Απώλεια {TYS17}

Κεφάλαιο 29

Το μόνο που είχε να κάνει ήταν ν' αφήσει το ανώνυμο γράμμα στο ταχυδρομείο.

Είχε πάει έντεκα το πρωί, όταν κατέβηκε κάτω.

-Κύρια, θα πάρετε τον καφέ σας;, τη ρώτησε από την κουζίνα η Αλμπέρτα.

-Όχι, τώρα βιάζομαι. Φεύγω, αμέσως. Θα έρθω το μεσημέρι και ως τότε να έχεις ετοιμάσει το τραπέζι., της είπε κοφτά και ύστερα γύρισε τη πλάτη της αγνοώντας το 'Καλή σας μέρα', που της πέταξε η οικιακή της βοηθός.

Απ' έξω, η κόκκινη mercedes την περίμενε, όπως πάντα. Αυτό το αυτοκίνητο είχε μόλις κλείσει τα δυο του χρόνια και ήταν η μεγάλη αγάπη της. Σίγουρα θα τρελαινόταν αν πάθαινε κάτι, έστω μια γρατζουνιά...

Είχε σφραγίσει τον φάκελο και είχε βάλει το γραμματόσημο. Όταν επιτέλους έφτασε στο ταχυδρομείο, τον έριξε  με το όνομα της Λήδας και τη διεύθυνση, στο κίτρινο κουτί, πήρε μια βαθιά ανάσα. Την αδερφή της την ήξερε, ήταν σχεδόν σίγουρη πως θα θέλει να συναντηθεί με τον 'δολοφόνο'. Κι έτσι, η δουλειά θα γινόταν σύντομα, εύκολα. Αρκεί να μην βιαζόταν, να εκτελούσε το σχέδιο της με μεθοδικότητα κι απόλυτη ακρίβεια...

                                                                                ***

Την επόμενη μέρα, το πρωί, πήρε τηλέφωνο τον Δημήτρη.

-Άκου, θέλω να συναντηθούμε, αύριο, το απόγευμα., του είπε.

-Αύριο; Γιατί;

-Γιατί πρέπει να μιλήσουμε! Πρέπει να μιλήσουμε για μας, σοβαρά. Δεν πιστεύω να δουλεύεις;

-Ε... όχι. Εντάξει, Ρεβέκκα, να μιλήσουμε. Τι ώρα θες;

-Γύρω στις οχτώ και μισή, στο σπίτι σου. Καλά είναι;

-Μια χαρά, εντάξει. Κι εγώ πιστεύω ότι πρέπει να μιλήσουμε σοβαρά, έχω πολλά να σου πω. Ε...., ο Δημήτρης σταμάτησε. Θέλεις κάτι άλλο τώρα;

-Ναι. Να μου πεις πως μ' αγαπάς.

-Τι;

-Πες το Δημήτρη! Μ' αγαπάς;

-Γιατί θέλεις να στο πω;

-Απλά πες το, μην κάνεις άλλες ερωτήσεις.

-...

-Λοιπόν;

-Σ' αγαπάω., το είπε σχεδόν ψυθιριστά, σαν να βαριέται.

-Εγώ να δεις. Δημήτρη, θα πάμε μαζί στο νοσοκομείο έτσι;

-Ναι. 

-Έγινε, θα τα πούμε αύριο. Σε κλείνω τώρα κάτι μου λέει η Αλμπέρτα. Γεια σου, αγάπη μου.

Εκείνος με ανακούφιση κατέβασε το ακουστικό.

Η Ρεβέκκα κάθισε στη πολυθρόνα της σκεπτική. Ήξερε πως ο Δημήτρης θα έψαχνε δικαιολογία για να κλείσει το τηλέφωνο για αυτό αποφάσισε εκείνη, να τον βγάλει από τη δύσκολη θέση. Έτσι κι αλλιώς θα έλεγαν ότι ήταν να πουν αύριο.

Τώρα έμπαινε πάλι στη mercedes για να πάει στο νοσοκομείο. 

Η Λήδα ήταν εκεί, την περίμενε. Σίγουρα θα είχε πάρει μια τρομάρα με το σημείωμα και σίγουρα θα της μιλούσε για αυτό. Εκείνη θα έκανε τη φοβισμένη, μάλιστα θα επέμενε να πάει μαζί της στο ραντεβού με τον δολοφόνο, για να τη στηρίξει. Όμως τελικά, κάτι απρόοπτο θα συνέβαινε την τελευταία στιγμή και θα της ήταν αδύνατον να πάει.

Η Λήδα θα περίμενε με τις ώρες, ενώ ο 'δολοφόνος' δεν θα εμφανιζόταν ποτέ. Την ίδια στιγμή που ο Δημήτρης θα αργοπέθαινε, θα κατέληγε ένα κρύο σώμα, κάτι σαν ψόφιο ποντίκι που πιάστηκε στη φάκα.

Καλό το σχέδιο. Και δυστυχώς ή ευτυχώς για εκείνη όλα πήγαν όπως τα είχε προβλέψει.

Η Λήδα, της μίλησε για το σημείωμα κι εκείνη επέμεινε να πάει μαζί της στο ραντεβού, για να συναντήσουν τον δολοφόνο. Κι όπως το περίμενε η αδερφή της αρνήθηκε. Αλλά εκείνη επέμεινε ξανά, στα ψέματα βέβαια...

Η μέρα πέρασε κι αυτή με τους ίδιους γρήγορούς ρυθμούς, περιμένοντας να γίνει τελείως καλά η Ερωφίλη, και να πάρει εξιτήριο την επομένη.

Εκείνη θα ήταν δίπλα της, θα αγκάλιαζε την ανηψιά που είχε πιο πολύ σαν δικό της παιδί, χάρη στην αδιαφορία που έδειχνε τόσο καιρό η Λήδα.

Ναι, την Ερωφίλη την αγαπούσε πραγματικά, για αυτό και ήταν ένας από τους λόγους που σκότωσε τον Αντρέα. Γιατί δεν μπορούσε να χωρέσει το μυαλό της, δεν μπορούσε να αποδεχτεί η καρδιά της, αυτό που έγινε. Ο γιος Αντρέας βίασε την ετεροθαλή αδερφή του...

Αδιανόητο και σοκαριστικό. Κάτι που σχεδόν προκαλούσε αηδία στη Ρεβέκκα...

Μα όλοι θα το πλήρωναν και πρώτη και καλύτερη η ίδια.

Λοιπόν, πόσο καιρό έχω να ανεβάσω; Μια εβδομάδα; Ναι, κάπου τόσο νομίζω, δεν είναι και πολύ. Το βράδυ αν τα καταφέρω θα βάλω κι ένα δεύτερο κεφάλαιο, σαν συνέχεια του 29. Θέλετε; Αν ναι, δεν έχετε παρά να σχολιάσετε και να ψηφίσετε... Τα λέμε στο επόμενο, γλυκά μου.