STORM SEASON (Nederlands)

15. The Great Escape

Tegen etenstijd waagde Dawn zich toch maar buiten haar kamer. Je kunt wel een hekel hebben aan je vader en het niet eens zijn met al zijn beslissingen maar je moet toch eten. Ze slofte naar de keuken toen haar telefoon een geluid maakte. Ze had een berichtje van Sanne gekregen.

Sanne: k mag je niet meer zien :(

De snelheid van Dawns hartslag ging in één klap van 'ik ben net wakker' naar 'geweer afgeschoten naast mijn hoofd'. Ze stond midden in de gang stil en typte snel en zenuwachtig iets terug.

Dawn: van wie? hoezo? tell me more

Sanne: mijn ouders natuurlijk

schorsing + eruit gestuurd + ontsnapt uit raam + slechte toets = EVIL dawn

ik vertel het maandag ok

mag niet appen

Xx

Dawn slofte terug naar haar kamer. Ze had geen honger meer.

De volgende ochtend fietste Dawn gespannen naar school. Ze had zoveel vragen voor Sanne en zoveel te vertellen, en ze wilde haar gewoon heel graag weer zien. Toen ze het wiskundelokaal binnenkwam was Sanne er nog niet, en toen de lerares binnenkwam was Sanne er nog steeds niet.

'Jongens, ik ga jullie namen de eerste lessen écht niet onthouden, wen daar maar aan,' zei de lerares. 

Ze was jong en had gitzwart haar. Ze schreef haar naam op het bord: mevrouw Vogel. Ze ging zitten en scrollde door haar telefoon. Mevrouw Vogel leek niet erg geïnteresseerd in de klas voor haar. Dawn mocht haar meteen.

'Omdat het de eerste les is krijgen jullie vijf minuten om de juiste boeken op je tafel te krijgen,' zei mevrouw Vogel zonder op te kijken. 'Als je een grap maakt over mijn naam die ik nog nooit heb gehoord krijg je er een punt bij op je herfstrapport.'

'Ik ga meteen op een grap broeden,' zei Bas, een springerige jongen met springerig roodbruin haar.

'Die ken ik al,' zei mevrouw Vogel. Ze stond op.

'Hoe heet je?'

'Bas.'

Mevrouw Vogel klapte de linkerhelft van het bord om. Daar stonden al een paar namen. Ze schreef er de naam Bas onder.

'Zo. Jij bent af.'

Ze liep naar de deur en deed hem dicht. Bas zakte ontevreden onderuit op zijn stoel.

'En nu gaan we beginnen,' zei mevrouw Vogel. Ze keek Dawn aan.

'Dawn, wacht je nog op iemand?'

Blijkbaar had ze naar de deur zitten staren. De hele klas keek haar kant op.

'Je zou onze namen toch niet onthouden?' zei Dawn.

'Ha!' Bas vond het leuk.

Mevrouw Vogel glimlachte en draaide haar rug naar de klas toe.

'Sanne is vandaag ziek thuis gebleven, Dawn. Pak je boeken.'

Dawn sloeg haar boek open maar zakte weg in gedachten. Lekker dan. Echt niet dat Sanne ziek was. Eerst zeggen 'ik vertel het morgen wel', en dan niet komen opdagen. Dat Dawn nu niet wist hoe het zat met Sanne's ouders was niet eens het ergste: het was ondraaglijk dat ze haar geweldige plan nu niet kon vertellen. Dawn droomde weg, ze dacht aan haar ontsnapping. The Great Escape van Dawn van Rijssel. Terug naar Amerika. Ze bedacht zich dat ze ook fietsen moest regelen voor haar en Sanne als ze waren aangekomen in Oklahoma. Ze moest vandaag maar een lijst maken met belangrijke punten, zodat ze niets zou vergeten.

'Dawn,' zei mevrouw Vogel. Ze stond vlak voor haar.

Dawn keek haar met een lege blik aan.

'Ik vroeg je wat T is, als A zeven is.'

Dawn keek naar de formule op het bord.

'Eh... min negen?' zei Dawn.

Mevrouw Vogel keek verbaasd.

'Dat klopt. Is het niveau van algebra hoger in Amerika?'

Dawn haalde haar schouders op. Ze had in de eerste week school nog niets nieuws geleerd, maar het zou arrogant overkomen als ze dat zei.

'Droom maar fijn verder,' zei mevrouw Vogel. 'Morgen heb ik ook voor jou een uitdaging.'

Ze ging verder naar een volgend slachtoffer. Dawn begon aan een to-dolijst.