Chmurne niebo nad ziemią już klęka,
Słońce pochyla swą świetlistą głowę
I tylko mgła, jej ręce widmowe,
Ciągną wprost w ciemność, łapiąc za rękę.
Cień się ukrywa wśród drzew i w drzewach,
Deszcz wydał z siebie jęk potępiony.
Coś dech zabiera. I tylko krzyk zlękniony
Usłyszysz w huku, co tutaj rozbrzmiewa.
I twarz się wykrzywia, rysy wyostrza,
Jak zwierzę zaszczute, skopane i zbite.
I tylko serce przed światem ukryte
Wie dobrze, że tylko miłość jest gorsza.
Chmurne niebo już ziemi się kłania,
Słońce już znika znad widnokręgu.
I tylko my - z mgłą widmową w ręku,
Czekamy na ciemność, tak pełną nie-znania.
أنت تقرأ
Gdy słowa zawodzą
شِعرWiersze to nie są zwykłe słowa. Te czasami nie wystarczają do przekazania tego, co się z nami dzieje - wtedy poezja cicho, drżącym, prawie niedosłyszalnym szeptem opowiada niezwykłe historie o smutku, radości, miłości i śmierci. Czasami to jest jedy...
