I will be the sunshine in your life (#READINT2017)

Κεφάλαιο 14

Το μαύρο αυτοκίνητο κινείται με χαμηλή ταχύτητα πάνω στους βρεγμένους δρόμους μετά τη πρωινή βροχή, με επιβάτες σ' αυτό εμένα και τον Βασίλη.

Από τη στιγμή που συναντηθήκαμε δε μπορώ να πω πως ανταλλάξαμε και του κόσμου τις κουβέντες, ευτυχώς όμως, που αυτή η σιωπή που υπάρχει ανάμεσα μας δεν είναι καθόλου αμήχανη, αντιθέτως νιώθω λες και βρίσκομαι με κάποιον φίλο μου. Φυσικά με τους φίλους μας δεν νιώθουμε αυτή την έλξη που νιώθω εγώ τώρα καθώς επίσης και τη ζεστασιά να απλώνεται σχεδόν σε ολο μου το κορμί αλλά κάνω προσπάθειες να μην σκέφτομαι και να δείχνω αυτά που νιώθω. Τουλάχιστον όχι ακόμα.

Ο Βασίλης, που βρίσκεται πίσω από το τιμόνι, φαίνεται πολύ ήρεμος, ενώ σιγοτραγουδάει το τραγούδι που αυτή τη στιγμή ακούγεται στο ραδιόφωνο. Η ένταση του ραδιοφώνου είναι αρκετά χαμηλή, απλά υπάρχει για να σπάει αυτή η υπόκωφη ησυχία και έτσι μπορώ να ακούσω πολύ καθαρά την μπάσα φωνή του. Είναι σχεδον η ίδια φωνή με τότε, μόνο που είναι πιο ώριμη αλλά και καλά δουλεμένη, πράγμα απόλυτα φυσιολογικό να συμβαίνει, αφού έχουν περάσει αρκετά χρόνια από την πρώτη φορά που τον άκουσα να τραγουδάει.

Παρατηρώ τις εκφράσεις που δημιουργούνται στο πρόσωπο του, πως μετακινούνται τα χείλη του ανάλογα με την κάθε λέξη που βγαίνει από το στόμα του αλλά και το πως σμίγει τα φρύδια του όταν εκφράζει το πάθος του στο τραγούδι. Τα δάχτυλα του χτυπάνε ρυθμικά πάνω στο τιμόνι, ακολουθώντας το ρυθμό της μουσικής και εγώ κάθομαι μαγεμένη δίπλα του ρουφώντας καθετί που κάνει, αρνούμενη να κλείσω για περισσότερο από πέντε δευτερόλεπτα τα μάτια μου, με το φόβο πως αν το κάνω τότε όταν τα ανοίξω ξανά δεν θα αντικρύσω αυτήν την εικόνα μπροστά μου.

"Λοιπόν; Δεν είσαι περίεργη να μαθεις που πάμε;"

Για μια στιγμή τρομάζω όταν ακούω τη φωνή του να με ρωτάει αφού δεν πήρα χαμπάρι πότε σταμάτησε να τραγουδάει.

Γυρίζει στιγμιαία προς το μέρος μου και μου χαρίζει αυτό το γνωστό πλέον αυτάρεσκο χαμόγελο του, πράγμα που προδίδει το γεγονός πως ενώ εγώ τόση ώρα τον παρατηρούσα, αυτός το ήξερε. Σε δευτερόλεπτα βρίσκω την αυτοκυριαρχία μου και συνεχίζω να τον βλέπω, με ένα όμως λιγότερο ονειροπόλο βλέμμα αν και καταβάλλω μεγάλη προσπάθεια γι' αυτό.

"Είμαι πολύ περίεργη να μάθω που πάμε αλλά από τη στιγμή που ήδη σε ρώτησα και δεν μου έδωσες απάντηση, δεν επιμένω. Κάποτε θα μάθω."