meisje. ‘Ik had al verwacht dat je één dezer dagen zou komen.’ Manon keek even verbaasd naar Dean en Sam, die het niet heel erg raar leken te vinden dat ze haar naam al wist. ‘Ze noemen me Sum,’ vertelde het meisje. ‘Dus, jij moet de monsters verslaan?’ Ze liep een rondje om Manon heen en bekeek haar goed. Manon slikte even. ‘Hier kunnen we vast wel wat mee, hoop ik.’ Ze liep naar een grote boekenkast toe en trok er een dik boek uit. Ze blies het stof er af en sloeg het open. Ze las even en knikte toen. ‘Dit is je huiswerk, kom maar weer terug als je het uit hebt.’ Ze overhandigde het boek aan Manon. Manon had niet door hoe zwaar het boek in werkelijkheid was en liet het bijna weer vallen. Sum schonk haar een kwade blik. ‘Ze is nieuw, doe alsjeblieft een beetje rustig met haar,’ zei Dean. ‘Rustig?! Zeg dat maar tegen de monsters als ze weer iemand hebben verslagen,’ snauwde ze terug.

*’Cedo Nulli’ = Latijns voor ‘Ik wijk voor niemand’