Τον κοίταξε, η καρδιά της πονούσε. "Ευχαριστώ," ψιθύρισε.
Γνέφοντας, έβηξε, παίρνοντας τα μάτια του από τα δικά της καθώς σηκώθηκε για να πιάσει τον πάγο από την κατάψυξη. Παίρνοντας ένα καθαρό πανί, έβαλε μερικά παγάκια σε αυτό πριν την πλησιάσει. Σκύβοντας μπροστά της, έπιασε τη σκάλα, δίνοντας της τη θέση της καρέκλας καθώς ακούμπησε τον πάγο στον αστράγαλο της.
"Δεν χρειάζεται-"
"Το ξέρω."
"Υποσχέθηκες-"
"Το ξέρω," την κοίταξε. "το θέλω."
Αφού της έβγαλε το τακούνι, το ακούμπησε δίπλα της στον πάγκο. Χαϊδεύοντας με τον αντίχειρα του το ελαφρά πρησμένο δέρμα, έμεινε σιωπηλός, βεβαιώνοντας πως δεν θα έλεγε τίποτα για να χαλάσει τη στιγμή. Είχε περάσει λίγος καιρός από τότε που μπορούσε να την αγγίξει, να βρίσκεται κοντά της, και να μην έχει εχθρότητα ή μίσος. Όχι απογοήτευση, όχι θυμός. Ήταν σχεδόν ανακουφιστικό.
Κοιτώντας αλλού, η Kelsey προσπάθησε να βρει κάτι για να απασχολήσει τις σκέψεις της, αλλά με το να βρίσκονται τόσο κοντά ήταν σαστισμένη. Δεν ήξερε τι να κάνει. "Πώς είσαι?"
Σμίγοντας τα φρύδια του, ο Justin δεν ήξερε αν μιλούσε σε αυτόν ή όχι. "Τι?"
"Πώς είσαι?"
Γέλασε, "τι νομίζεις?"
"Συγγνώμη."
"Όχι," αναστέναξε, ακουμπώντας πίσω λίγο καθώς ο πάγος ακούμπησε στη ζέστη του δέρματος της. "Μη ζητάς συγγνώμη, δεν έκανες κάτι."
Αμήχανη σιωπή.
"Είμαι καλά," απάντησε μετά από μερικά δευτερόλεπτα. "Κρατάω τον εαυτό μου απασχολημένο με διάφορα. Εσύ?" έκανε μία παύση, "πώς είναι ο Tanner?"
"Αυτό είναι καλό και είμαι καλά. Σχεδόν τελείωσα με το πανεπιστήμιο και ο Tanner είναι μια χαρά."
"Δεν τον έχω δει ακόμα, θα έρθει?"
"Δεν νομίζω."
"Γιατί όχι?"
"Τσακωθήκαμε."
"Λυπάμαι."
"Δεν πειράζει."
Έκανε μία παύση πριν μιλήσει, "για ποιό πράγμα?"
"Ε?" έμοιαζε ζαλισμένη, στις ίδιες της τις σκέψεις. Την έκανε νευρική.
"Για ποιό πράγμα τσακωθήκατε?"
"Για σένα."
"Ω," έκανε ξανά παύση. "Θες να του μιλήσω?"
Chapter 8: Τώρα ή Ποτέ.
Start from the beginning
