;love;

178 13 0
                                    

"Omar macam mana?" soal aku bila nampak Omar duduk termenung di bangku taman bunga universiti. Tanpa dijemput, aku duduk di sebelahnya.

Omar angkat kepala pandang aku. "Macam mana apa?"

"Suha? Kau? Macam mana? Kau kan dah jumpa parents dia." Aku cuba ingatkan dia. Dalam fikiranku, dah kenapa mamat ni. Hilang ingatan ke apa.

"Ouh! Itu..." Omar tepuk dahinya. Aiks! Mamat ni dah kenapa.

"Aku dah jumpa dah parent dia..."

Aku potong dia. "Itu aku tau, kau dah jumpa. Lepas tu?"

Omar jeling aku.

Aku simpan senyum. Peduli apa aku kalau dia jeling. Bukannya aku takut pun.

"Suha..."

"Kenapa dengan Suha?"

"Suha terima aku..."

Aku mula mengeluh. "Itu pun aku dah tau, Omar."

"Pujuk parent dia dah, parent dia okay dengan aku..."

Aku tepuk tangan. "Macam mana parent dia terima kau? Bukan diorang nak sama taraf ke?" Tanya aku pelik. Yalah, yang aku tau Omar ni dari keluarga biasa-biasa aje.

"Kau!" Omar naik suara, tunding jari telunjuknya tepat ke muka aku. "Boleh senyap tak bila aku tengah bercakap. Boleh?" Omar ketap gigi.

Namum sedikit pun aku tak gentar. "Okay. Aku zip mulut. Cepat cerita."

"Sebab aku sama taraf laa diorang terima. Sebab aku boleh selamatkan company diorang la, baru aku kena terima."

"Ouhh..."

"Dan apa..."

###

"Dan apa yang aku tak boleh accept, bila parent aku cuma pandang duit je wehh. Apa diorang tu tak cukup lagi ke harta kat rumah tu. Aku malu wehh depan Omar. Aku malu." Suha lepas keluhan berat. Aku tepuk bahu Suha perlahan.

"Aku..."

"Tapi apa yang aku paling kecewa..." Suha pandang tepat muka aku. Hidungnya dah mula merah. Aku tahu Suha tahan tangisannya yang bila-bila saja akan mengalir.

"... aku kecewa bila parent aku, buat aku macam barang dagangan. How could they said, lepas aku dan Omar kahwin, dia tak nak terlibat apa-apa yang ada kaitan dengan aku lagi. Yang penting Omar bagi duit, tolong company papa tuu..." Suha gigit bawah bibirnya. Perlahan-lahan dia mengukir senyuman.

"Aku ni bukan anak diorang Illa."

"Maksud kau?"

"Aku anak buangan rupanya. Patutlah diorang tak peduli pasal aku, patutlah apa-apa yang jadi kat aku, diorang tak kesah. Diorang suruh bibik yang rawat. Patutlah bila aku nak cium, nak peluk diorang, diorang tolak aku... halau aku macam anjing kurap. Patutlah..."

Aku terus tarik tubuh Suha dalam dakapan aku. Aku usap perlahan belakang tubuhnya. Aku biarkan dia menangis sepuasnya di bahu aku. Ya Tuhan, beratnya dugaan kawanku ini.

"Sabar Suha. Kau kuat, aku ada dengan kau."

"Saya pun. Bila-bila masa awak perlukan bahu, saya ada untuk awak, Suha."

Dan aku kenal pemilik suara itu.

Kami sama-sama kalih pada dia.

Omar, yang setia dengan senyumannya, berdiri memandang Suha di sebelah aku. Bawa harapan untuk Suha. Insha Allah. 

[Completed] Cerpen || ImunisasiWhere stories live. Discover now