Zanim się poznaliśmy

22

Pierwsze promienie przedzierające się przez okno w moim pokoju pięknie rozświetliły wnętrze oraz mnie obudziły . Na zegarku w moim telefonie pojawiła się godzina 9.00. Po stwierdzeniu, że i tak już nie zasnę zgramoliłam się z łóżka i wzięłam się za poranną toaletę. Dzień zapowiadał się na dobry, jeżeli chodzi o pogodę na dworze, jeśli chodzi o mnie tego nie mogłam być pewna. Podeszłam do szafy z której wyjęłam czystą bieliznę, jeansowe krótkie spodenki i czarną bluzkę. Włosy uczesałam w warkocza i zabrałam się za makijaż. 

Zastanawiałam się nad wszystkim. Wszystkim? Mało powiedziane. Nad moim życiem. Czy był sens w ogóle opuszczać Willa? Czy w ogóle był sens kogokolwiek opuszczać?

Nie wytrzymałam i napisałam do niego. Chciałam tylko napisać co czuje. Decyzja już była podjęta, to naprawdę koniec lecz chciałam z siebie wszystko wyrzucić.

Kocham Cie bardzo kurwa. Nie jestem z Lucasem szczęśliwa. Ale on nie odpuści. Wiem o tym. Chciałam tylko napisać Ci co czuje. To wszystko. Pewnie będę żałowała, że podjęłam taką decyzję, a nie inną. 

Wylogowałam się i wyłączyłam laptopa. 

On i tak by odszedł. Lecz może jeśli otworze mu furtkę do tego, by ruszył w swoją stronę, to istnieje prawdopodobieństwo, że kiedyś wróci...

 W pewnym momencie zadzwonił telefon, bez dłuższego zastanowienia odebrałam. To Lucas.

-Zaraz u Ciebie będę-Powiedział po czym się rozłączył.

Resztę dnia spędziliśmy oglądając jakieś filmy lub wygłupiając się. 

Nasze życie wyglądało teraz dość dziwnie. Niby rozmawialiśmy normalnie, lecz cały czas myśleliśmy o tym co się ostatnio między nami działo.

Wymuszanie uśmiechu to bardzo ciężka sprawa. Chociaż od pewnego czasu nazwałabym siebie perfekcjonistką, jeśli chodzi o to. Uśmiecham się bo po prostu tak jest lepiej... Przynajmniej Lucas mnie nie pyta czy nadal o NIM myślę...

Nadeszła noc i wiedziałam, że to właśnie ta.

Lucas o godzinie 22.00 pojechał do domu a ja postanowiłam wejść na konto, założone do pisania z Willem.