The Missing Wolf [Voltooid]

Hoofdstuk 57

*Zijn sleutels zitten in zijn broekzak.* Midlinkt Hunter mij.

~Bedankt.~ midlink ik terug.

Nu alleen nog een manier vinden, om Aiden's sleutels onopgemerkt te lenen. Anders mislukt mijn selfie ook. Dat is niet de bedoeling.

'Hou je ook van mij?' Ik staar Aiden aan. 'Ja echt.'

'Bewijs het.' En met deze woorden verpest ik mijn eigen leven.

Aiden pakt met zijn handen mijn hoofd vast. Dit is te genãnt voor woorden. En de anderen zitten waarschijnlijk uit leedvermaak te genieten van deze moment. En dat maakt het alleen maar genãnter voor mij.

Ik voel plots Aiden's lippen op die van mij. Ik ga er in mee en sluit mijn ogen.

Zijn handen verkennen mijn lichaam, terwijl ik mijn handen in zijn nek verplaats.

Weet hij wel dat hij vreemd gaat? Ach ja niet mijn probleem. Mijn enigste probleem is nu dat ik zijn sleutels moet zien te bemachtigen.

Ik verplaats mijn handen naar zijn bruine haren. Ik verpest zijn kapsel. Een vogelnestkapsel staat hem vast fantastisch.

Of de vogelnestkapsel is veel te goed voor hem.

Ik moet thuis voor de zekerheid mijn handen defecteren. Ik hoef geen Aiden-bacteriën.

~Hoe lang moet ik dit volhouden, voordat ik zijn sleutels kan jatten.~ Midlink ik aan Lucy.

*Ik denk dat je het voorlopig moet volhouden.* Midlinkt ze terug.

~Hoezo? Heb je geen medelijden met me?~

*Hij kan het achterdochtig vinden als je maar 1 minuut bij hem ben en dan weer spoorloos verdwijnt.*

~Fijn.~

(A/N omdat iemand (🥔) het 10/10 cliché wou. Word dit meer cliché. Niet dat dit mij gaat lukken, maar ik doe mijn best! Succes niet gegarendeerd.)

Plots voel ik zijn tong naar binnen glippen.

En omdat ik helaas door moet gaan met deze vreselijke marteling, heb ik geen keus.

Ik ga er in mee.

Nadat ik 428 seconden heb geteld verlaten zijn lippen eindelijk die van mij. Ja ik heb dit serieus geteld. Ik kon niet anders. Ik kon niet bij zijn vervloekte sleutels komen. Inmiddels sta ik tegen een muur ingesloten.

Aiden laat een spoor kusjes achter in mijn nek. Terwijl hij kusjes achterlaat in mijn nek kijk ik wanhopig naar de anderen. En zoals voorspeld genieten zij van al het leedvermaak. Ik wend mijn blik van hun af.

Aiden blijft alleen maar kusjes achterlaten. Hij blijft bij een plek hangen en zuigt er op. Ik laat hem verschrikt los.

'Wat is er? Wil je het niet?' Aiden legt zijn arm achter zijn nek. 'Het ligt niet aan jouw.' Lieg ik. 'Aan wat dan wel?' Vraagt hij. Ik word langzaam rood. 'Er zijn hier te veel mensen.' Mijn liegskills zijn onoverwinnelijk.

'Je bedoelt het dus zo.' Aiden kijkt mij met een grote grijns aan. 'Ja?' Zeg ik twijfelend. Ik moet overduidelijk leren liegen en acteren.