BU SAVAŞI BERABER KAZANALIM

Gözlerini kapat ve hayal et

 " Yeni bir kitaba başlarız 

geleceğe inanırız

 bakarsın kış bitmiş 

iyi olmak ile bakışırız 

geçmişe alışırız 

bakarsın yaramızda çiçekler yetişmiş ..."

Yalnız hissediyorsun. Kimse senin yanında değilmiş gibi. Her gün yeni, ve daha zorlu bir savaş gibi. En yakın arkadaşın, annen, kardeşin... Hepsi ayrı bir mücadele senin için. Fakat bugün başka... Bugün, her şeyin değişeceği o büyük gün. Okuldan eve geldin ve evde yalnız başınasın. Sessizlik, her şeyden gürültülü. Odana doğru yürüyorsun, ve yatağına uzanıyorsun. Gününün ne kadar berbat geçtiğini düşünüyorsun. Okuldakilerin sana taktığı lakapları, derslerde nasıl başarısız olduğunu, yüzüne gülen herkesin aslında arkandan konuştuğunu... Ve neden hala buradayım diye düşünüyorsun. Bu gezegeni terk etsen, insanlar farkına varır mı? nasıl tepki verirler, merak ediyorsun. Miden bulanıyor. Üzgünsün, fakat aynı zamanda da  çok sinirlisin. İnsanların seni hatırlamasını istiyorsun. Ve sana yaptıkları kötü şeylerden dolayı pişman olmalarını. Yapılması gerekeni biliyorsun. Eğer bunu şimdi yapmazsan, daha sonra da yapamayacaksın. İlaçlara yöneliyorsun, bunu yapmanın başka yolu yok çünkü, biliyorsun. Korkuyorsun. Çok korkuyorsun. Bir kalem ve bir kağıt alıyorsun. Fazla vaktin yok. Ailenden yaptığın şey için özür diliyorsun. Arkadaşlarına, sana bir şans vermeyen tüm insanlara yazıyorsun. İsimlerin bir önemi yok. Onların  okuyacağı umuduyla yazıyorsun çünkü onların kim olduklarını biliyorsun. Onlarda kim olduklarını biliyor. Yazıyorsun çünkü, senin hissettiğin acıyı hissetmelerini istiyorsun. Mektubunu bitirip katlıyorsun. Gözyaşların mektubun üzerine düşüyor, ve daha şiddetli ağlamaya başlıyorsun. Bu gerçek, bu oluyor... İlaçları alıyorsun, bir tatları yok. Ne hissettiğini bilmiyorsun. Öleceksin. Ağlaman gittikçe şiddetleniyor. Aileni düşünüyorsun. Bir nebze de olsa pişmanlık hissediyorsun. Bunun doğru seçim olup olmadığını sorguluyorsun. Fakat ölüyorsun... Şimdiye kadar çalıştığın her şey bitiyor. Çığlık atıyorsun. Anneni yanında istiyorsun. Ona ihtiyacın var. Çığlık atmaya devam ediyorsun fakat kimse seni duymuyor. Duymayacak. Başarısız oldun. Yere düşüyorsun. Artık sesin çıkmıyor. Her şey bitti. Olmak istediğin yerdesin. Fakat hayır. Hiçbir şey henüz bitmedi. Annen eve geliyor. Ve kızını yerde ölü yatarken buluyor. Onu öldürdün. Çığlık atıyor, 112 yi arıyor. Nefes alamıyor, çığlık atıyor, gözyaşları cesedinin üzerine düşüyor. Fakat tüm bunlar seni getiremez. Çünkü sen bir ölüsün artık. Annen asla bu görüntüyü aklından çıkartamayacak. Geri kalan hayatı boyunca, hep bu anı yaşayacak. Daha sonra okulun ve okul arkadaşların durumu öğreniyor. Okul günlerce büyük sessizlik içinde oluyor. Çünkü onlar bir arkadaş, sınıf arkadaşı, öğrenci kaybettiler. Sonsuza kadar bu okulda bilineceksin. Herkesin kalbinde olacaksın. Yüzüne bakmayan ve seninle dalga geçen sınıf arkadaşlarının bile... Arkadaşların da değişecek. Geceleri ağlayarak uyanacaklar ve onun  hayatını kurtarabilirdim diye düşünecekler. Ailende de hiç bir şey eskisi gibi değil. Baban geceleri saatlerce boşluğa bakarak oturuyor, Annen işini kaybetmiş, fakat umrunda değil. Çünkü en değerli varlıklarından biri artık yok. Saatlerce hayatını sona erdirmen hakkında düşünüyor. Ve tek yapabildiği, birlikte sahip olduğunuz iyi anılara tutunmak. Seni o yetiştirdi. Fakat şu an kendini seni daha güçlü yetiştiremediği için suçluyor. Kardeşlerin okula gitmiyor. Ve  her gün binlerce taziye mesajı alıyorlar. Facebook duvarın senden özür dileyen insanlarla dolu. Fakat sen onu görebilmek için orada değilsin. Seni önemseyen onca insanı görebilmek için orada değilsin. Öldüğünde insanların seni anlaması, dinlemeye başlaması komik. Eğer tüm o insanlar sana bir şans verseydi belki her şey çok daha farklı olacaktı.  Fakat üstesinden gelemedin. Hayatın boyunca bir çok insan tarafından sevildin. Fakat üzücü olan, onların bunu sen gittikten sonra göstermesi. Seni geri getirmek için her şeyi yaparlardı... 

SONUNA KADAR DAYAN, PİŞMAN OLMAYACAKSIN. Hayatında bir çok harika şey olacak, onu sonlandırmadığın sürece. Vazgeçen mi olmak istersin? Yoksa sonuna kadar dayanıp başaran mı? Kaçan bir korkak mı olmak istersin? Yoksa istediğini alacak kadar güçlü bir savaşçı mı? Güzel şeyler yapmak için asla çok geç değil. 

İNTİHAR, BİR KAÇIŞ YOLU DEĞİL. BİRLİKTE BİR FARK YARATABİLİRİZ.