"Ευτυχώς που μας ενημέρωσε η κοπέλα, αλλιώς δεν θα μαθαίναμε οτι ο γιος μας χαροπαλεύει. Μα καλα, τόσο ασήμαντοι είμαστε για σενα;", είπε ο πατέρας του και τους κοίταξα με θλίψη και κατανόηση.
"Πρώτον δεν χαροπαλευω, δεν παθαίνει τίποτα ο Άλεξ μην αγχώνεστε. Και δεύτερον, μπάτσος σαν την πάρτη σας με πυροβόλησε, τι διάολο σχέση να θέλω να χω μαζι σας;", άρχισε να λέει γεμάτο ειρωνεία και απέχθεια.
"Αλέξανδρε, εμείς σε αγαπάμε. Είσαι γιος μας. Από οταν έφυγες άλλαξαν όλα. Μπορούμε να στο δείξουμε αν μας αφήσεις", είπε η μητέρα του βουρκωμένη.
"Μπα,δεν χρειάζεται. Εξάλλου θα πουλήσω το σπίτι της γιαγιάς και θα μετακομίσω Θεσσαλονίκη, να είμαι με την Καμέλια", το στομάχι μου στριφογυρισε στο άκουσμα τον λέξεων του και η ιδεα αυτή μου φάνηκε φοβερά ελκυστική και ας την άκουγα δεύτερη φορά.
"Τουλάχιστον μπορούμε να σας επισκεπτόμαστε που και που; Δεν θέλουμε να χάσουμε τον γιο μας Αλέξανδρε",είπε.
"Και βέβαια μπορείτε, όποτε θέλετε", πήρα πρωτοβουλία να πω γιατί ηξερά πως εκείνος θα αρνιόταν.
Μου χαμογέλασαν.
Πέρασαν μερικά ακόμα λεπτά στα οποία εκείνοι προσπαθούσαν να τον πλησιάσουν κι αυτός απλωνε ένα τοίχο μπροστά τους.
Αναρωτιέμαι γιατί η αντίδραση του είναι τόσο υπερβολική, τόσο ενάντια στους γονείς του όλα αυτά τα χρόνια.
"Θα μείνουμε εδώ μέχρι να γίνεις καλά"
"Δεν χρειάζεται, επιστρέψτε στη δουλίτσα σας και πυροβοληστε κανέναν αναρχικό αν τύχει."
"Αλέξανδρε, δεν θα κάναμε ποτέ αυτο που έκανε ο αλήτης, κι ας είναι συνάδελφος μας."
"Ναι,καλα. Λοιπόν, ειμαι κουρασμένος οπότε αν δεν σας πειράζει...", είπε ειρωνικά για να τους διώξει κι εκείνοι βγήκαν απ το δωμάτιο.
Πήγα να φυγω και γω αλλά η φωνη του με σταμάτησε.
"Εσύ έλα εδώ.", είπε και γύρισα πλησιάζοντας.
"Σταμάτα να κάνεις μαλακίες, σου ειπα δεν γουστάρω να ρθουν εδώ τι ακριβώς δεν κατάλαβες;",φώναξε.
"Είναι γονείς σου. Επειδή εσύ αποφασίζεις να τους απομακρύνεις εντελώς συμπεριφέροντας σαν μωρό δεν σημαίνει πως κι εγώ πρέπει να το σεβαστώ. Νομίζω πως πλέον έχω το δικαίωμα να επεμβαίνω στις λανθασμένες σου επιλογές"
"Κακώς το νομίζεις",απάντησε μόνο, απογοητεύοντας με. Στριφογύρισα να μάτια αποφασίζοντας να μη δώσω μεγαλύτερη έκταση στο θέμα. Βγήκα απ το δωμάτιο περπατώντας γρήγορα στους διαδρόμους για να βγω έξω, μέχρι που στρίβοντας σε μια γωνία έπεσα πάνω σε κάποιον με δύναμη, ο οποίος με έλουσε με ζεστό καφέ. Υπέροχα.
YOU ARE READING
Ένας Αναρχικός 2{Καμέλια} #wattys2016
Teen Fiction*Η συνέχεια του βιβλίου Ένας Αναρχικός *περίληψη στο πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου. |Το δεύτερο μέρος θα είναι ακόμα πιο ανατρεπτικό, απολαυστικό και πλούσιο σε συναισθήματα από το πρώτο. Η συγγραφέας υπόσχεται πως θα κάνει τις καρδιές σας να χτυπαν...
Κεφάλαιο 84
Start from the beginning
