Candidate {TYS17}

Κεφάλαιο 7

Είχαν περάσει ολόκληρες εφτά ώρες και η κούραση δεν με είχε καταβάλει ακόμα. Ο θυμός μου που κόχλαζε από το πρωί είχε μετατραπεί σε κάποιου είδους ενέργεια που μου έδινε δύναμη να συνεχίζω να τρίβω αδιάκοπα τα πατώματα του παλατιού.
Μέχρι και μια μέρα πιο πριν δεν θα με πείραζε να με βλέπουν άνθρωποι να καθαρίζω, να σκουπίζω ή να δουλεύω τέλος πάντων. Αλλά τώρα τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Τώρα ανταγωνιζόμουν με άλλα 34 κορίτσια για κάτι. Εντάξει, μπορεί να μην ήθελα να κερδίσω, μπορεί να ήθελα να τα παρατήσω όλα και να φύγω αλλά... σε ποιον αρέσει να εξευτελίζεται έτσι; Ειδικά μπροστά σε ένα μάτσο ανθρώπους που πιστεύουν ότι θα τους φας το τρόπαιο και επιθυμούν να σε δουν να γίνεσαι σκουπίδι.
Το παλάτι είχε έντεκα ορόφους πάνω από το έδαφος και περίπου τους διπλάσιους κάτω από αυτό. Εφτά ώρες έφταναν μονάχα για να καθαρίσεις τα τρία πατώματα, και αυτό με την βοήθεια άλλων τριάντα υπηρετριών. Τώρα βρισκόμουν μόνη μου, πεσμένη κάτω κοντά σε μια γωνιά και έτριβα τα πλακάκια. Ξαφνικά άκουσα γέλια και βήματα, πολλά βήματα που σήμαινε ότι οι υπόλοιπες Υποψήφιες είχαν τελειώσει την Διδασκαλία.
Σηκώθηκα και προσπάθησα να φύγω όσο πιο μακριά γινόταν, στην άλλη πτέρυγα του ορόφου. Σταμάτησα να ακούω ομιλίες και ανακουφισμένη που δεν θα χρειαζόταν να αντιμετωπίσω κάποιο από τα κορίτσια, συνέχισα την δουλειά μου.
Δεν πέρασε μισή ώρα πριν ακούσω και πάλι βήματα στον διάδρομο, αυτή τη φορά από δύο άτομα. Θυμωμένη γύρισα να αντικρίσω ποιος ερχόταν.
Σχεδόν πνίγηκα από τα γέλια με αυτό που αντίκρισα.
"Κάνε μου την χάρη" είπε με το ένα φρύδι σηκωμένο η Λάιλα "και κάνε μου λίγο χώρο για να σου δείξω πώς γίνεται!"
Εκεί άρχισα να δακρύζω και να κυλιέμαι στο πάτωμα. Δεν το πίστευα! Η Λάιλα είχε ντυθεί υπηρέτρια, μια ασορτί στολή με αυτήν που φορούσα εγώ, αν και την είχε... προσαρμόσει στα γούστα της. Λίγο πιο βαθύ ντεκολτέ, λίγο πιο κοντή και αεράτη φούστα... Αλλά ήταν και πάλι καταπληκτική. Καταπληκτική και ξεκαρδιστική.
Γονάτισε δίπλα μου και άρχισε να πλένει το πάτωμα με την ανάποδη μεριά της σφουγγαρίστρας.
"Πφ, είναι πολύ δύσκολο!" είπε γκρινιάρικα "νομίζω είναι χαλασμένη!"
"Έχεις ξανακαθαρίσει ποτέ... οτιδήποτε;" είπα γελώντας ενώ ταυτόχρονα της έδειχνα τον σωστό τρόπο να το κάνει.
"Μπα! Ούτε καν που είχα ξαναδεί πώς γίνεται! Οι υπηρέτριες μας στο σπίτι ήταν τόσο διακριτικές που θα ορκιζόμουν ότι είναι αόρατες!"
Γέλασα και συνέχισα να σφουγγαρίζω.
"Λάιλα" είπα με πίκρα στην φωνή μου "δεν χρειάζεται να το κάνεις αυτό..."
"Και βέβαια όχι, αλλά το θέλω!" είπε κλείνοντας μου το μάτι παιχνιδιάρικα "Εξάλλου, το κάνω για σένα μόνο για ένα 30%. Πάντα ήθελα να ντυθώ σέξυ καμαριέρα και εσύ μου έδωσες αφορμή!"
"Άι μωρή!" την πείραξα και της πέταξα ένα ξεσκονόπανο.
Είκοσι λεπτά αργότερα η Λάιλα άρχισε να γκρινιάζει και να παραπονιέται ότι το καθάρισμα είναι βαρετό. Χαμογέλασα γιατί εγώ το είχα συνηθίσει. Το να κάνω αγγαρείες μου ήταν ευχάριστο πλέον, καθώς και μια ευκαιρία να καθαρίσω τις σκέψεις μου.
Ξαφνικά κάποιος άδειασε έναν κουβά κρύο νερό πάνω μου.
"Ααα!" ξεφώνησα "Τι στο..."
Η Λάιλα στεκόταν πιο κει με έναν μισοάδειο κουβά στα χέρια της. Γελούσε μέχρι δακρύων.
"Λοιπόν" είπε "αυτό είναι κάπως πιο ενδιαφέρον!"
"Τώρα θα σου πω εγώ!"
Προσπάθησα να σηκωθώ αλλά γλίστρησα από τις σαπουνάδες και έπεσα ανάσκελα κάτω. Η Λάιλα ξαναγέλασε, πιο δυνατά αυτή την φορά και μου ξαναπέταξε και το υπόλοιπο νερό.
Τώρα γελούσα και εγώ και ήθελα εκδίκηση όσο τίποτα άλλο όταν ξαφνικά...
"Άου!"
Η Λάιλα ήταν εντελώς μούσκεμα και πιο πέρα στεκόταν ο πρίγκιπας Γουίλ σκασμένος στα γέλια. Κρατούσε τον δικό μου κουβά στα χέρια του.
"Για να μάθεις" είπε "να είσαι σκανταλιάρα!"
Η Λάιλα πήρε το παραπονεμένο της υφάκι σουφρώνοντας τα χείλη της.
"Ντροπή σας" είπε παιχνιδιάρικα "να εκδικήστε αθώα κοριτσάκια!"
"Αμφιβάλλω αν εσύ είσαι έστω και λίγο αθώα!" απάντησε αυτός με τον ίδιο παιχνιδιάρικο τόνο.
Η Λάιλα χαμογέλασε και έκανε μια υπόκλιση.
"Ζητώ συγγνώμη Υψηλότατε!" είπε με την κανονική της φωνή "Δεν ήθελα να σας ενοχλήσω. Απλώς πείραζα την Κιμ."
"Καταλαβαίνω" είπε χαμογελαστός "Επιτρέψτε μου να σας συνοδεύσω στο δωμάτιο σας για να αλλάξετε..." είπε μιλώντας και στις δύο μας.
"Ευχαριστώ πολύ" είπα "αλλά πρέπει να συνεχίσω την δουλειά μου. Θα αλλάξω αργότερα."
"Όπως επιθυμείς" είπε και έδωσε το μπράτσο του στην Λάιλα. Μόλις ο Γουίλ γύρισε την πλάτη του, η Λάιλα γύρισε και πήρε μια γκριμάτσα σαν να τσίριζε από ενθουσιασμό. Γέλασα πνιχτά καθώς τους έβλεπα να χάνονται πίσω από μια γωνία.
"Ώρες ώρες" είπε μια φωνή από πίσω μου "σκέφτομαι ότι ο Γουίλιαμ είναι από τους πιο ευχάριστους ανθρώπους για να περνάει κανείς την ώρα του..."
Γύρισα τρομαγμένη για να αντικρίσω ίσως την πιο όμορφη κοπέλα που είχα δει ποτέ. Είχε έναν αέρα και έναν δυναμισμό ηγέτη, σε συνδυασμό με γοητεία και στυλ. Ήταν πανύψηλη, με κατάλευκη επιδερμίδα και μάτια τόσο γαλάζια που έμοιαζαν με πάγο, αλλά έκρυβαν μέσα ενδιαφέρον και εξυπνάδα. Τα μαλλιά της ήταν κατάμαυρα, πλούσια και ολόισια μέχρι την πλάτη της όπου κατέληγαν σε μικρά μπουκλάκια. Φορούσε ένα στράπλες βασιλικό μπλε φόρεμα σε σχήμα ανάποδου τριαντάφυλλου με διαμαντένια κοσμήματα.
Ήταν αδιαμφισβήτητα η πιο όμορφη από τις Υποψήφιες. Κανονικά θα έπρεπε να μην την συμπαθώ αφού όλες οι Υποψήφιες με σιχαινόντουσαν και αυτές. Αλλά αυτή έμοιαζε να με παρατηρεί με ενδιαφέρον, όχι με μίσος, πράγμα που με έκανε να σαστίσω.
Μισό όμως... Ήταν εδώ μόλις μια μέρα. Πώς μπορουσε να ξέρει ότι ο Γουίλ ήταν καλή παρέα; Ίσα ίσα που τον είχε γνωρίσει!
"Εμ..." ψέλλισα "υποθέτω πως έτσι πρέπει να είναι... Βλέπεις δεν τον ξέρω και πολύ..."
"Ναι, όντως..." είπε με το ίδιο εξεταστικό βλέμμα "Προς στιγμήν το ξέχασα πως δεν τον ξέρεις. Βλέπεις, εγώ τον ξέρω όλη του την ζωή."
Όλη του την ζωή; Μα πώς; Εκτός βέβαια αν ήταν στενή φίλη της Βασιλικής οικογένειας ή κόρη συμβούλου ή κάτι ανάλογο δεν θα μπορούσε να τον γνωρίζει. Και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό όσο ισχυριζόταν. Πράγμα που σήμαινε ότι ήταν πολύ σημαντική κοπέλα. Φαινόταν όμως αρκετά μεγαλύτερη του. Μάλιστα, φαινόταν μεγαλύτερη από όλους τους πρίγκιπες. Άρα τι δουλειά είχε εδώ;
"Μα που πήγαν οι τρόποι μου;" είπε και γέλασε αχνά "Καταρχάς, συγγνώμη αν σε τρόμαξα."
"Είσαι όντως εκπληκτικά αθόρυβη" παρατήρησα γελώντας άβολα. Άρχισα να είμαι λίγο καχύποπτη για αυτήν την κοπέλα.
"Πώς σε λένε;" με ρώτησε με το ίδιο βλέμμα.
"Κίμπερλι Μαχόναγκαν" απάντησα απλά.
"Είμαι πολύ σίγουρη πώς δεν εργάζεσαι για το παλάτι, σωστά;"
"Ναι..." απάντησα αργά.
"Και αφού δεν είσαι υπηρέτρια, γιατί παρακαλώ κάνεις αγγαρείες;" με ρώτησε με σηκωμένο το φρύδι.
"Λες και δεν ξέρεις!" είπα περιφρονητικά "Όλοι ήταν μπροστά σήμερα το πρωί! Δε θυμάμαι το πρόσωπο σου, όμως σίγουρα το είδες για αυτό παράτα μας!"
Τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα και οι κόρες της μίκρυναν προς στιγμήν αλλά ξαναβρήκε γρήγορα την ψυχραιμία της.
"Κάνεις λάθος" είπε με σταθερή φωνή "δεν ξέρω τίποτα! Τώρα απάντα σε παρακαλώ στην ερώτηση μου!"
Το είπε τόσο επιτακτικά που δεν μπορούσα να μην την υπακούσω.
"Σήμερα το πρωί, μια άλλη Υποψήφια προσέβαλλε άγρια μια φίλη μου και εμένα. Την χτύπησα και ο πρίγκιπας Λανς αντί να με διώξει, με τιμώρησε να είμαι υπηρέτρια για την υπόλοιπη ημέρα..."
Το πρόσωπο της σκλήρυνε και ξαφνικά έμοιαζε με άγριο θηρίο. Μίλησε με σφιγμένα δόντια.
"Αυτό που έκανε είναι το πιο ανάρμοστο και βλακώδες πράγμα που θα μπορούσε να κάνει ένας πρίγκιπας!" είπε "Ντροπιάζει όλη την χώρα! Μείνε ήρεμη όμως, θα το κανονίσω εγώ! Σε απαλλάσσω από την... τιμωρία σου. Μπορείς να πηγαίνεις και σου υπόσχομαι πως κανένας δε θα σε κακομεταχειριστεί ξανά!"
Γέλασα πνιχτά.
"Συγγνώμη" είπα ενώ γελούσα ακόμα "μα δεν νομίζω ότι έχεις αρκετό κύρος για να επιβληθείς στον πρίγκιπα. Με όλο τον σεβασμό, μιλάς σαν να είσαι το σημαντικότερο άτομο στην χώρα!"
"Ίσως όχι το σημαντικότερο άτομο, αλλά σίγουρα η ισχυρότερη γυναίκα. Και καλά θα κάνεις να προσέχεις τους τρόπους σου όταν μιλάς σε μέλη της Βασιλικής Οικογένειας, Κίμπερλι. Φιλική συμβουλή. Εγώ δεν είμαι Υποψήφια και αν στην θέση μου βρισκόταν μία άκαρδη κοπέλα, αυτή τη στιγμή θα σε είχε τιμωρήσει αυστηρά."
Και τότε μου ήρθε. Αυτός ο αέρας, οι τρόποι της, ο δυναμισμός της. Τα μαλλιά της που ήταν ίδια με του πρίγκιπα Πίτερ. Τα μάτια της που ήταν ίδια με του Λανς.
"Είστε... είστε η αδερφή του Λανς, του Πίτερ και του Γουίλ έτσι;" είπα με σιγανή φωνή.
Η πριγκίπισσα χαμογέλασε αχνά, ένα χαμόγελο γεμάτο πίκρα.
"Πάντα αυτή η ίδια προσφώνηση, 'Η αδερφή του Λανς, του Πίτερ και του Γουίλ'. Πάντα έτσι με αποκαλούν. Το να είμαι αδερφή τους είναι κατά την άποψή τους η μεγαλύτερη ιδιότητα μου. Ποτέ δεν είμαι 'Η πριγκίπισσα της Αυτοκρατορίας της Αμερικής' ή 'Η πριγκίπισσα Σεραφίνα Πάλαντιν' ή 'Η Υψηλότητα της'. Και να φανταστείς ότι είμαι το μεγαλύτερο παιδί της οικογένειας!"
"Ζητώ συγνώμη" είπα και το εννοούσα "Δεν ήξερα ποια είστε. Τώρα που το σκέφτομαι δεν ήξερα καν ότι υπήρχε πριγκίπισσα..."
"Μην απολογείσαι" απάντησε καλοσυνάτα "κάνω σπάνια δημόσιες εμφανίσεις. Η δουλειά μου στην διακυβέρνηση της χώρας είναι πιο... ουσιαστική. Τα αδέρφια μου προβάλλονται πολύ περισσότερο."
"Αν είστε η μεγαλύτερη γιατί δεν γίνεστε εσείς βασίλισσα;"
"Οι γυναίκες δεν έχουν δικαίωμα να διεκδικούν τον θρόνο. Έτσι ο Λανς πήρε την θέση μου. Όχι δηλαδή ότι ήταν ποτέ δική μου."
"Είναι άδικο. Για σας και για τις γυναίκες γενικότερα."
"Ναι. Αλλά είναι ο νόμος. Και αν όλοι παραβαίναμε τους νόμους για να ωφεληθούμε, ο κόσμος θα ήταν πολύ πιο άδικος από ότι είναι τώρα Κίμπερλι."
"Και εσείς τι ακριβώς κάνετε; Τι θα γίνετε στο μέλλον, όταν ο Λανς γίνει βασιλιάς;"
"Ότι είμαι και τώρα για τον πατέρα μας: το δεξί του χέρι. Ξέρεις, οι περισσότερες ιδέες για την διακυβέρνηση της χώρας είναι δικές μου αλλά παρουσιάζονται σαν του Λανς ή του μπαμπά."
"Δεν θα έπρεπε να είναι έτσι. Δε το σιχαίνεστε;"
"Καμία φορά Κίμπερλι, αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι πιο σημαντικό από αυτό που θέλουμε να κάνουμε..."
Την κοίταξα και πίσω από το δυναμικό της πρόσωπο είδα μία δυσαρεστημένη κοπέλα που είχε δώσει πολλά κομμάτια από την ζωή της για αυτόν τον κόσμο και δεν είχε πάρει πίσω τίποτα. Την λυπόμουν. Πολύ.
"Πρέπει να φύγω" είπε και χαμογέλασε αχνά "θα τα ξαναπούμε. Ξεκουράσου."
Έκανε μεταβολή και έφυγε πριν προλάβω να απαντήσω. Έμεινα εκεί να κοιτάζω την κανονική διάδοχο του θρόνου, ενός θρόνου που δεν θα έπαιρνε ποτέ, να χάνεται στον διάδρομο...