A Trip Back in Time (Merlin Fanfictie)

De Winchesters

 Whooaaaaaa! We´re half way there

Whooooaaaa! Livin' on a prayer

Take my hand- we´ll make it - I swear

Whooaaaa! Livin' on a prayer

‘Manon?! Wil je even naar beneden komen?’ wist de moeder van Manon boven de muziek uit te komen en daarmee ook haar gezang te onderbreken. Manon stopte met dansen en zette haar muziek uit. Met twee treden tegelijk stormde ze de trap af. Haar moeder stond in de keuken, met naast haar op de tafel een goedgevuld rietenmandje. ‘Zou jij dit even naar de nieuwe buren willen brengen? Ik moet nog ongelooflijk veel doen en heb weinig tijd,’ vertelde ze. ‘Wat is het?’ Manon liep naar het mandje toe en bekeek de inhoud. Het mandje was gevuld met een pot jam, een fles versgeperste sinaasappelsap, een pak kletskoppen, een fles wijn en chocolaatjes. Bovenop het geheel lag een briefje met daarop in grote, sierlijke letters: ‘Welkom Winchester familie.’ Een diepe zucht ontsnapte uit haar mond. ‘Meen je dit nou?’ Haar moeder knikte, een brede glimlach sierde haar gezicht, waardoor de rimpels die op haar gezicht waren verschenen duidelijker werden.

‘Ik wil dat ze zich welkom voelen in de buurt,’ vertelde ze. Manon zuchtte nog een keer. ‘Vooruit dan maar.’ Ze pakte het rietenmandje vast en keek haar moeder aan. ‘Maar alleen omdat ik wel benieuwd ben naar die Winchesters.’

De oprit van de Winchesters werd geblokkeerd door een verhuiswagen, het gazon was bedekt met verhuisdozen en meubels en een stuk of vier mannen liepen af en aan met allerlei spullen. Manon keek even naar het uitpuilende mandje in haar hand en vervolgens naar de heg die de tuin van de Winchesters en die van haar familie van elkaar scheidden. Voor een aantal seconden overwoog ze het cadeau in de bosjes te leggen en weg te lopen, maar ze realiseerde zich dat ze dat niet kon maken. Hoe erg ze zich ook schaamde. Ze haalde even diep adem en liep toen het pad naar de voordeur op. Alle verhuismannen glimlachten naar haar en ze glimlachte vrolijk terug. Ze was een paar meter van de deur verwijdert, toen er twee jongens naar buiten kwamen. Ze leken verbaasd haar te zien. ‘Hai,’ zei ze. Hun blik ging van haar gezicht naar het mandje in haar handen en weer terug naar haar gezicht. ‘Hallo,’ zei één van de jongens. Hij had kort haar, groene ogen en een stoppelbaardje. Hij droeg een spijkerbroek, met daarboven een geruit blouseje. ‘Ik eh…’ Manon keek even naar het mandje. ‘Ik woon in het huis hiernaast.’ Ze knikte naar haar huis en keek toen beide jongens één voor één aan. De andere jongen had wat langer haar en ook groene ogen. Ook hij droeg een spijkerbroek, maar met een gewoon, grijs T-shirt met korte mouwen. ‘Mijn moeder wou dat ik dit aan jullie gaf, een soort ‘welkom in de buurt geschenk’.’ Ze stak het mandje naar de jongens uit, waarna de jongen met het korte haar hem aanpakte. ‘Wat leuk, bedank je moeder maar,’ zei hij. Hij zette het mandje op het trappetje voor de deur neer en stak vervolgens zijn hand naar haar uit. ‘Ik ben Dean,’ vertelde hij. ‘En dit is mijn broer Sam.’ Ze schudde ook zijn hand. Aha, ze waren dus broers, anders dan ze in eerste instantie had gedacht. ‘Ik ben Manon.’ Ze schudde de hand van Dean. Hij had een sterkte handdruk. Ze schudde ook de hand van Sam. Hij had haar al de hele tijd rare blikken gegeven. Alsof hij over iets nadacht, of ergens heel erg over twijfelde. Ze vond het maar raar.