Just This Once (COMPLETED)

Kabanata 14

#JustThisOnce

Kabanata 14 

I was torn. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko. And as I stared at Maven's bloody form, mas lalo lang akong naguluhan. He's the grandchild of the president, for heaven's sake! Paano kung makulong ako kapag namatay 'to sa kamay ko?! Pero kung hindi ko rin naman siya tutulungan, malaki rin ang chance na mamatay siya sa pagkaubos ng dugo.

Naputol iyong pag-iisip ko nang biglang mapasigaw na naman siya sa sakit. Biglang nataranta na naman ako. God, bahala na! May public attorney naman ako na makukuha kung anuman ang mangyari sa akin.

Huminga ako nang malalim. "Wala akong background sa medicine." Aside sa ex-fiancé ko na niloko ako.

"Obviously," he groaned. Pilit niyang binukas ang mata niya at tinignan ako. "Stitch me up."

"Wala rin tayong anestisya. Walang—"

"If I'm worried about those things, I wouldn't be forcing you to fix my shoulder," sabi niya habang nakapikit. "And seriously? Youtube?"

I glared at him. "Ano gusto mo? Maghanap pa ako ng episode ng Grey's Anatomy na tungkol sa gunshot wound?!" Huminga ako nang malalim. I clasped my hands together and mumbled, "Lord, kayo na po ang bahala."

Pinatong ko sa may dashboard iyong cellphone niya at saka pinanood iyong video habang nilalagyan ko ng alcohol iyong gagamitin ko. Nanginginig hindi lang ang kamay ko kung hindi ang buong pagkatao ko habang hawak ko iyong suture na gagamitin ko.

"Tatahiin ko lang 'to. Hindi ko papakielaman 'yang balikat mo," I told him as I did the first stitch. I pursed my lips tightly to stop myself from vomiting. God, kapag sa Grey's Anatomy ay parang wala lang. Iba pala talaga kapag live action na ang nagaganap!

Tinuloy ko ang pagtahi habang iniimagine ko na palaka si Maven. This was the only way na matatapos ako sa ginagawa ko. Habang nagtatahi ako, nagpapasalamat ako sa Biology teacher ko pati na sa TLE teacher ko dahil sa running stitch na ginawa ko kay Maven. In fairness, malinis iyong pagkakatahi ko.

"Done," I said when I finished. He was still biting on the clothe I gave him para hindi siya masyadong mapasigaw sa sakit.

He moved his head para tignan iyong ginawa ko. "Five stitches would've sufficed."

"Nagrunning stitch na ako para sure na hindi bubukas. Pasalamat ka nga 'di ako nagbackstitch," I replied. Ngayon ko lang naramdaman na pawis na pawis na pala ako dahil sa mga naganap. Tinignan ko si Maven at mas maayos na iyong itsura niya kaysa kanina pero alam ko na dapat na talaga siyang magpatingin sa totoong doctor, hindi sa doctor quack quack na kagaya ko. Nasara ko lang iyong sugat pero hindi pa niya alam kung may damage ba sa loob. I knew it's complicated since isang beses ay nabanggit sa akin ni Tristan ang tungkol sa ganito.

When I was done, hindi ko na alam. Should I just leave? But I couldn't leave him na ganito ang lagay niya! Baka bukas ay mabalitaan ko na lang na may bangkay na natagpuan sa SCA parking lot.

"May pwede ba akong tawagan?" I asked him.

"No," he replied. Again. Puro no talaga ang alam niya.

"Dito ka lang buong gabi?" hindi makapaniwala na sabi ko.

"Yeah," he replied. "I'll be fine. Just need time."

Tinignan ko siya. He didn't just need time. He needed blood. And hospital care.

"Go," he said through gritted teeth. He's trying to act strong pero halata naman na nasasaktan na siya. Halata kaya na alagang-alaga. Kung wala lang dugo sa katawan niya, pansin na pansin na ang lambot ng balat nitong si Maven. Kutis baby.