DREAMCATCHER II MARVEL [TONY STARK]

BÖLÜM 12:RÜYA GEZER

Diğer bir motivasyonum da anneme ve artık Tony'e de bunu başardığımı söylemek istememdi. Bunu başaracaktım, başaracağıma inanıyordum. Hem bunun için gerekli bilgi ve yeteneğe sahiptim hem de bunun için çok çalışmıştım. Ben Vanessa Sanders ve Tony Stark'ın kızıydım.

Bayan Clay'in odasına gelince içimde baş göstermeye başlayan egoyu susturarak, önümdeki kapının kaliteli ahşabını iki kere tıklatıp, gir sesini duyduğum gibi içeri girdim. Bayan Clay beni görünce ölçülü bir gülümseme ile oturmamı işaret etti. 

Odası yaşının çok üstünde bir ciddiyetle döşenmiş olsa da kendisi otuzlarının başlarında, dinamik, öğrencilerinin sevdiği bir öğretmendi. Benimle okula gelmediğim ve geldikten sonra yaşadığım süreç hakkında ilgili bir sohbet yaptıktan sonra önünde duran basılı proje raporunu incelemeye başladı. İşi bittikten sonra suratındaki ifadeyi bir gram bile değiştirmeden kendisinin bununla ilgileneceğini ve haberdar edeceğini söyleyip beni postaladı. Hali garipti ama takılmadım.

Hiç belli etmese de geceleri yüzme antrenörümüz Martin Summers hakkında ucu bucağı olmayan yaratıcı hayaller kuran aşık bir kadındı ne de olsa. Nereden mi biliyorum?

Doğruyu söylemek gerekirse şu 10 günde tek yaptığım şey kafamı kitaplara gömmek değildi. Kısıtlı uyku zamanlarımda adeta cennete düşmüşüm gibi elimdeki imkanı tepe tepe kullanmıştım. Burada yüzlerce kişi vardı. Bu da bir dolu ziyaret edilecek kapı ve o kadar çok farklı dünya demekti.

Bu öylesine farklı bir deneyimdi ki, adeta insanların karakterinin röntgenini çekmek gibiydi. Bir çok insan lisedeki gençlerin hayaller ve kabuslarının sınavlardan ibaret olduğunu sanırdı. Geceleri şaşkınlık veren keşiflerim sonrası gündüzleri çevremdekilere normal gözle bakamaz olmuştum. Belki akıl okuyamıyordum ama onların en gizli hayallerini, en beklenmedik korkularını biliyordum. Dahası sadece bir görüntüden ibaret olsa da şekillendirebiliyordum.

Bunu yapabilmek, gücün bende olmasının sarhoşluğu bambaşka bir histi. İçimdeki cılız ses bunun yapmamın ne kadar ahlaki olduğunu sorguluyordu ara sıra. Ama daima en baskın olan ses beni kendine inandırıyordu.

"Sen artık busun, kendin olmak niye suç olsun?"

Yine de kendimce sınırlarım vardı. Bayan Clay'in hiç beklemediğim yaratıcılıktaki fantezilerine şahit olur olmaz kapısını açmamak üzere kapatıp, bir daha rüyalarına girmemiştim. Ama zaman geçtikçe çoğu rüya benim için sıradanlaşmaya başlamıştı.

İstediğine koşup bir türlü ulaşamayanlar, kaçsa da bir türlü uzaklaşamayanlar, topluluk içinde çıplak kalanlar, devamlı bir şeylere geç kaldığını görenler... Eğer varsa rüya tanrısı gerçekten klişeyi seven bir tipti demek ki.

Bazıları gerçekte neyse, rüyalarında da oydu. Evelyn mesela... Kendini her zaman Viyana'da dev bir orkestrayla çalarken hayal ediyordu rüyalarında. Dünyanın en gamsız insanı madalyasını tereddütsüz boynuna takacağım oda arkadaşım Ruby ise tam tersine, geceler boyu gündüz biriktirdiği kaygıların kabuslarıyla uğraşıyordu. Tabii bu eskidendi.

Tıpkı küçük bir kızken istediğim gibi, kabus dolu gecelerini insanlardan alıp, onlara huzur dolu rüyalar hediye etme gücüm vardı artık. Önceleri yavaş yavaş olsa da şu an rahatlıkla yapabiliyordum bunları.

Tabii bu iş ilk başlarda evdeki son gecemde uyarıldığım gibi sonuçlanmıştı. Belki bütün gece rüya rüya dolaşıp okuldaki her kızın rüyasına birer rock yıldızı ya da tek boynuzlu at yerleştirebilirdim. Ama sınırları zorladığım her gecenin sonunda kendimi yatağın dışında, farklı bir yerlerde bulmuştum.

Bu uyurgezerlik mevzusunu bir iki sefer Ruby'e kaçamak cevaplar vererek geçiştirsem de bir gece alt katın koridorunda uyanıp nöbetçi öğretmene yakalanınca, olay zincirleme bir şekilde revire, rehberliğe ve danışmanıma yansımış, önemli bir şey olmadığı konusunda onları ikna edene kadar canım çıkmıştı. Neyse ki olayı anneme iletmeye gerek görmemişlerdi. Bu olaydan sonra zihnim ve bedenim arasındaki uyumu sağlamayı öğrenene kadar ağırdan almaya ve dikkatli olmaya karar vermiştim.