SLEEPWALKER (Larry Mpreg)

22

"O tuhaf biri Harry. Onunla yaşaman hoşuma gitmemeye başladı. Seni değiştiriyor."

"Bana bir şey yaptığı yok Niall. Ben değiştiysem de kendim değiştim." Nereden açıldığını bilmediğim bu konunun hemen kapanması için gücümün son damlasına kadar savaşıyordum.

"Pekala, öyle olsun." Ve zafer.

"Benim iyiliğimi düşündüğünü biliyorum ve bunun için ne kadar teşekkür etsem az. Bana benden daha fazla değer veriyorsun, onca şeye rağmen."

"Onca şey? Onları unuttuk sanıyordum." diyip güldü. "Ah tabii benim gibi sexy bir erkeği unutabilmek zordur."

"Siktir git!" diyip omzuna vurmamla oturduğu masamda ayağa kalkıp yere atladı. Her seferinde deli gibi gülmeme neden oluyordu.

Sınıfa Louis'nin girmesiyle birlikte herkes kendi yerine yerleşti.

Girmesiyle soğuğu da beraberinde getirmişti. Hayır, dışarının soğuk havasını değil. Gözlerin soğukluğunu...

Eski Bay Tomlinson'a dönmüştü. Soğuk, huysuz Bay Tomlinson...

Sınıfa sonradan giren Dean dikkatimi çekmişti. Yanımdaki masanın boş oluşuna sırıtıp derhal harekete geçti. Ve ben o an Isabel'in yanına geçen Niall'a en içten sövgülerimi yolladım.

Bana göz kırptığında ilk işim Louis'ye bakmak oldu. Dean'e bakıyordu, ancak öyle boş bakıyordu ki bu sinirlerimi bozmuştu. Nedensiz bir şekilde ağlamak istemiştim.

Dean'e baktım, kopardığı kağıda bir şeyler yazıp bana uzattı. Almayınca masamın üzerine koydu. Gözlerim kaydı, üstünde rakamlar vardı. Numarasını yazdığı kağıda boş boş baktım ve elime alıp yırttım. Kimseyle uğraşamazdım.

"Evet," dedi Louis. "Kitaplarınızın 189.sayfasını açmanızı istiyorum." Açtım sayfayı ve karşıma çıkan şiirle afalladım. "Biri okuyabilir mi? Harold?"

İsmimi ağzından duymanın verdiği heyecanla kalbim hızla atmaya başladı. Başımla onayladım onu.

"Söylesem, ah söyleyebilsem derdimi
Mehtap bir gecede açabilsem sana kalbimi
Göreceksin seninle dolu
Desem, diyebilsem ki seviyorum seni
Çılgınca aşığım sana
Ama demem, diyemem
Çünkü aramızda dağlar, denizler
Ve benim kahrolası o gururum var
Ve bu böyle sürüp gidecek
Sen, seni sevdiğimi bilmeyecek öğrenemeyeceksin
Ben her gece yıldızlara seni sevdiğimi söyleyeceğim
Sana asla...
Çünkü aramızda dağlar, denizler
Ve benim kahrolası o gururum var"

Gözlerimden yaşlar istemsiz akmaya başladığında utançla başımı eğdim. Neden ağladığıma dair fikrim olmayışı canımı daha da sıkıyordu. Derhal kalkıp sınıfı terk ettim. Peşimden gelmesini istediğim Louis, beni yanıltmadı. Gelmedi, gelmeyeceğini biliyordum.

Tuvalete koşup kapıyı sertçe kapadım. Midem bulanıyordu. Deli gibi kusmak istiyordum. Herhangi birine girip klozete doğru eğildim. Kusamıyordum. Kahvaltı yapmayışımdan kaynaklı olsa gerekti. Ancak son birkaç gündür, o günden beri, iştahım yoktu.

Yalnızca öğürüyordum ve bayılacak noktaya gelmiştim. Bir parmağımı ağzımın içine soktum. Midemden yükseldiğini hissettiğim sıvı ağzımdan boşalırken rahatlamak yerine daha da rahatsız olmuştum. Hüngür hüngür ağlamaya başladığım zaman ellerimle ağzımı kapadım. Zira sesim oldukça güçlü bir şekilde çıkıyordu ve birileri bunu duyup gelebilirdi. Yalnız kalmak şu an en ihtiyacım olan şeydi.

Sifon düğmesine bastım ve klozetin kapağını kapayıp üstüne oturdum.

"Ben her gece yıldızlara seni sevdiğimi söyleyeceğim"