Chapter 2: Getting to know him better

Mulai dari awal
                                    

“Ma’am mish, may naghahanap po sainyo. Xander daw po” sabi ni manang. Tumingin ako at ngumiti kay lola

“Lola, tara pakilala kita” sabay na kaming lumabas at agad naman naming nakita si xander sakay ng motor niya. Seriously? Magmo-motor kami?

“Good morning po” bati agad ni xander sa Lola ko sabay mano. Then he looked at me and smile. “Good morning Mish” sabi pa niya

“Good morning hijo. Kay galang namang bata nito, at ang gwapo” pambobola sakanya ni Lola. Siya naman, ngumiti lang.

“Lola, ipapasyal ko lang po si mish. ihahatid ko din po siya pauwi bago mag alas-sais” sabi ni xander. Ngmiti naman sakanya si lola

“Sige hijo. Iingatan mo ang apo ko ha. Nag-iisa lang ‘to” sabi ni lola bago humarap sa’kin at dinampian ako ng magaan halik sa noo

“mag-ingat ka hija” pagkasabi niya nun, pumasok na siya sa loob ng bahay

“Let’s go?” tanong ni xander.

“uhm, mag-momotor talaga tayo? We can commute naman or I’ll tell our driver to—“ but he cut my words.

“mag-momotor tayo. Promise, I’ll take care of you. Maeenjoy mo yung pagsakay mo sa motor” he said with a tone of assurance. Alangan man ako, kinuha ko pa din yung helmet na inaabot niya sa’kin at tinulungan din niya kong makasakay ng maayos.

“hawak ka sa bewang ko” sabi niya

“ha? Pwede ba sa balikat nalang?” tanong ko pa

“pag sa balikat kasi, baka makontrol mo yung galaw ng braso ko at maaksidente tayo. Sa bewang talaga dapat” he answered

“okay” I answered, and my hands are shaking

“wag kang kabahan, kapit ka lang” then, pinaandar niya na yung motor niya. Hindi naman pala naakatakot kasi hindi niya binibilisan. Sakto lang yung andar at ang sarap sa feeling nung hanging dumadampi sa balat ko

Nakarating kami sa mall in 20 minutes. Mas mabilis than usual kapag naka-kotse or commute ako.

“okay ka lang?” tanong niya habang inaalalayan akong bumaba. I smiled at him and nod.

“thank you ha, kasi hindi mo masyado binilisan” sabi ko and he smiled before he answered.

“hindi ko talaga bibilisan kasi alam kong kasama kita, at ayokong matakot ka” I smiled at him.

“tsaka, pag kasama kita, gusto kong sulitin ang bawat minuto. Kaya bakit ako magmamadali?” nakangiting banat niya. At yung ngiti ko, unti-unting nawala dahil sa kakornihan niya

“korny mo talaga” sabay hampas sa braso niya. But the moment he smiled, I can’t help but to smiled back at him. ano ba yan, kinikilig na ba ko?

--

We made our way first on arcade center. Naglaro kami ng basket ball, and in fairness, hindi sayang yung height niya kasi magaling talaga siya. Honestly, I was amazed, wala pa kasing palya, lahat na-shoot niya. But, I laugh hard when a ball hitted his face, to be exact, his nose.

“Hey, still okay?” I asked while still bursting with laughter. He glared at me, pero syempre, hindi ako affected, kaya tumawa lang ako ng tumawa.

“Oh, that’s how you treat someone who’s hitted and almost crying in pain” he said in mocking tone.

“Does it really hurt?” I asked. While trying to take away his hand that covering the part of his nose

“kiss mo ko, magaling na ‘to” bigla siyang ngumiti

Destiny's Game (Revising-- Chap.17: Secret)Tempat cerita menjadi hidup. Temukan sekarang