I will be the sunshine in your life (#READINT2017)

Κεφάλαιο 16

Οι μέρες των γιορτών, όπως είναι τα Χριστούγεννα, είθισται να γιορτάζονται σε οικογενειακό περιβάλλον. Η οικογένεια μας μπορεί να είναι πιο μικρή από ότι άλλες, αφού δεν υπάρχει η συνηθισμένη παρουσία γονιών, παππούδων και γιαγιάδων, όμως οι φίλοι είναι το καλύτερο φάρμακο αυτές τις μέρες. Το να χάσω την μαμά μου στην γέννηση του αδερφού μου, όταν δηλαδή ήμουν δώδεκα ετών και τον μπαμπά μου αρκετά πιο μετά, ήταν πολύ βάναυσο αλλά το δέχτηκα και στάθηκα βράχος δίπλα στον αδερφό μου, την μόνη οικογένεια που μου απέμεινε, μέχρι να κάνω την δική μου, στην οποία όμως ο Χρήστος είναι αναπόσπαστο μέλος της.

Έτσι και φέτος όπως κάθε χρόνο οι εορταστικές μέρες ξοδεύτηκαν παρέα με την οικογένεια και τους φίλους μου, όπου μέσα σε αυτά τα άτομα ανήκει και ο Άρης, που αν και χωρίσαμε δεν παύει να είναι οικογένεια αφού είναι ο πατέρας της κόρης μου.

Μπορεί να μην στερήθηκα την αγάπη και την παρέα της οικογένειας και των φίλων μου αυτές τις μέρες των Χριστουγέννων όμως ένιωσα να μου λείπει τρομερά ένας άλλος άνθρωπος που μπήκε για τα καλά στη ζωή μου την τελευταία βδομάδα γεμίζοντας με, με συναισθήματα όπως αυτά της αγάπης, του έρωτα, της ευτυχίας και φυσικά μιλάω για τον Βασίλη.

Σήμερα ξημερώνει η εικοστή ογδόη Δεκεμβρίου και εγώ είμαι τόσο ανυπόμονη όπως ακριβώς ένα παιδί περιμένει τη στιγμή να ανοίξει τα δώρα του, πράγμα που φυσικά δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα αφού σήμερα επιτέλους μετά από τρεις μέρες θα δω ξανά τον Βασίλη. Θα αισθανθώ και πάλι τα φιλιά του, τα χείλη του και την ζεστασιά του, που τόσο μου έλειψε αυτές τις μέρες.

Έχω να τον δω από την νύχτα των Χριστουγέννων, όπου αργά το βράδυ βρεθήκαμε στα κλεφτά σαν έφηβοι που ζουν τον έρωτα τους, και ανταλλάξαμε μερικά φιλιά για να πάρουμε τη δόση που μας χρειαζόταν, για να αντέξουμε μακριά ο ένας από τον άλλο, όσα φιλιά όμως και να δώσαμε δεν ήταν ικανά να κατευνάσουν τη δίψα μας.

Το να μιλάμε από το τηλέφωνο δεν μπορώ να πω πως ηρέμησε την ανάγκη μας να δούμε ο ένας τον άλλο αλλά ολοένα και την μεγάλωνε. Δεν νομίζω πως είναι κακό να νιώθεις αυτή τη γλυκιά προσμονή μέχρι να δεις ξανά το πρόσωπο του έρωτα σου αλλά από την άλλη δεν είναι και τόσο καλό. Είδα ξανά τον εαυτό μου νευρικό, να ανησυχεί, να λησμονεί αλλά και να ζηλεύει. Να ζηλεύει τους ανθρώπους που περνούν χρόνο με τον άνθρωπο σου. Το τελευταίο ειδικά είναι το χειρότερο συναίσθημα γιατί σε τρελαίνει και δυστυχώς το νιώσαμε αυτές τις μέρες και οι δύο.