Κορέα (SUGA BTS greek Fanfiction)

Κεφάλαιο 32

Και αυτό γιατί πρώτη φορά επιστρέφουμε και οι δυο μας εδώ, από τότε που φύγαμε. Εμένα τουλάχιστον μου έχει λείψει η γενέτειρά μου, όμως το μέλλον μου βρίσκεται στη πρωτεύουσα.

Αναστενάζοντας, ξαπλώνω πάνω στο ράντσο που με έχει στήσει ο πατέρας μου. Μιας και ο αδερφός μου είναι μεγαλύτερος και σαφώς ψηλότερος, δικαιούται το κρεβάτι.

Ξέρω πως η Κίρα θα κοιμάται όμως της στέλνω μήνυμα έτσι κι αλλιώς.

Εγώ

'Μακάρι να ήσουν εδώ!!! Μου λείπεις ήδη!'

Γράφω και είναι η πικρή αλήθεια.

"Πρώτη μέρα." Αναφωνώ. "Άλλες δώδεκα μένουν."

"Δεκατρείς." Με διορθώνει ο Jisong. "Ακόμα πρωί της πρώτης είναι."

Παίρνω το μαξιλάρι μου και σκεπάζω τη φάτσα μου. Αφήνω ένα γρύλισμα μέσα στον πουπουλένιο όγκο.

Πως θα περάσουν αυτές οι μέρες;

Kira's Pov

Κοντεύει τρεις το μεσημέρι. Όπου να 'ναι θα έρθουν.

Περπατάω πάνω κάτω στην κουζίνα περιμένοντας να ακούσω το κλειδί να μπαίνει στην κλειδαρότρυπα. Η αγωνία μου είναι τόση σύντομα αρχίζω να ιδρώνω.

Έχω να τον δω πάνω πάνω από τέσσερα χρόνια. Όμως δεν μπορώ να πω πως μου έχει λείψει.

Ελέγχω αν τα πάντα γύρω μου είναι στη θέση τους και αν το σπίτι είναι καθαρό. Για χιλιοστή φορά.

Στον αδερφό μου αρέσει η τάξη. Δεν νομίζω να έχει ξανά έρθει στο σπίτι της Άντζι αλλά σίγουρα θα το καταλάβαινε αν κάτι δεν βρισκόταν εκεί που θα 'πρεπε.

Αποφασίζω να κάτσω σε ένα σημείο και να προσπαθήσω να ηρεμήσω. Δεν πιάνει όμως, όσο κι αν προσπαθώ. Συνεχίζω να χτυπάω ανεπαίσθητα τα πόδια μου στο ξύλινο πάτωμα.

Πετάγομαι απότομα όταν η πόρτα ανοίγει και ακούγονται φωνές. Σηκώνομαι όρθια από τον καναπέ και ισιώνω την φούστα μου. Προσπαθώ να την κατεβάσω κι όλας, γιατί είναι σχετικά κοντή.

Διάφορα συναισθήματα με κατακλύζουν όταν αντικρίζω την ψηλή φιγούρα του αδερφού μου και νιώθω έτοιμη να μου κοπούν τα πόδια όταν κοιτάζω μέσα στα παγερά μπλε του μάτια.

Θυμός, άγχος, λύπη, φόβος, απέχθεια, αποστροφή. Αλλά και νοσταλγία.

"Κίρα Λουίζ." Με αποκαλεί με το πλήρες όνομά μου, το οποίο πάντα κι από τους πάντες κρατούσα κρυφό.