Merhaba , sınavlarıma çalışmaktan dolayı bölüm biraz gecikti maalesef , bu dönem çok daha fazla zorlanıyorum ve henüz bitmiş değil. Bir sonraki bölüm de muhtemelen biraz geç gelecek kusuruma bakmayın lütfen. Umarım beğenirsiniz , yorumlarınızı bekliyorum.
İyi okumalar 😊
Dirseklerimde doğrulmuş bileğime buz uygulamalarını izlerken Aren yanı başımda oturmuş kendince bana destek oluyordu.
Sargı işlemine geçtiklerinde uzanıp elimi sıktı. Canımın acıyacağını düşünmüştü herhalde ama uyguladıkları buz beni fazlasıyla uyuşturmuştu.
O sırada içeri dalan Ekrem bey , dönüp 'Ne oluyor?' dercesine garip bir şekilde Aren'e bakmama sebep oldu.
'Kızım iyi misin?' 'İyi misiniz?' diyerek panikle yanımıza ulaşan Ekrem bey gördüğüm kadarıyla Aren'i de çok şaşırtmıştı.
'Ne oldu?' diye biz cevap veremeden tekrar soran Ekrem beye daha fazla kıyamadım.
'Önemli bir şey yok , ufak bir kaza sadece.'
'Düştüm.' dedim yalın bir ses ile.
'Senin nereden haberin oldu baba?'
'Cavit arayıp haber verdi az önce.'
Doktorumdan bahsediyordu.
'Canın yanıyor mu kızım , nasıl düştün?' diye evhamlı bir şekilde tekrar soran Ekrem beye nasıl düştüğümü baştan anlattım.
İlgisi karşısında şaşkınlık geçiriyordum. Abartmamış mıydı ? Yerimde rahatsızca kıpırdandım. Eminim babam bu kadar endişelenmeyecekti.
Belli ki Aren benden kat kat fazla seviliyordu. Bir Arenin sevgilisi olan ben için bu kadar endişelendiğine göre.
'Durumu nedir Cavit?' diye sordu biraz sonra odaya giren doktoruma Ekrem bey.
'Endişelenme Ekrem , eğer güzelce istirahat ederse bir kaç haftaya sapa sağlam kalkar ayağa.'
'Değil mi canım?' Benden onay beklercesine bana döndü doktor bey.
'Tabi' dedim kafamı onaylar biçimde sallayarak.
'Kızım gel benim evimde kal , ben sana her gün aile doktorumuzu getirtir özel olarak seninle ilgilenmesini sağlarım, ha ne dersin?' dedi Ekrem bey ilgiyle bana dönerek.
İstemsizce kaşlarım çatıldı. Muhtemelen Ekrem beyin yüzümde dolanan gözleri tepkimi anlıyordu ama kendime de engel olamıyordum. Onların evinde kalmak mı?
Niye onların evinde kalacaktım ki? Ne mana?
Buraya kadar hiç tepki vermeyen Aren'e baktığımda donuk gözlerle beni izliyordu.
'Babasına bir şey demeyecek miydi?' Lafa atlayarak beni kurtarmasını ummuştum ama belli ki bir şey diyeceği yoktu.
'Ekrem bey teşekkür ederim ama hiç gerek yok.' dedim en nazik ve kısık sesimi kullanırken.
'Zaten evimde iki kız arkadaşım var bana her türlü konuda yardım edeceklerdir.'
'Ama' dediğinde Aren 'Baba' diyerek beni Ekrem beyin ısrarından kurtardı.
Nihayet!
'Merak etme lütfen , ben hallederim.'
'Mehir evinde daha rahat eder hem.' 'Öyle değil mi?'
'Evet , Aren haklı.' dedim mahçup bir şekilde adama gülümserken.
'Peki o zaman, ben doktor beyi evine de yollayabilirim.' diye cevap verdi Ekrem bey. Ama sanki hüzünlü bakıyordu.
Ne kadar garipti. Alt tarafı bir çıkık. Ne kadar önemli olabilirdi ki ? Fazla mı iyiydiler acaba? Aren değildi ama belli ki Ekrem bey öyleydi.
'Tamam, sargın hazır.' diyen doktor bey gerekli almam gereken önlemleri, bir ağrı kesici ve dikkat etmem gereken şeyler hakkında bir çıktıyı elime tutuşturduktan sonra çıkmaya hazırlandık.
Gelen tekerlekli sandalyeyi reddeden Aren beni yine kucağına alarak aşağıya indirdi.
Peşi sıra bizi takip eden Ekrem bey garip hissetmeme sebep oluyordu. Biraz da ortamdan kaynaklanıyordu tabi çünkü genelde benimle hep konuşan Aren babasının yanında hep suskunluğuna bürünüyordu ve bende yalnız kalmış hissediyordum.
