Alayına Karşı

Alayına Karşı|44

Hola aşk bebeklerim!

Nasılsınız,keyifler nasıl?

Özlediniz mi bakalım?

Bu arada sonunda yani, gerçekten sonunda 200K olmuşuz. Umarım bundan sonra daha hızlı büyürüz.

Satır aralarına yorum yapmayı bırakmayın.
Keyifli okumalar.

Sınır:830 Oy 5,2K yorum

⛓🗝
Alayına Karşı|44

"Bunlar," dedim, Babamı ve Denizhan'ın babasını kastedip. Telefonu tekrar Denizhan'a uzattım. "Kendilerine mezar yeri arasınlar."

Denizhan, buz gibi çıkan sesimle durakladı.

"Aklından saçma sapan işler geçirme." Dedi Denizhan gayet ciddi bir şekilde. "Şu an hiç bir şey yapamayız."

"Yapamayacak olan sensin," dedim ellerimi arkaya doğru koyup rahatça oturdum. "Ben o köprünün altından ne sular akıtır, ardımdan bir damla su bırakmam. Beni tanımıyorsun Denizhan. Benim kinim tutarsa önümde sen de duramazsın."

Denizhan elini boynuma sarıp baş parmağını alt dudağımın üzerine koydu. "Şöyle konuşma," dedi içli içli. Kısa bir an dudaklarıma baktıktan sonra gözlerime dikti gözlerini. "Deliriyorum."

"Konumuz bu mu?" Dedim göz devirerek. Denizhan dudaklarını dudağıma bastırıp geri çekildi. "Benim tek konum sensin." Dedi. Buz mavilerini gözlerime çıkardı.

"Korhan Alaf'a bulaşmayacaksın." Dedi. Bu bir nevi bu işte yanımda olacağının kabulüydü. Hoş, bu durum onun hoşuna gitmese ben yine yapardım. Şimdi ondan gizli iş yapmayacak olmak bir nebze içimi rahatlatmıştı.

Korhan Alaf'ı henüz tanımıyordum yaptığı pislikler hariç, o yüzden karışamazdım. Ama babamın çok derinlerine girip tam nokta atışı yapacaktım.

"Dünya üzerime yıkılmış gibi," dedim onun gözlerine bakarken. "Babama olan tüm güvenim darmaduman oldu."

"Biliyorum güzelim," dedi. Beni anlayabiliyordu çünkü o bu güvensizliği benim şimdi yaşadıklarımı yıllarca yaşayıp bunlara alışmıştı.

Kollarımı onun boynuna sardım. "Seni bırakmayacağım Denizhan." Dedim kesin bir sesle. Denizhan gülümsedi. "Bunu da biliyorum."

"Ve şu an tek isteğim," dedim gülümseyerek, "senin yedi yıl, benim altı yıldır beklediğim gibi...baş başa çıktığımız bu tatilin keyfini çıkarmak."

"Çok doğru kararlar veriyorsun." Dedi Denizhan yeniden ve beni ittirip yatmamı sağladıktan sonra ellerini başımın iki yanına koyup dudaklarını dudaklarıma yasladı.

Şimdiye kadar hep nefret etmiştim. Uyuşturucudan, gizemden, gizli kapaklı işler yapılmasından ve özellikle de beni malzeme edip kullanılmamdan, ve babam bundan nefret ettiğimi bile bile yapmıştı.

Bilmediğim çok şey vardı. Babam belki kendini haklı çıkartacak bir şey bulacaktı ama ben bu işin peşini bırakmayacaktım. Diğer bir yandan Denizhan'ı uyuşturucu işinde dizginlemem gerekiyordu ki, babamlarla uğraşabileyim.

Denizhan dudaklarımdan ayrıldığında doğrulup elimi tuttu ve beni de ayağa kaldırdı. "Hadi yemek yiyeceğiz." Dedi.