Schrijfwedstrijd 2017

VR 7 ~@xChocolateAndBooksx

Welkom bij de 5e uitslag van de voorronde oftewel opdracht 1!

Beoordeling van het verhaal van: xChocolateAndBooksx

Het verhaal:

Heb jij ooit iemand vermoord?
Vast niet. Dat doen alleen psychopaten, sociopaten, monsters in horrorfilms, mensen bezeten door de duivel, dat soort figuren.
Ik heb wel iemand vermoord, net een paar secondes geleden. Jij vraagt je zeker af waarom. Waarom heb ik, een normaal zeventienjarig meisje, iemand vermoord?
Het voelde gewoon zo goed. De angst in zijn ogen, zijn spartelende benen, zijn schrille krijs om help. En toen haalde ik de trekker over en er was stilte. Een levenloos lichaam zit nu voor mij. Het lichaam van de man die mijn leven heeft verziekt. Niet alleen de mijne, die van ons allemaal. Hij krijgt slechts wat hij verdient, toch? Ik twijfel bij mijn eigen gedachtes. Verdient iemand het om dood te gaan? Om plotseling van zijn leven beroofd te worden? Ik schud mijn hoofd. Niet gaan piekeren, Livia, je hebt het goede gedaan, probeer ik mezelf wijs te maken. Ik heb zojuist een schurk vernietigd, zodat hij mij niet meer pijn kan doen, zodat hij ons geen pijn meer kan doen. Ik heb het juiste gedaan. Toch?

De vertrouwde stem van mijn beste vriend Lan verstoort mijn gesprekje met mezelf.
'Livia, we moeten gaan. Nu.' Lan grijpt mijn arm vast en kijkt me doordringend aan. Het lijkt alsof hij zo snel mogelijk uit dit afschuwelijke huis wilt komen. Maar in plaats van naar de deur, trekt hij met voorzichtig mee naar de eetkamer. Een zeer sobere en slecht verlichte kamer. Er staat één grote houten tafel met allemaal stoeltjes eromheen. Daar zitten ze allemaal. Alle wezen kijken me met een verbaasde blik aan. Sommigen juichen, anderen schudden hun hoofd afkeurend. Wat vinden ze van me? Ben ik een heldin of een monster?

'L-Liv, wat heb j-je gedaan?' stottert Vera, een klein meisje met grote, bruine onschuldige ogen.
Ik kijk naar de grond. Bang om in haar ogen te kijken. 'I-ik, uhh...'

'Door Livia is hij weg. We hoeven niet langer onder zijn tirannie te leven, we zijn vrij,' onderbreekt Lan me. Hij geeft Vera een scheve glimlach en knikt geruststellend naar haar.

Vera glimlacht terug en barst van opluchting in tranen uit. 'Zijn we echt v-vrij?'
Ik knik, blij dat er in ieder geval één persoon blij is met wat ik heb gedaan. Dan kijk ik naar Lan. Hij is een goede gast, hij weet altijd precies wat hij moet zeggen. Lan ziet vanuit zijn ooghoeken dat ik naar hem kijk en onze blikken ontmoeten elkaar even. Dan gaat hij op de tafel staan, in het midden van de eetzaal. Hij schraapt luidruchtig zijn keel en alle weeskinderen gaan gehoorzaam rondom de tafel zitten, ook ik.

'Geachte, broers, zussen, vrienden, wezen, hoe ik jullie ook mag noemen, er heeft zich zojuist een... incident plaatsgevonden. Ik verzoek jullie om vooral kalm te blijven voordat we hebben uitgevogeld wat we precies gaan doen.'

'Een incident? Ha, is dat hoe jij dit wilt noemen?! Er is zojuist iemand vermoord. En niet zomaar iemand, de baas is dood! Dat is geen incident, dat is een feestje!' kirt Willem, een roodharige jongen met een grote mond. Men zegt dat niemand hem wilde adopteren omdat hij al zijn voogden helemaal gek maakte met zijn brutale opmerkingen. Niet erg raar, naar mijn mening.

Lan geeft Willem een waarschuwende blik en gaat rustig verder met zijn verhaal.
'Ik ben van mening dat we rustig moeten overleggen wat we nu gaan doen, wat we met het lijk doen en wat we met de...' Lan pauzeert even, zoekend naar het goede woord, 'dader doen.'
Meteen stapt Willem op de tafel. 'Die man heeft ons het leven zuur gemaakt, hij verdiende het om te sterven. Ik zeg dat we het lichaam verbranden, en dit gruwelijke weeshuis verlaten.' Hij gaat weer zitten met een zelfvoldane grijns op zijn gezicht. Ik moet bekennen, ik heb wel een soort van bewondering voor hem. Hij zegt altijd wat hij denkt en het boeit hem niet wat andere mensen van hem vinden. Ik zucht, was ik maar zo.