Switched (Dutch)

Hoofdstuk 8

Hoooi mensen! Oké, dit is echt een super vaag stukje maar daar moet je maar niet op letten. Het is trouwens nog grappiger als je A Very Potter Sequel

Nico’s pov

Als ik had gedacht dat ik een duister type was dan had ik fout. Draco Malfidus was nog duizendmaal erger.

Hij liep de hele dag met een irritante grijns door de school en hij maakte iedereen en alles bang. Ja, ik kon ook mensen afschrikken, maar Draco… Sinds het voorval met de bezemstelen was hij wat koeler tegen mij gaan doen en daar was ik blij mee. Heel blij zelfs. Het is namelijk doodsaai om de hele tijd verhalen over ‘die vreselijke huiself!’ of ‘die ene keer dat ik in één keer de Snaai ving’ aan te horen. Even dacht ik dat er een foutje was gemaakt en ik niet de zoon van Hades maar van Hypnos was, de god van de slaap.

Percy leek het allemaal vreselijk amusant te vinden. Hij lachte mij de hele tijd uit omdat Draco Malfidus me overal mee naartoe sleepte.

Vandaag zou Chiron naar Zweinstein komen. Een heleboel halfgoden zagen er naar uit om hem weer eens te zien. Er was een afspraak gemaakt dat de Party Ponies, centaur vriendjes van Chiron, de centaurs uit het Verboden Bos zouden ontmoeten.

Na een hele ochtend vol met toverdranken, kruiden en waarzeggerij was ik blij dat we eindelijk naar buiten mochten. Halfgoden hebben ADHD moet je weten, en daardoor worden ze vreselijk onrustig na heel lang stilzeten. Ik ook.

We liepen met zijn allen naar de rand van het Verboden Bos, waar Chiron met zijn Party Ponies stond. Party Ponies waren supersnel en super luidruchtig, neem dat maar van me aan. Ze droegen allemaal T-shirts met ‘I’m not a freaking unicorn! I’m a centaur!’ of een frikandel die doorgestreept was. Ja, ze hadden een aparte smaak als het op humor aankwam.

Dus nu stonden ze allemaal onrustig te trappelen rond het huisje van de reus die Hagrid heette. Een paar waren op zijn geliefde pompoenen gaan staan en daar was hij echt niet blij mee geweest. De Party Ponies waren een vreemd stel.

Er klonk iets dat op een hoorn leek vanuit het bos en in één keer draaiden alle centaurs zich om. Daar, uit het bos, kwam een enorme groep met half-paard half-mensen. Ze leken helemaal niet op de Party Ponies en meteen wist ik dat Chiron een grote fout had begaan. Eén centaur kwam naar voren gegaloppeerd.

‘Ik ben Magorian, leider der Nobele Centaurs van het Verboden Bos. Gegroet.’ Zijn gezicht was plat en gebruind en hij had erg lange oren. Chiron keek hem even aan.

‘Gegroet Magorian. Ik ben Chiron en dit zijn de eh… Party Ponies.’

Er barste een luid gejoel uit bij de Party Ponies en er werd een fles wodka rondgegeven. De centaurs van Magorian keken nogal minachtend. Magorian sprak weer.

‘Volgens de stand van de sterren en de baan van Jupiter zal blijken dat…’

‘Whahahahahaha!’ De Party Ponies barsten in lachen uit. Ze maakten allemaal rare bewegingen met hun handen alsof ze een glazen bol lazen.

‘Hoe durft gij de Trots van de Sterrenkunde en Waarzeggerij te beledigen!’ Riep Magorian uit en een paar van zijn centaurs brulden het uit van woede. In plaats van kwaad te worden moesten de Party Ponies nog harder lachen en sommigen begonnen wild rond te galopperen. Ik zag hoe Chiron een beetje ongemakkelijk keek.

‘Vechten! Vechten!’ Riepen de Party Ponies en de andere centaurs pakten hun pijl en boog. ‘Laten we deze My Little Ponies even een lesje leren!’ De Party Ponies renden op de centaurs af en er brak een gevecht los.

Percy lag helemaal dubbel van het lachen en ik gaf hem een por, maar hij kon niet stoppen. ‘Houd je bek Perce!’

Draco Malfidus keek met opengesperde neusgaten naar het tafereel voor hem. ‘Beesten…’ Mompelde hij en ik had zin om het lichaam van de dode spin die vlakbij het huisje begraven lag op te roepen. Als kind van Hades wist ik dat soort dingen. Ik wist ook dat Draco Malfidus een irritant joch was.

Opeens kwam er een Centaur aan gegaloppeerd. Hij zag er wat… Menselijker uit dan de anderen en door zijn hand op te heffen trokken de Centaurs zich terug. ‘Stilte!’ Riep hij. ‘Ik ben Firenze en ik weet dat jullie, Amerikaanse Centaurs, nooit overweg zullen kunnen met het Nobele Ras der Centaurs. Maar er is één ding dat wij allen gemeen hebben.’

Het was doodstil in de groep totdat één van de Party Ponies ‘Wodka!’ Riep. Firenze schudde zijn hoofd. ‘Nee mijn broeder, dat is niet wat wij gemeen hebben.’

‘Wat dan?’ Riep een ander maar Firenze gebaande hem tot stilte.

‘Mijn vriend, luister. Centaurs hebben een lange geschiedenis. Hun stamboom is zo groot en er zijn zoveel verschillende aftakkingen. Maar hoeveel wij ook verschillen, onze aard blijft hetzelfde.’

‘Welke aard?’

Firenze keek even met een dromerige blik naar boven. Toen zei hij heel dramatisch en langzaam: ‘De Nobele Kunst van het…’

Je kon bijna horen hoe iedereen zijn adem inhield. Firenze glimlachte. ‘De Nobele Kunst van het DANSEN.’

Meteen barste er een luid gejoel en gejuich uit bij alle centaurs. Magorian steigerde en hinnikte luid waarna er stel centaurs van de Party Ponies en het Verboden Bos bij elkaar gingen staan en gingen spelen op hoorns, gitaren en andere instrumenten die ik niet kende. Het was vreselijke muziek zonder echte melodie of ritme, maar de centaurs vonden het geweldig. Na een poosje herkende ik er de Macarena in.

Chiron en Firenze stonden naast elkaar en legden hun handen op hun schouders en staken ze toen vooruit in het dansje. Ze draaiden een rondje en alle centaurs schreeuwden het uit van, tsja, wat was het? Blijdschap? Geluk?

Ik draaide me om en verwachte Draco’s arrogante blik te zien, maar in plaats daarvan zette hij zijn handen in zijn zij en draaide hij een rondje terwijl hij de melodie van de macarena neuriede.

‘Wat de…?’ Zei ik maar Draco glimlachte alleen maar terwijl hij helemaal op ging in zijn dans. Ik schudde mijn hoofd en keek naar Percy, die zoals gewoonlijk over de grond rolde van het lachen. Ik zuchtte. Waarom leefde ik toch in zo’n vreemde wereld?

Sarah