Gevaar

Hoofdstuk 24

Zodra Evert de touwen om Fenna's polsen losmaakt valt ze naar de grond. Ze ligt in foetushouding op haar rechterzij en ze hapt nog steeds naar adem. Evert knielt naast haar en draait haar heel voorzichtig op haar rug. "Fenna," hij wacht tot ze naar hem kijkt, "probeert diep adem te halen." Ze grijpt naar zijn hand en sluit haar ogen. Ze concentreert zich zo goed mogelijk op haar ademhaling. Na een minuutje ziet Evert dat haar spieren ontspannen. Dat is een teken dat het goed is. Langzaam opent Fenna haar ogen weer. Ze trilt, en de pijn komt nu pas echt binnen. Ze kreunt zacht en sluit haar ogen weer.

"Fenna?" Evert ziet Fenna haar ogen sluiten, en even is hij bang dat ze flauwvalt. Bij het horen van haar naam opent ze haar ogen gelijk weer. Ze voelt hoe stroompjes tranen uit haar ogen vallen. "Pijn," fluistert ze zachtjes. Evert aait zacht wat haren uit haar gezicht. "Kom maar," heel voorzichtig helpt hij haar in een zittende houding. Dan slaat hij een arm om haar schouders, en laat hij zijn andere arm onder haar knieën doorglijden. Hij tilt haar van de grond af, en neemt haar mee naar het matras. Daar legt hij haar weer neer. Ze trilt nog steeds. Snel legt hij haar vest over haar heen, in de hoop dat het haar iets van warmte kan brengen.

Fenna staart naar het plafond van de kelder. De enige reden dat ze haar ogen nog open heeft is omdat ze weet dat ze Evert anders ongerust maakt. Het liefst zou ze nu haar ogen willen sluiten, en zich weg laten zakken in het donker. Ze ziet Evert weer in haar blikveld verschijnen. Hij heeft haar shirt opnieuw nat gemaakt met wat water, en hij veegt het bloed onder haar neus weg. Zijn aanrakingen zijn zacht en voorzichtig, maar toch doet het pijn. Alles doet pijn. Haar linkerarm steekt continu, en door de klappen van Lukas voelt haar hele lichaam nu beurs. Als Evert klaar is, trekt ze hem langzaam naast haar neer. Voorzichtig legt hij zijn arm om haar middel. Zij legt haar hoofd op haar schouder, en zo liggen ze dicht tegen elkaar aan.

Na een uur in stilte tegen Evert aan te hebben gelegen voelt Fenna dat ze langzaam uit de paniek en angst komt. Ze voelt zich rustiger. De pijn is er nog steeds, maar ook die is minder overheersend dan eerst. Heel langzaam komt ze overeind. Haar buikspieren protesteren hevig na de klap die ze hebben moeten verwerken, maar het is niets wat ze niet aankan. Ze voelt wel hoe de pijn in haar arm toeneemt nu die niet meer ondersteund wordt. Alsof Evert haar gedachten kan lezen staat hij op en pakt hij haar mitella van de grond. Nadat Fenna haar arm in de mitella heeft gehangen, en haar vest min of meer aan heeft gedaan is ze uitgeput. Ze gaat met haar rug tegen de muur zitten.

Evert gaat naast Fenna zitten. Ze staart voor zich uit en dat geeft hem de gelegenheid om haar even te observeren. Haar neus is gezwollen, en naast haar linkeroog begint een blauwe plek te vormen. Toen hij haar arm net in de mitella hing had hij gezien dat het er – na Lukas' hardhandige optreden – nog schever uitzag dan eerst. Fenna's openhangende vest zorgt er voor dat Evert haar ribbenkast en buik kan zien. Ook daar beginnen grote blauwe plekken te ontstaan. Het verbaast Evert dat ze nog rechtop zit, en niks zegt over de pijn die ze ongetwijfeld wel voelt.

"Sorry," mompelt Evert met een klein stemmetje. Als Fenna opzij kijkt ziet ze dat zijn gezicht betraand is. Met haar rechterarm trekt ze hem tegen zich aan. Ze weet niet wat ze moet zeggen. De discussie over of het nou wel of niet zijn schuld is hebben ze van de week al gehad. Ze houdt hem stevig vast. Als hij begint te snikken moet ze haar best doen om haar eigen tranen tegen te houden. "Het is niet jouw schuld," fluistert ze nog maar een keer tegen hem. Hij reageert niet, hij kan alleen nog maar huilen. Zachtjes wrijft ze over zijn rug. "Heb je de afgelopen dagen überhaupt geslapen?" Vraagt ze zich hardop af. Ze weet uit ervaring dat vermoeidheid zorgt voor extreme emoties.

Evert schudt zijn hoofd. De nacht dat Fenna uit de kelder werd meegenomen door Lukas heeft hij geen oog dichtgedaan, en ook de afgelopen nacht heeft hij niet geslapen, omdat hij per sé Fenna wilde beschermen. Fenna wrijft over zijn schouder. "Ga maar slapen, ik blijf wel wakker." Ze snapt zelf ook dat ze niks kan doen om hem te beschermen, maar als ze wakker is, kan ze in elk geval opletten. Voor Evert lijkt het genoeg. Hij knikt, en laat zich dan langzaam op het matras zakken.

------------------------

Ik had niet gepland dat dit verhaal heel lang zou worden, maar ga eigenlijk wel lekker 😅🙈

xoxo Laura