SÖZ mü? SÖZ.(tamamlandı)

Bölüm 20.Sevdiğim Adam

Aradan çok zaman geçmeden, söz verdiğim gibi karşınızdayım.:)

Doya doya, Elif ve Yiğit aynı zamanda Oğuz ve Yasemin'i okuyacaksınız. Bölümün sonunda ise oh be diyeceğimiz Defne ve Demir sahnesi var.

Aralarda da küçük görseller, okurken gözünüzde canlanır belki diye.:)

Şimdiden çok teşekkür ederim. Umarım beğenir ve fikirlerinizi benimle paylaşırsınız.

Keyifli okumalar.:)

Hayatın sizi sınadığını düşündüğünüz hiç oldu mu?

İnsanların sizi anlamaması için, kurduğunuz o geçilmez duvarlar, kimseye anlatamadığınız düşünceler, sahte gülümsemeler... Bunlar Elif için zorlanmadan başa çıkabildiği durumlardı. Yıllar onu olgunlaştırmış ve kendini olmadığı biri gibi yansıtmasını kolaylaştırmıştı.

Ta ki çatık kaşlı bir adam ile karşılaşıncaya kadar.

Ve şimdi bütün bu olanlarla sınanıyordu.

Yaşadıklarıyla, yaşayacaklarıyla, hissettikleriyle, korktuklarıyla, duyduklarıyla...

Bir insanla ortak, benzer acılarınız varsa o artık size yabancı olmaktan çıkıyor. Ona bakarken, gözlerinizden hüzün akarken, aynı zamanda yüzünüz gülümseyebiliyor mesela. Bu tuhaf paylaşım sizi birbirinize daha da yaklaştırıyor.

Yiğit'i düşünürken aklına gelen acı anların yanında, yüzünde anlamsız bir gülümsemenin de olması Elif'in belki de bu hayatta sınanma noktasıydı.

Birbirlerine sarıldıktan sonra, daha fazla bir şey konuşmadan Elif'i evine bırakan Yiğit de de durumlar çok farklı değildi.

Defne ise Demir'in onu bırakırken söylediği son cümleye takılı kalmış haldeydi. Sırtında gecenin karanlığı, elinde sigarası, beyninde hep aynı cümle;

Sevdiğim kadın...

Hesap kitap yapan tarafı susmuş, sadece yanında aşık olduğu adamı isteyen tarafı avaz avaz bağırıyordu. Hayatında ilk defa hem korkuyor hem de umutla bakıyordu yaşayacaklarına.

İki arkadaş telefonda uzun uzun birbirlerini dinlemişlerdi.

"Sen aşık olmuşsun Elif." Demişti Defne.

"Deme öyle Defne, korkuyorum."

"Korkmanın bir anlamı yok, peşini bırakmıyor işte."

"Sen çoktan affetmişsin onu." Demişti Elif.

"Deme öyle Elif. Affetmek bu kadar kolay olmamalı."

"Aşıksan oluyor işte."

Bir insan aşık olunca, hiç olmadığı kadar güçlü, hiç olmadığı kadar zayıf oluyordu.

Bu iki kadın okudukları kitaplardan, izledikleri filmlerden öğrendikleri kadar biliyorlardı aşkı. Ve her insan gibi de aşık olmak istiyorlardı. Koşulsuzca, korkusuzca, düşünmeden...

Ama ikisinin de başına gelen bu yeni duygu, okudukları gibi değilmiş, yeni öğreniyorlardı.

Anlamını araştırdıkları bu duygu, karşılarına elle tutulur bir halde çıkınca ne yapacaklarını bilmiyorlardı.

Aşekaydı değil mi aşkın çıkış noktası. Aslında genel bir ad koymak yanlıştı.

Defne için aşkın tanımı; Demir.