Wanneer het masker breekt

Proloog 2

POV Brandon
Ik zie Jennifers ouders al zitten. Ik slik een keertje en open de deur van de kamer en neem plaats in een stoel tegenover de bank waar ze op zitten. "Waar is Jennifer?" Mompelt haar moeder in tranen. "Mevrouw, het spijt me. Maar ik kan u momenteel niet bij Jennifer laten. Er zijn eerst dingen die u moet weten." Ik friemel aan mijn colbert en ga verder. "Jennifer was tijdens haar ontvoering gehersenspoeld. Wij hebben reden te geloven dat dit een organisatie is die dit al voor bijna 10 jaar doen. Ze ontvoeren kinderen van over de hele wereld. Jennifer is het 19de slachtoffer die we hebben terug gevonden. Het is niet bekent om hoeveel kinderen het in totaal gaan. Alle kinderen die we hebben teruggevonden zijn emotioneel, sociaal en fysiek beschadigd."
"Hoe bedoelt u?" Vraagt Jennifers vader terwijl hij zijn vrouw omhelst. "Van wat we hebben begrepen van de andere slachtoffers is dat Jennifer is blootgesteld aan 3 verschillende fases, zo noemen de ontvoerders het. In de eerste fase wordt het meisje ontdaan van alle emoties. Wanneer ze huilen, angst laten zien of zelfs vreugde, worden ze gestraft." "Hoe worden ze gestraft?" Mompelt de moeder van Jennifer. Ik wrijf nerveus het zweet van mijn voorhoofd. "Met elektrische schokken. Deze fase duurt een half jaar. In die tijd leren de meisjes ook een geheimtaal, een zelfverzonnen taal. Deze fase wordt door de organisatie gedaan omdat ze de meisjes emotioneel intelligenter willen maken. Daarna gaan ze door naar fase 2, hier worden de meisjes, volgens de ontvoerders, fysiek en sociaal intelligenter gemaakt. Ze leren dus verschillende talen en algemene kennis. Daarbij trainen ze om hun lichaam sterker te maken. Ook leren ze vechten, omgaan met wapen, computers hacken en leren ze mensen lezen. Uiteindelijk gaan ze na 3 jaar van fase 2 naar fase 3. Dit is de fase waar ik het meest van schrok. Hier moeten de meisjes het elk half jaar tegen elkaar opnemen en de winnaar wordt 'vrijgelaten'. Nadat ze een bank heeft overvallen. De organisatie ziet de ontvoering als een soort educatie en elk half jaar kost €100.000, met een starttarief van €100.000. Daarom is de bank ook voor een miljoen euro overvallen en is Jennifer daar achtergelaten." Ik kijk Jennifers ouders aan. Gelukkig wordt Jennifer niet verantwoordelijk gehouden voor die overval. Beide ouders lijken niet te weten wat ze zeggen moeten. Ik veeg mijn beweerde handen af aan mijn broek. "Ik laat u een foto zien van Jennifer, ze heeft een aantal littekens op haar gezicht en armen. De rest van haar lichaam hebben we nog niet kunnen onderzoeken." Ik overhandig ze de foto die ik heb gemaakt en Jennifers moeder slaat haar hand voor haar mond. "Mijn kleine meisje! Wie heeft dit met je gedaan?" Ik kijk haar ouders aan. "Mevrouw, meneer, u moet heel veel geduld hebben met Jennifer. Ze heeft geen woord gezegd sinds ze teruggevonden is en ze wilt niet aangeraakt worden."
"U bedoelt dat we haar niet kunnen aanraken?" Haar vaders stem breekt en mijn hart gaat naar hem uit. Ik moet er niet aan denken dat zoiets met een van mijn twee meisjes zou gebeuren. Ik schud spijtig mijn hoofd. "Het spijt me."

POV Allison
Voor de zoveelste keer sta ik op en loop ik doelloos rond. Mijn oma komt bij me staan en slaat een arm om me heen. "Het komt wel goed, blijf maar rustig." Ik kijk mijn oma aan. "Hoe kunt u zo rustig blijven? Papa en mama zijn naar Zweden toe omdat Jen daar is! Jen is terug!" Ik krijg het spontaan benauwd en wapper met mijn handen wind naar mijn gezicht toe. "We dachten allemaal dat ze dood was! Maar ze leeft!"  Ik sta momenteel op standje hysterisch, maar ik kan mezelf niet rustig houden. Het nieuws was zo onverwachts. Opeens krijgen we een telefoontje dat papa en mama naar Zweden moeten komen omdat Jennifer daar zou zijn. Iets met een bank ofzo.

Het was zo moeilijk de laatste 4,5 jaar. Ik bedoel, ik was 12 jaar toen mijn grote zus werd ontvoerd. Ik ging net naar de middelbare school en plots werd ons hele leven omgegooid. Mijn ouders werden over beschermend naar mij en ik deed alles wat niet mocht. Ik ging spijbelen, had verkering met een jongen die veel ouder was dan ik, had verkeerde vrienden, ging stiekem drinken, roken, drugs en jatte van alles. Totdat ik 2 jaar geleden met een alcoholvergiftiging in het ziekenhuis terechtkwam. We gingen met het hele gezin naar een therapeut en ik moest ook naar een andere psycholoog. Ik wisselde van school voor een nieuwe start en kwam in een nieuwe klas. Daar werd ik meteen opgenomen in het 'populaire groepje' en ik heb nu al meer dan een jaar verkering met een hele lieve jongen. Ik spijbel nog steeds wel af en toe om te shoppen met mijn vriendinnen of om met mijn vriendje te chillen en toe en op feestjes drink en rook ik ook nog wel eens, maar ik ben weer op het rechte pad. Ik zit momenteel in 4 VWO en moet dus nog 2 jaar voor ik afstudeer. Ik haal goede cijfers en gedraag me weer 'normaal'.

De telefoon rinkelt. Ongeduldig kijk ik naar mijn oma en hoe ze langzaam naar de telefoon loopt. Tijdens het gesprek probeer ik mee te luisteren, maar het lukt niet. "Oh, echt? Nee! Mijn hemel. Oké. Nee toch? Oh god! Dat meen je niet! Och, dat arme kind." Ik snap er niets van. Eindelijk legt mijn oma de haak neer. "Schatje, wil je even gaan zitten?" Ik kijk mijn oma bedachtzaam aan en laat me op een sofa ploffen. "Lieverd, Jennifer is in Zweden. Mama en papa nemen haar zo snel mogelijk mee naar huis. Maar... Maar ze is tijdens de ontvoering mishandeld." Ik trek mijn wenkbrauwen op. "Hoe bedoel je? Is ze..." Ik wil mijn zin niet eens afmaken. Ik wil er niet aan denken. Ik wil niet denken aan wat er gebeurt zou kunnen zijn. Ik adem diep in en slik eens diep. "Allison, je zus is geestelijk en fysiek mishandeld. Daar moet je op voorbereid zijn." Mijn hart stopt. Hebben ze mijn zus geslagen? En hoe is ze geestelijk mishandeld? Ik probeer mijn tranen binnen te houden. "Hoe heet jouw psycholoog nog maar weer? Dokter Anne?" Ik knik. Mijn oma gaat verder. "Ze hebben dokter Anne ingelicht. Die gaat met jou hierover praten. We gaan nu naar haar toe. Ik ga met je mee." De moed zakt me in mijn schoenen. Als het zo erg is dat mijn eigen oma het me niet eens kan vertellen...