EX-pect

YOU ARE READING

Romance

B×B(Own Characters) Romance,Drama and other age limited feelings ဒီေလာကထဲကမတည္ျမဲျခင္းတရားေတြထဲ မင္းကိုေတာ့ျဖင့္ ထဝရအရံႈးေပးထားခ်င္မိတယ္

#romance

အပိုင်း ၅

Start from the beginning

by HsuChiKo365

ခေါင်းမှောက်အိပ်နေတဲ့ ကောင်လေးကိုကြည့်ရင်း အတွေးထဲ ပွစိပွစိလုပ်နေတဲ့ကောင်လေးရယ်...
မျက်နှာကို လက်မောင်းတွေကြားဝှက်ရင်း ပြုံးနေသော ကောင်လေးရယ်...
ဆဋ္ဌမတန်း(က)တန်းလေးထဲ အသီးသီးရှိနေကြလေရဲ့...

THANK YOU ALL

ZAWGYI

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

အပိုင္း(၅)

CHAN'S POV:

ဖူးးးးး
လိေမၼာ္ေရာင္ေရမႈန္မ်ား ေလထုထဲ ျပန္႕က်ဲထြက္လာသည္ ။ ေကာင္းဆက္စံ ပါးစပ္ထဲကထြက္လာတဲ့
ေရမႈန္ေတြသည္ ကြ်န္ေတာ့္ေက်ာင္းဝတ္စံုျဖဴလြလြေပၚမွာ ဟိုတစ္ကြက္ဒီတစ္ကြက္။
ေနာက္ ျဖန္႔လ်က္တင္ထားေသာကြ်န္ေတာ့္စာစီစာကံုးစာအုပ္ေပၚမွာအကြက္လိုက္ႀကီး စိုရႊဲေန၏။
အတိအက်ေျပာရရင္ ည၁နာရီထိုးသည္ထိ ႀကိဳးစားပမ္းစားေရးထားရေသာ ကြ်န္ေတာ့္စာစီစာကံုးေပၚမွာ
သူ႔ပါးစပ္က ထြက္လာတဲ့ လိေမၼာ္ရည္ေတြ။
"ေကာင္းဆက္စံ"
မနက္ေက်ာင္းေခါင္းေလာင္းထိုးျပီး ပထမအခ်ိန္ ဆရာမ,မဝင္ျဖစ္ေသာေႀကာင့္ ထံုးစံအတိုင္း ပြတ္ေလာ္ရိုက္
ေနေသာ ကြ်န္ေတာ့္တို႔အခန္းထဲကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ဟိန္းထြက္လာေသာ ေအာ္ေငါက္သံကို ဘယ္သူမွ
အဖက္လုပ္ကာလွည့္မႀကည့္။ အျပစ္သား ေကာင္းဆက္စံက လြဲ၍ေပါ့...
ကြ်န္ေတာ့္ ေဒါသေတြဆိုတာ အလိပ္လိပ္နဲ႔ကို ျဖစ္လာတာ။ အသားေတြပါ တဆက္ဆက္တုန္ခ်င္လာ၏။
"ငါ...ငါသီးသြားလို႔ပါ ခ်န္...ခ်န္းရ"
အဖ်ားသတ္အသံတြင္ ကြ်န္ေတာ့္နာမည္ပင္အျပည့္အစံုမႀကားရေတာ့။
"ငါ့ စာစီစာကံုးကို ဘယ္လိုလုပ္ေပးမလဲ။ ဒီေန႔ထပ္ရမွာ...ခုစိုရႊဲသြားေတာ့ ငါဘယ္လိုလုပ္ရေတာ့မလဲ"
ကြ်န္ေတာ္ငိုခ်င္လာတယ္။ ျမန္မာစာဆရာမကိုလည္း အရမ္းေႀကာက္တယ္။ ခုလို သူ႔စာအုပ္ႀကီး ဒီလိုညစ္ပစ္
သြားတာ သိႀကည့္ ကြ်န္ေတာ္အရိုက္ခံရမွာ။ ေရးလာတဲ့စာစီစာကံုးအတြက္ ကြ်န္ေတာ့္တစ္ညလံုးတျခားဘာသာ
စာေတြ မလုပ္ဘဲ ဒီစာစီစာကံုးကိုပဲ ညတစ္နာရီထိုးထိဦးေႏွာက္ထဲက ဖ်စ္ညွစ္ထုတ္ျပီးေရးထားရတာ...
"သူေတာင္းစား ေကာင္းဆက္စံ။ မင္းဘယ္လိုလုပ္ေပးမွာလဲေျပာ။ ငါ အရိုက္ခံရေတာ့မယ္..."
အသားလည္းနာအံုးမယ္။ လူေရွ႕သူေရွ႕လည္း ရိုက္ခံရတာ ဘယ္ေလာက္ရွက္စရာေကာင္းလိုက္သလဲ။
အတန္းထဲကေကာင္ေတြက ကြ်န္ေတာ္အရိုက္ခံရတာကို ႀကည့္ျပီး ေပ်ာ္ေနႀကအံုးမွာ ကိုယ့္အျပစ္မဟုတ္ေပမဲ့
ဆရာမက ကိုယ့္စာအုပ္ကိုယ္ဂရုစိုက္ရမွာေပါ့ ဆိုတဲ့စကားနဲ႔ အျပစ္ကေလ်ာ့ေပါ့ဖို႔လမ္းမျမင္...ကြ်န္ေတာ္ငိုမိ၏။
"ငါ ရိုက္ခံရေတာ့မယ္။ မင္းေသာက္က်င့္ယုတ္ျပီး သက္သက္လုပ္တာ ငါသိတယ္ ဟီးးးးအီးးးး။ ငါေရးထားတာ
ပိုေကာင္းေနလို႔ မင္း သက္သက္ယုတ္မာတာ..."
"မ...မဟုတ္ပါဘူး ခ်န္းရာ"
အထစ္ထစ္အေငါ့ေငါ့နဲ႔ ရွင္းျပေနေသာ ေကာင္းဆက္စံကိုႀကည့္ရင္း ေဒါသေတြက ပိုပိုၾကီးထြားလာေလ။
ေကာင္းဆက္စံကို ထုရိုက္ပစ္မိေတာ့္၏။ ေကာင္းဆက္စံကလည္း သူ႔အျပစ္နဲ႔သူေပမို႔ ကြ်န္ေတာ္ကိုဘာမွ
ျပန္မလုပ္။
သူလည္းငိုရင္း ကြ်န္ေတာ့္ရိုက္ခ်က္ေတြမွ ရသေလာက္ကာကြယ္ေန၏။ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔မို႔ေဝေဝဝါးဝါးေပမဲ့
ျမင္ရာမဲရိုက္ပစ္ေနစဥ္...
"ေတာ္ေတာ့"
ဟင္! ကြ်န္ေတာ္ေရာ ေကာင္းဆက္စံပါ တိခနဲရပ္သြားရသည္။ ဟုတ္မွဟုတ္ရဲ႕လားဆိုျပီးေနာက္လွည့္ႀကည့္ေတာ့
တကယ္ႀကီးပဲ ေလာရွည္ေကာင္ ေအာ္လိုက္တာ။ ကြ်န္ေတာ့္ကို စိုက္ႀကည့္ျပီး ဘာမျပာညာမေျပာနဲ႔...
ျဗစ္ ျဗစ္ နဲ႕ ျမည္ေအာင္ ကြ်န္ေတာ့္...ကြ်န္ေတာ့္စာစီစာကံုးစာရြက္ေတြကို ျဖဲပစ္လိုက္တာ။ ဒီေကာင္ ဘာ...
ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲေတြးမရ။ ရုတ္တရက္ႀကီး ဒီေကာင္ဘာထျဖစ္တာလဲ။
ေရစိုေနေသာ စာရြက္၂ရြက္ေလာက္ကိုပါ ဆက္တိုက္ထပ္ျဖဲေနေတာ့ ကြ်န္ေတာ္မေနႏုိင္ေတာ့။
"ဘာလို႔ ငါ့စာရြက္ေတြကို ျဖဲေနရတာလဲ"
အသားကုန္ေအာ္ဟစ္လိုက္ေသာ ကြ်န္ေတာ့္ကို နည္းနည္းေလးမွ မျဖံဳသင့္အျပင္ ဘာမွမေျပာဘဲ ခံုေပၚ
တင္ထားေသာ ကြ်န္ေတာ့္ေရေမႊးေဘာပင္ကို ေကာက္ကိုင္ကာ...
"ခရီးတစ္ခု" ဆိုသည့္ စာစီစာကံုးေခါင္းစဥ္ကို စာရြက္အသစ္မွာ စတပ္ေတာ့၏။
ဟင္! ဆိုသည့္ အသံထြက္လာသည္အထိ ကြ်န္ေတာ္အံ့ၾသရေတာ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ပထမဆံုးျမင္ဖူးျခင္းျဖစ္ေသာ
ဒီေကာင့္လက္ေရး။ လွလိုက္တာ။ ကြ်န္ေတာ့္လက္ေရးနဲ႔ ထပ္တူတူေအာင္သူဘယ္လို ေရးႏိိုင္တာလဲ။
အတန္းရဲ႕ဘိတ္ခ်ီး။ ဘာသာစံုက်ထားသူက ဘယ္က...ဘယ္လို။
ဒီေကာင့္လက္ေတြဆိုတာ ေမာ္တာတပ္ထားသလိုပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ဖ်စ္ညွစ္စဥ္းစားထားရတဲ့ စာစီစာကံုးကို
သူေရးေနသည္မွာ ေဘာပင္ထဲက စာလံုးေတြ သူ႔အလိုလိုထြက္က်လာသည့္အတိုင္း ေျပေျပျပစ္ျပစ္နဲ႔...
ေတြကာ စဥ္းစားေနတာမ်ိဳးပင္မရွိ။ စာစီစာကံုးကို အလြတ္က်က္ထားတဲ့ စာတစ္ပုဒ္ကို ခ်ေရးေနသလိုကို
အားပါးတရေရးေနတာ။ ကြ်န္ေတာ္ေရာေကာင္းဆက္စံပါ ေႀကာင္အေနျပီးမွ ကြ်န္ေတာ္အရင္္အသိ
ျပန္ဝင္လာသည္။
"ေပး...ငါ့စာအုပ္ကို မေရးနဲ႔"
ျပန္ဆြဲထားရင္း ကြ်န္ေတာ့္ကို ရႈတူတူနဲ႔ ျပန္ႀကည့္သည္။ နဂိုတည္းက သူ႔ကိုရွိန္ေနရေသာ ကြ်န္ေတာ္သည္
ရန္ျဖစ္ဖို႔ စာအုပ္ျပန္လုဖို႔ ဘာကိုအရင္လုပ္ရမလဲ မသိေတာ့။
"မငိုနဲ႔ေတာ့...ေယာက္်ားဆိုတာ မငိုရဘူး။"
ေျပာျပီးျပီးခ်င္း စာအုပ္ကိုျပန္ယူကာ ဆက္ေရးသည္။ ေျပာလို႔လည္းမရဘူး။ ဘာကို ဝမ္းနည္းလို႔ဝမ္းနည္းသြား
မွန္းမသိ။ ဒီေလာရွည္ေကာင္လက္ထဲကစာအုပ္ကိုလည္း ျပန္မလုခ်င္ေတာ့...ခံုေပၚေခါင္းေမွာက္၍ တအိအိနဲ႔သာ
ငိုေနမိေတာ့တယ္။ မသိေတာ့ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္လည္းျပန္မွ မေရးႏိုင္ေတာ့တာ။ ဒီေကာင္ေရးေပးတာပဲ
တင္လိုက္ေတာ့မယ္။ ဘိတ္ခ်ီးေကာင္က ေရးေပးတဲ့စာစီစာကံုးကိုထပ္ရလိမ့္မယ္လို႔စိတ္ကူးထဲေတာင္ထည့္မေတြး
ခဲ့တာ။မသိေတာ့ဘူး ေနာက္တစ္ခ်ိန္ဆို ျမန္မာစာဆရာမဝင္လာမွာ။ ေခၚရိုက္ရင္လည္း ရိုက္ခံလိုက္ေတာ့မယ္။
ပထမအခ်ိန္ျပီး ဘဲလ္သံျပန္႔လြင့္လာခ်ိန္...အခ်ိန္ကိုက္ထားသလို "ျပီးျပီ" ...ဟူေသာ ပိုင္သုတအသံတိုးတိုးကိုပါ
ႀကားလိုက္ရသည္။
ေခါင္းေထာင္ႀကည့္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို စာအုပ္ကမ္းေပးသည္။ မယံုမရဲနဲ႔ စာအုပ္ကိုဖြင့္ႀကည့္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္
ေရးထားတယ္လို႔ ထင္ရသည္အထိ တူေနေသာ ေလးမ်က္ႏွာေက်ာ္ေက်ာ္ရွိေနေသာ စာစီစာကံုး လက္ေရးေတြ။
ကြ်န္ေတာ္ တစ္ညေနလံုး ေရးထားရတဲ့စာကို သူက၄၅မိနစ္တည္းနဲ႔ ေရးလိုက္တာ။ ကြ်န္ေတာ္ပါမက
ေကာင္းဆက္စံလည္း ကြ်န္ေတာ့္မ်က္ႏွာရိပ္မ်က္ႏွာကဲကို တစ္ခ်က္ႀကည့္ျပီး ကြ်န္ေတာ့္လက္ထဲမွ စာအုပ္ကို
ယူႀကည့္သည္။
"မငိုနဲ႔ေတာ့ ခ်န္းျငိမ္းေအာင္။ ေယာက္်ားဆိုတာ ဒီေလာက္ကိစၥေလးနဲ႔ မငိုရဘူး"
ဒီေလာရွည္ေကာင္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဘာေတြလာလုပ္ေနတာလဲ။ မ်က္ရည္ေတြကိုပါမက က်ခ်င္ခ်င္ ျဖစ္ေနေသာ
ႏွာေခါင္းထိပ္မွ ႏွာရည္ႀကည္ေတြကိုပါ ဖိသုတ္ေပးေနေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ေခါင္းခါ ပစ္လိုက္ေတာ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔
သူ ရြယ္တူခ်င္းကို ဘာလို႔ ကြ်န္ေတာ့္ထက္အသက္ႀကီးသလို ပံုစံလာဖမ္းေနရတာလဲ။
"ဖယ္ကြာ"
ကံေကာင္းသည္ဟုေျပာရမည္။ သူ ေစာဒကတက္ခ်င္ဟန္ျဖင့္ တစ္ခုခုေျပာဖို႔ျပင္ေနေပမဲ့ ဆရာမဝင္လာေတာ့
သူဘာမွမတတ္ႏိိုင္ဘဲ ေစာနက ပြစိပြစိ့ျဖစ္ေနေသာ ဒီေကာင့္ ႏႈတ္ခမ္းထူထူမွေန၍
"မဂၤလာပါဆရာမ" ဟူေသာႏႈတ္ဆက္သံသာထြက္ရေတာ့၏။
ဒါေတာင္စာသင္ေနတုန္း ကြ်န္ေတာ့္ကို တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ လာႀကည့္ေနတာကို မ်က္လံုးေထာင့္မွေတြ႔ေနရေတာ့
ကြ်န္ေတာ္မေနတတ္ေတာ့။ ဒီေကာင္ရုတ္တရက္ႀကီး ဘာထျဖစ္တာလဲ။
သူဘာေတြေရးေပးလိုက္သည္ မသိ။ ဆရာမက ကြ်န္ေတာ့္ေခၚေတာ့၏။ ကြ်န္ေတာ့္နာမည္ႀကားေတာ့
ေလာရွည္ေကာင္ ေခါင္းနည္းနည္းမတ္လာသည္ကြ်န္ေတာ္ေႀကာက္ေႀကာက္ရြံ႕ရြံ႕နဲ႔ ဆရာမဆီသြားရသည္။
"သား ေရးတာ ဒီတစ္ခါတကယ္ေကာင္းတယ္။ ေနာက္ မူးယစ္ေဆးဝါးကင္းစင္ေရးအထိမ္းအမွတ္ေန႔
စာစီစာကံုးျပိဳင္ပြဲရွိရင္ သားကိုေခၚမယ္။ သားေသခ်ာေရးေနာ္သိလား။ ႀကိဳးစားဒီပံုအတို္င္းသာ ႀကိဳးစားရင္
ဆယ္တန္းျမန္မာစာ ဂုဏ္ထူးမွန္းလို႔ရတယ္။ အမ်ားႀကီးတိုးတက္လာတယ္။ စာစီစာကံုး စာအုပ္ေတြထဲက
ကူးခ်ထားတာ မဟုတ္မွန္း ႀကည့္တာနဲ႔သိတယ္"
"ဟုတ္ဟုတ္"
ျမန္မာစာ ဆရာမကိုယ္တိုင္ ေခၚျပီး ခ်ီးက်ဴးစကားေျပာရသည္အထိ ျဖစ္ေစသည့္ စာစီစာကံုးက ဘယ္ေလာက္မ်ားေကာင္းေနလို႕လဲ ။ သူေရးထားတာေတြကို ကြ်န္ေတာ္ဖတ္ႀကည့္သင့္ေနျပီ။ ကြ်န္ေတာ့္ထိုင္ခံုျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ေကာင္းဆက္စံက အငမ္းမရနဲ႔ကို ေမးေတာ့၏။
"ဆရာမ ဘာေတြေျပာေနတာလဲ။ မင္း...မင္းေရးတာ မဟုတ္မွန္းသိသြားတာလား"
"ေရးထားတာ ေကာင္းလို႔ ေနာက္တစ္ခါ စာစီစာကံုးျပိဳင္ပြဲက်ရင္ ဝင္ပါတဲ့"
ကြ်န္ေတာ္တို႔ေျပာေနတာေတြကို နားေထာင္မေနပါဘူး။ သူ႔စာအုပ္ကိုေတာင္သြားမထပ္ဘဲ ေမွာက္အိပ္ေနေသာ
ေလာရွည္ေကာင္ကို
"ပိုင္သုတ...မင္းစာအုပ္သြားမထပ္ဘူးလား" ဟုေမးေတာ့...
"ငါမွ မေရးလာတာ" တဲ့။
ဘယ္ေလာက္မာေရေႀကာေရႏိုင္သလဲဆုိတာ...ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္အျမဲ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ရသည့္ စာစီစာကံုး ျပိဳင္ပြဲကို
အမွန္တကယ္ ဝင္ျပိဳင္နိုင္ေအာင္လုပ္ေပးခဲ့တဲ့ ဒီေကာင္ကိုေက်းဇူးတင္စကားေတာ့ ေျပာျဖစ္လိုက္သည္။
"ေက်းဇူးပဲ ပိိုင္သုတ...မင္းေႀကာင့္ ငါစာစီစာကံုးျပိဳင္ပြဲဝင္ျပိဳင္ဖူးေတာ့မွာ"
"ရပါတယ္။ ေနာင္ဆိုငါအိပ္ေနတုန္း ပူညံပူညံ မလုပ္နဲ႔"
ဒါဘာေျပာသြားတာလဲ ။ အဲ့လိုအေျပာအဆိုမတတ္တာေတြေႀကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ႀကည့္မရတာ။
ဒါေပမဲ့ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ အရင္ကလို ကြ်န္ေတာ္ သူ႔ကို အထင္မေသးရဲေတာ့။ ဒီေကာင္ဘာေကာင္လဲ။
နည္းနည္းေတာ့စိတ္ဝင္စားဖို႔ေကာင္းတယ္...

ေခါင္းေမွာက္အိပ္ေနတဲ့ ေကာင္ေလးကိုႀကည့္ရင္း အေတြးထဲ ပြစိပြစိလုပ္ေနတဲ့ေကာင္ေလးရယ္...
မ်က္ႏွာကို လက္ေမာင္းေတြႀကားဝွက္ရင္း ျပံဳးေနေသာ ေကာင္ေလးရယ္...
ဆ႒မတန္း(က)တန္းေလးထဲ အသီးသီးရွိေနႀကေလရဲ႕...