"Her hikayenin bir başlangıcı ve bir sonsuzluğu olur."
* * *
Beyaz masumiyyetin rengiydi değil mi? Yağan kar mutluluk vericiydi.
Doğan güneş umut vaat ederdi bir zamanlar. Artık gelecek karanlık bir geceyi aydınlatmaya çalışan mum ışığı kadar silik...
(Bubölümseniniçingelsinyazarolmadusleri . Geçengündoğumgününiçinyeterinceuzunybyazamamıştım. :/ Üzgünüm. Birazrahatsızlanmıştım.) Hikayenin önceki halinden kalan bir not... Silmek istemedim. :)
Bölüm şarkısı:Natalie Taylor- Who will fall
Kış Masalı
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bir zamanlar masmaviydi gök yüzü. Baktıkça bakardın. Özgürlüğü vaat ederdi sana. Kaybolurdun asaletinde. Pamuğu andıran beyaz bulutlar parça parça yayılırdı mavi tuvalin üzerinde karışmadan mavi renge. O mavi ki eşi benzeri yoktu.
Soldurdular. Mavinin en güzel tonunu soldurdular ve yok ettiler. Artık canlı görünümüne sahip değildi gök yüzü. Eskisi gibi umut dolu bakmıyordu insanlara.
Bakmayacakta... Gök yüzü artık yaşlı bir ihtiyarın dünyadan bıkmış, yorgun, feri gitmiş, solgun, parçalı bulutlu gri gözlerini andırıyordu. Dünya bile yorgundu artık. Çünkü diğer tüm gezegenlerin aksine dünya tüm evrendeki en aç gözlü yaratıkları barındırıyordu.
İnsanlar...
Asla gözleri doymazdı. Ders almaz, uslanmaz varlıklardı insanlar. Sürekli savaşıyorlardı. Bir önceki savaşta yiten canlar akıllarını başlarına getirmiyordu. Birinci dünya savaşının vahşeti yetmemişti gözlerini açmaya. İkinci dünya savaşı da öyle. Ama üçüncü dünya savaşı sondu. İnsanların bir birlerini öldürmeye çalıştığı son savaştı bu. Dünya halkının nüfusunun yarıdan aşağı inmesine sebep olan bu savaştan sonra ancak akıllanmıştı insanoğlu.
