The Pile | Vicerylle One Shot Stories

XVIII. Happier

"I asked you once about what you really feel. If you are really sure about it, at sinagot mo ako na sure ka na. All this time pinaniwala mo ako sa mga I love you mo, pero hindi ka pala sigurado. At ngayon mo sa akin sasabihin dahil nalilito ka na? Bakit mo pa ako isinama dito Vice? Bakit ka pa pumasok kung hindi ka naman sigurado! Hindi mo ba inisip na may masasaktan?! Hindi mo ba inisip na masasaktan ako?!" she's screaming while she was crying. Napapikit na ako. I can't take this.

Bakit ko nga ba nasabi ang mga 'yon? Dahil ba sa lalaking lumalandi sa akin na dahilan ng pagkalito ko? Dahil ba sa iilang oras na minsan ay hindi niya naibibigay? Bakit!?

"Hindi ko intensyon na saktan ka, Karylle." at hinawakan ko ang kamay niya na agad niyang binawi.

"Kung hindi mo intensyon sana naman hindi mo na itinuloy kung hindi ka sigurado."

Ilang segundong katahimikan.

Pareho kaming nakatingin sa kawalan.

Ano bang nangyayari? Ano bang nangyayari sa akin?

"Let's e---"

Hindi ko na siya pinatapos, sinunggaban ko siya ng halik. Hindi ko kaya ang maririnig ko mula sa kaniya. Hindi ko kaya. The kiss lasted for some seconds habang pareho kaming umiiyak, unt she pulled away from the kiss. Hindi ko kaya na wala siya, kaya naman matapos ang halik ay agad ko siyang inakap ng sobrang higpit.

"Vice... We need to. Wag na nating saktan ang isa't isa please lang." She said.

"K-Karylle... Hindi, hindi. Sorry na oh."

"No, Vice. We need to end this. Please lang! Bitiwan mo ako."

Napaluwag ang yakap ko sa kaniya when she said those words.

"Inaasahan ko na hindi mo ako bibitawan pero ginawa mo na."

End of Flashback

Alone.

Mag-isa dito sa kwarto ko. Naglalasing, yun naman ang madalas gawin ng nga brokenhearted, diba? Para maka feel ng sleepiness, para makatulog para hindi na siya maalala sa pagtulog. Para hindi na makafeel ng sadness. But the fuck! This whole room is reminding me of her! Those nights we had! Sa parehong kwarto din ang last na pagkikita namin. Bakit ko ba kasi nagawa 'yon?! Hindi ko alam. Ako na nga ang tutuusing swerte tapos ako pa gagawa ng kasalanan. Baka yun nga ang dahilan. I don't deserve her. She's too perfect for me.

Alone.

Mag-isa lang akong naglalakad sa park. Habang yung iba ay may kapares, yung iba pamilya kasama, o di kaya yung barakada, at kasama din nila yung mga mahal nila.

Ako? Nag-iisa. Nakayuko. Iniisip kung bakit ko nagawang pakawalan pa siya. Iniisip kung bakit nagawa ko pa siyang saktan.

We are happy I can say. Pero bakit ganun? Ano ba nangyari? Bakit ko siya nasaktan.

Inangat ko ang mukha to roam my vision around this park, still walking pero hindi ko naman alam kung saan ako papunta. But then one scene made me stop from walking, my eyes was nailed with them.

It's her. But she's with someone else. She's with a man. Nakaakbay sa kaniya. Maybe he is telling jokes or what, kasi tumatawa siya. It pierced my heart. She never laughed and smiled that way when she was with me. Twice or thrice wider than ours. And, natuod na ako sa place ko when they kissed.