FNAF Sister Location: 'It's me' all along

Bye bye Fazbear, hello memories

"Hé Bart! Je gaat toch niet zomaar vertrekken zonder nog eens terug te kijken?" Ik keek Mike aan. Hij stond niet ver achter me. "Waarom zou ik terugkijken naar een plaats waar dooie kinderen verborgen werden?" Na 5 jaar er gewerkt te hebben, heeft de pizzeria eindelijk zijn deuren gesloten. Nadat ik iets uit de onderdelenkamer moest halen vond ik een bijna verrot lichaam van een klein meisje terug in een van de oude animatronics. Het leek op één van de vermiste kinderen van vroeger, dus melde ik dit aan de politie, die na enkele keren aan te dringen, ook eens een kijkje namen. Ze hadden het lichaam laten onderzoeken op vingerafdrukken, maar ze vonden niets. Enkel wat paars haar. Die paarse gast die ze wilden vrijlaten wegens goed gedrag? Ja, die mocht wel even verder dromen, want na die vondst begonnen de animatronics raar te ruiken. Jeremy zei me zelfs dat er bloed uit hen kwam. We hadden de hoofden verwijderd en vonden er nog 4 lijken. Ook dit hadden we gemeld waardoor die druif man nog langer mocht blijven zitten voor moord op 4 kinderen, en natuurlijk mijn vrienden van enkele jaren geleden. Jeremy had zijn ontslag genomen 4 dagen na de ontdekkingen. Hij zei dat hij het niet meer aan kon en zijn dochter zich steeds vreemder en vreemder ging gedragen. Mike nam zijn plaats in, maar niet veel later sloot het restaurant, waardoor Mike en ik nu op straat staan. "Al gedacht aan ander werk?" Mike bleef me maar vragen stellen. Zelfs vragen waar ik soms gewoon niet wilde op antwoorden. "Nou?" "Ik weet het niet. Misschien zal wat vrije tijd me goed doen." "Makker, Bart. Wat zeg je ervan als we er vanavond eentje zullen op drinken? Ik bedoel, jij was die plek zat, ik was die plek zat....." Dit kon je niet menen. Mike, de persoon die net van zijn alcoholverslaving af was, wilde terug gaan drinken. "Mike, je bent nog maar net van je alcoholverslaving af..." "Hé, eentje kan toch geen kwaad? Maak je geen zorgen, ik betaal wel." Daar maakte ik me het grootste deel zorgen om. Mike is niet echt iemand met een groot inkomen. Hij gaf mijn arm een stoot. "En makker, je zult het niet geloven, maar ik ben met iets groots bezig. Misschien, op een dag, als het af is, zal ik je wel aannemen." Ik keek hem verbaasd aan. Was hij bezig met een eigen bedrijf op te starten? Dat zou ik wel eens willen zien. "Goed. Wanneer en waar spreken we af?" "Vanavond rond 20 uur in de 'Oude Smete'?" "Klinkt goed voor mij. Ik ga alvast naar huis. Heb nog bergen papierwerk te doen." Mike zwaaide me uit wanneer ik naar huis ging. Ik kwam een klein meisje met rost haar in 2 paardenstaarten tegen. Ze keek me aan met een glimlach. "Dag Amelie. Is school al gedaan?" "Ja, meneer Bart. Weet u soms waar mijn papa is? Hij had beloofd om me op te halen, maar hij was er niet." Ik wees de richting waar Mike was. Mike's dochter kende ons omdat hij haar vaak meenam naar de pizzeria. Ik keek op mijn horloge. "Zeg, maar is school normaal niet gedaan om 16 uur? Het is 17 uur." Haar gezicht veranderde en ze keek me aan. "Enkele jongens van het hogere jaar hielden me tegen en noemden me namen.... Ze noemden me rooie en zaten me uit te lachen." Ik zweeg en keek naar haar. Die situatie.....het pestgedrag..... Het leken net oude herinneringen die bij me naar boven schoten waar ik het beeld van mijn jongere broer in de mond van die animatronic terug zag. "Laat die pestkoppen maar doen. Negeer ze. Eenmaal je ingaat op hun gedrag zullen ze je blijven achtervolgen." "Maar het zijn net nachtmerries. Net als...." Ze viel stil. Dat is iets dat niet veel gebeurd bij haar. Ze geeuwde. "Alles oké, Amelie? Je ziet er moe uit. Niet veel geslapen?" Ze schudde haar hoofd nee. Ze zei dat haar vader 's nachts geluiden maakt die lijken alsof hij op metaal slaat. Ze vertelde me dat hij iets aan het maken was voor haar, maar dat het een verassing moest blijven tot zijn bedrijf zou openen. Ik knikte en nam afscheid van haar als ik mijn weg naar huis baande. Wanneer ik de deur opende, kwam mijn hond Billy naar me toe, blij dat ik eindelijk thuis was. Na het incident met mijn broer en dat we verhuisd waren, hadden we een hond in huis genomen, een golden retriever. We konden geen naam vinden, dus hebben we die Billy genoemd. Ik kan niet wachten om te zien waar Mike mee bezig is.