SÖZ mü? SÖZ.(tamamlandı)

Bölüm 12 Ve Adam, Ve Kadın Aşık Olmuştu.

"Hiçte bile."

Adam yan gözle baktığı kadının kollarını birleştirmiş somurtarak dışarıyı izlediğini görünce istemsizce gülümsedi. Onun aklını dağıtmış, üzüntüsünü biraz olsun hafifletmişti.

"Karların içinden gelen, mavi gözlü bir prenses başını omzuma koyduğu andan itibaren artık bu kahraman sadece onun için kollarını açıyor."

"Daha önce çok açtı o kolları yani?"

Adam duyduğu ile artık kahkahasını tutamamıştı.

"Ne gülüyorsun Demir?"

"Ben gayet iyi anladım. Hem de çok kıskancız."

Kadın ise dediklerinin farkına varıp oda gülmeye başlamıştı. Sahi az önce ne için ağlıyordu ki?

"Of Demir utandırma beni."

"Ama bak güldün."

"Senin yanında hep gülüyorum."

"Bende zaten hep gülmeni istiyorum."

"Söz mü o zaman?"

Beni hiç ağlatmayacaksın o zaman der gibi sormuştu. Hep yanımda olacaksın değil mi diye sorar gibi konuşmuştu. Ve adam onu anlamıştı.

"Söz."

Aralarında ki bu küçük söz oyunu onları her geçen gün birbirine daha da çok bağlıyordu. Ama bu sefer adam da ondan bir söz istedi.

"Bende senden bir söz istiyorum."

Meraklanan kadın başın çevirip adamın cümlesini bekledi.

"Bir daha asla emniyet kemerini takmadan araba kullanmayacaksın."

Duyduğu ile şaşıran kadın adamın bu takıntısının nereden geldiğini merak etmişti.

"Neden buna bu kadar takıyorsun Demir?"

"Bir gün de ben senin omzuna başımı yaslar anlatırım belki."

Adamın buna o kadar çok ihtiyacı vardı ki. İçinde ki sönmeyen ateşi bu kadınla paylaşmaya o kadar çok muhtaçtı ki...

"Söz mü?"

"Ohh küçük hanım oyunbozanlık yok ilk önce sen söz ver. Söz mü?

"Söz."

"O zaman bende söz."

Tek bir kelime ile geleceğe dair plan kurup mutlu oluyorlardı. İkisi de biliyordu ki verdikleri sözleri her zaman tutacaklardı.

...

Araba evin önünde durduğunda ikisi de birbirlerinden ayrılmak istemiyordu. Adam bu gece neler olduğunu deli gibi merak ederken, kadında adama anlatmak istiyordu. Ama onu eve davet etmekten de çekiniyordu. Belki çok erken diye düşünüyordu. Yanlış anlaşılmak istemiyordu. İlk konuşan Demir oldu.

"Seni üzmemek için sormuyorum ama bu gece neler olduğunu anlatmak istersen dinlerim Defne."

"İstiyorum. Ama korkuyorum da."

"Neden korkuyorsun?"

"Ben o gazete de gördüğün mutlu aile tablosunda değilim. Ve bunu herkes öyle bilirken kendimden ve Elif' den başka kimseyle konuşmadım."

"Ben ne aptal bir adamım ki gördüğüme inanıp seni üzdüm ama emin ol seni yargılamadan dinlerim."

"Biliyorum."

İkisi de ne diyeceğini bilemedikleri için bir dakika kadar sessiz kaldılar.

"İstersen başka bir yere gidelim. Küçük bir kafe belki ne dersin?"